Een blik op het Pokémon 25 muziekalbum - Wat voor feestje was dat nou?

Een begrip. Na vijfentwintig jaar Pikachu, Charmander, Squirtle en Bulbasaur kan je Pokémon niet meer een fenomeen noemen, maar een begrip. Lang nadat de aarde is vergaan vindt men nog altijd speelgoed, kaarten en knuffels terug van deze bijzondere wezentjes. Wat begon als een simpel Game Boy-spel, dat zeven jaar na de lancering van het systeem het apparaat nieuw leven inblies, groeide uit tot de grootste media-franchise ter wereld. Dit jaar was het dan ook groot tijd voor een feestje en The Pokémon Company liet er geen gras over groeien. Waar eerdere jubilea zich richtte op speciale evenementen in de games en exclusieve merchandise besloot The Pokémon Company om dit jaar een muziekalbum uit te brengen met een aantal echte internationale popsterren. Het jaar is bijna voorbij dus op mijn schouders rust nu de belangrijke taak. Was Pokémon 25 The Album nou echt wel een feestje?

Een paar praktische zaken en disclaimer voordat we in deze muziek duiken. Ten eerste ben ik geen muziekrecensent. Ik ben absoluut een muziekliefhebber en zou mijn leven niet kunnen voorstellen zonder muziek, maar het technisch omschrijven van de kracht en impact van muziek is niet iets wat ik regelmatig doe. Daarmee wil ik zeggen dat dit gehele artikel enorm subjectief is, want muzieksmaak is erg persoonlijk. Had ik graag Arcade Fire of The Weeknd een Pokémon nummer zien maken? Absoluut! Maar er zijn vast ook talloze mensen die Katy Perry en Pokémon de meest voor de hand liggende keuze vinden. Ik ken ze zelf niet, maar geloof vast dat ze bestaan aangezien muziek voor iedereen iets anders betekent. 

Ten tweede is Pokémon 25 – The Album (vanaf nu Pokémon 25) niet de enige viering van vijfentwintig jaar Pokémon dit jaar geweest. Uiteraard waren er New Pokémon Snap, Pokémon Brilliant Diamond en Shining Pearl, en is er ook de terugkeer van de ware Pokémania uit de jaren 2000, waarbij de NOS en RTL nieuws rapporteren over Pokémon-kaarten. Het album laat daarentegen zien hoe Pokémon hun verjaardag naar de buitenwereld probeert te communiceren voor mensen die niet regelmatig met de franchise bezig zijn via de games, serie, kaarten of films. Voor de hardcore-Pokémon fans heeft dit jaar genoeg leuke dingen gebracht, maar die hebben we al uitvoerig behandeld in andere artikelen dit jaar. 

Dus wat is Pokémon 25?

In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten van een Pokémon muziekalbum is Pokémon 25 een compilatie van verschillende internationale popsterren. Sommige artiesten zijn echt moderne popiconen, waarvan de grootste headliners Katy Perry en Post Malone zijn. Voor de rest van de muzikanten is er een selectie gemaakt van artiesten van verschillende landen zoals bijvoorbeeld de Colombiaanse rapper J Balvin, die ook wel ‘de prins van Reggaeton’ wordt genoemd en één van de best verkochte artiesten van Latijns-Amerika is. Pokémon 25 bestaat uit twee EP’s met ieder drie tracks (toepasselijk The Red en The Blue EP) en een hoofd album met (vrijwel) alle tracks bij elkaar. Het album werd aangekondigd in januari met een enorm schattige trailer waarbij een Pokéball door de verschillende regio’s en producten van Pokémon heen rolt. Deze trailer eindigt dan ook met de onthulling van het album en de eerste samenwerking met superster Katy Perry. Wat er van dit nummer te verwachten viel was niemand echt duidelijk totdat uit het niets op 14 mei de openingstrack uitkwam: Electric.

Katy Perry – Electric:

Katy Perry is zeker een getalenteerde artiest, maar haar muziek was mij altijd net té zoetsappige pop om vol van te genieten. Dat gezegd hebbende: haar eerste album had toch nog wel wat pit met nummers als California Gurls, Hot N Cold en Firework. Dus het kon twee kanten op met Electric. Aan de ene kant kon het een pittig upbeat popnummer zijn. Vol met knallende gitaren en Perry’s enthousiasme via haar krachtige vocals. Of het kon volledig de andere kant uitslaan met langzame ‘dromerige’ pop. Helaas viel Electric in de tweede categorie met een nummer dat de titel vrijwel geen eer aan doet. Ik had een lichte hoop dat het nummer na het eerste couplet met het refrein toch nog een beetje los zou barsten, maar de ingetogen aard van de muziek liet mij achter met een gevoel van vergetelheid. Was dit de opbouw met 25 jaar Pokémon én Katy Perry waard?

Ik denk dat ik hier ook even apart de videoclip moet vermelden die hier en daar wat schattige momenten heeft. Katy en Pikachu reizen terug in de tijd om Katy als jonge artiest aan te moedigen en te zien hoe ver ze gekomen is. De thema’s van jeugd en nostalgie zullen we vaker zien terugkomen in de nummers van Pokémon 25, maar deze eerst videoclip blaast denk ik niemand omver met cinematografie. De link met Pokémon is minimaal op z’n best. Het is passend dat de jonge versie van Katy wordt bijgestaan door een Pichu en dat haar oudere versie samen met Pikachu optrekt, maar dat is waar de connectie stopt.

Het meest pijnlijke? De lyrics zouden absoluut waanzinnig zijn voor een powerballad à la Jason Paige’s beroemde openingssong van de eerste Pokémon tv-serie. De tekst is niet direct verbonden met Pokémon, maar zou met een passende artiest zo ongelofelijk goed passen bij het merk. Lees het zelf maar:

“In the dark when you feel lost
Wanna be the best but at what cost?
If you’re gonna stay here
Nothing’s ever changing, no
Big world, gotta see it all
Gotta get up even when you fall
There’s no point in waiting, no
They’ll try to bring you down”

Je gaat mij niet vertellen dat als een rauwere stem met een goed drumstel deze lyrics zouden vertolken je niet pumped zou worden voor de opening van de nieuwe Pokémon-anime.

Met Electric was de toon gezet voor Pokémon 25 en voor veel mensen was daarmee alweer een einde gekomen aan hun interesse in dit album. Echter zijn er elf nummers die je misschien nog niet hebt gehoord, dus hoog tijd om te luisteren naar…

Jax Jones with Sinaed Harnett – Phases

Voor het tweede nummer op het album gaan we naar het Verenigd Koninkrijk met Jax Jones en Sinéad Harnett voor een meer R&B nummer met Phases. Hier is direct te merken dat Pokémon 25 het vooral zal gaan hebben van de variatie aan genres en artiesten die meewerken aan het album. Phases is absoluut dichter bij de dance en R&B dan de soft-pop van Katy Perry. De koppeling met Pokémon zou je niet merken als je alleen naar het nummer luistert op Spotify, want die is er simpelweg niet. De beat, tekst en muziek zijn volledig origineel en er is geen koppeling met Pokémon te merken in de muziek. Op zich is dit vrij logisch aangezien Pokémon 25 probeert om niet-Pokémon fans aan te spreken met verschillende artiesten, maar voor een hardcore fan als mezelf mist het nummer daarmee een reden om op dit album te staan.

Dat gezegd hebbende vind ik dit nummer echt een stuk leuker om naar te luisteren dan Electric. Het tempo past veel meer bij het upbeat gevoel van Pokémon en hoewel het klinkt als veel andere R&B-nummers is de combinatie van de vocals en de muziek erg prettig. De videoclip is echter waar de Pokémon helemaal goed uit de verf komen. Wat Jax Jones te zoeken heeft in een grote Pokéball met zijn knalgele DS lite is mij een raadsel, maar de sets zijn fysiek aanwezig en enorm kleurrijk aangekleed. Er zitten wat subtiele referenties in, zoals de hoed van Jax die erg lijkt op die van de vrouwelijke protagonist in HeartGold en SoulSilver (passend bij z’n DS-lite). Maar de dansende pikachu’s, draaiende Pokéball en gekke hoeden van de dansers geven het een lekkere vibe. Check de clip als je dit nummer hebt gemist, ik vind hem een aanrader.

Mabel – Take it Home

We gaan door naar Spanje voor ‘Take It Home’ van Mabel. Een zangeres die net zo oud is als de originele Pokémon-games, dus toch wel echt een connectie met de materie moet hebben. Tenminste dat zou je denken. 

Laat ik maar heel eerlijk zijn en zeggen ik met dit specifieke genre van popmuziek helemaal niets heb. Waar ik bij ‘Phases’ nog de disco- en dance-invloeden lekker vind werken wist Take It Home mij direct af te stoten. De afwisseling in intonatie en stemgebruik halen bij mij het bloed onder de nagels vandaan. Een connectie met Pokémon is erg ver te zoeken en als je mij had verteld dat dit de aftiteling-track was van een nieuwe Disney-animatiefilm dan had ik je direct geloofd.

Voor de videoclip moet ik wel echter props geven dat Mabel heeft gekozen voor een unieke Pokémon om mee ‘samen te werken’. Jigglypuff staat centraal in de clip en zweeft en danst meer rondom Mabel. Hoewel iemand duidelijk niet de set goed heeft afgesloten en er toch weer een Pikachu opduikt. Leuk drankspel trouwens: neem een shot voor iedere Pikachu die zonder reden in deze clips opduikt. Maar eerlijk is eerlijk, dit is wel de eerste keer dat Jigglypuff mij niet in slaap heeft laten vallen. Dat zou ook wel indrukwekkend zijn met deze harde beat en herhalend refrein. Voor de volgende keer gaat dit nummer bij mij direct op ‘skip’.

Lil Yachty – Believin

Niet alle nummers op Pokémon 25 hebben een eigen videoclip gekregen. Lil Yachty is één van de vijf tracks die het moet doen met een digitale ‘visualizer’, wat niet veel meer is dan een simpele screensaver van de album-art. Dit zal waarschijnlijk extra nadelig zijn voor deze artiesten met betrekking tot Pokémon 25, want nu kan ik niet afgeleid worden door een geanimeerde Pikachu die door het beeld rent. Lil Yachty is een Amerikaanse rapper die vooral trap en mumble rap maakt. Een genre waar ik zelf niet naar luister, maar bij dit nummer maakte ik opvallende genoeg muzikaal de connectie met het latere werk van het elektronische duo Daft Punk. Het nummer is echter te herhalend om er echt van te kunnen genieten en ik denk dat het zowel onder muziekliefhebbers als Pokémon fans niet direct een toon aanslaat.

Wel hebben we hier het eerste voorbeeld van een heus Pokémon couplet. Lil Yachty heeft in ieder geval minimaal z’n huiswerk gedaan en heeft een couplet waarin hij meerdere Pokémon noemt en refereert. Uiteraard mag je weer een shot doen voor een ongevraagde Pikachu, maar ook Raichu, Mew en Charizard worden genoemd en zelfs (knullig) verweeft in de tekst.

 

“Light up the city like Pikachu
I feel the fire when I’m with you
Must have Charmander with you
Charmeleon and Charizard too
So cute like Jigglypuff
You’re smile, I just can’t get enough”

Je zou het zo kunnen drukken op een goedkope valentijnskaart als je het mij vraagt, maar hey we hebben in ieder geval één artiest die meer Pokémon kan opnoemen dan Pikachu en Charmander, dus dat is een kleine plus. Concluderend is Believing niet echt de moeite waard, maar misschien dat de beat van de track, in de juiste stemming, je toch nog een beetje plezier oplevert.

J Balvin – Ten Cuidado

Wie had “Het beste nummer is een Spaanstalige hiphop track van een Latijns-Amerikaanse rapper met als refrein ‘Pikachu. Pika-Pika. Pikachu. Pika-Pika.’.” op de bingokaart voor Pokémon 25 staan? Die persoon krijgt van mij een dikke duim omhoog want ik denk dat Ten Cuidado mijn favoriete nummer van het album is? Als je dacht dat ik niets met trap muziek had bij Lil Yachty, dan staat Spaanse rap nog veel lager op mijn lijstje. Draai je Despacito? Dan ben ik de deur al uit. Maar Ten Cuidado weet met een simpele beat en een paar simpele trucjes een heel lekkere track neer te zetten. En als ik moet uitgaan van de videoclip lijkt J Balvin mij ook echt een beetje een Pokémon-fan want hij doet meermaals poging om actief Pokémon te betrekken in zijn nummer. Kort door de bocht komt de vertaling van het nummer neer op “Pas Op” en vertelt de tekst het verhaal van een trainer die op pad gaat in de wereld om zijn missie te voltooien. Hij wil zijn kracht laten zien door te strijden met zijn Pokémon en laat zich niet klein maken door andere trainers

J Balvin maakt meermaals gebruik van Pokémon in zijn tekst om zijn raps te maken, maar het voelt niet geforceerd aan. Dit is misschien een beetje het voordeel van de Spaans-Engelse taalbarrière, maar er worden meerdere Pokémon genoemd zoals Onix, Mew, Muk en Pidgeotto en ze klinken best natuurlijk door de tekst. Alsof een trainer zijn hele party bij langs gaat en zichzelf vergelijkt aan de hand van zijn team. En dan is er dat verdomd catchy-refrein waarbij Balvin simpel gebruik maakt van de schreeuwen van Pikachu. Als dit nu in de club gedraaid zou worden, zou ik springen en brullen met elke “Pikachu, Pika-Pika.”. Suf? Misschien. Catchy? Absoluut.

De clip is absoluut een hoogtepunt als je het mij vraagt. Enorm simpel in uitvoering met Balvin die rondloopt in zijn straat en Pokémon gebruikt om met zijn buurtgenoten in contact te komen. Ik kan het niet anders noemen dan een soort visuele weergave van hoe het voelde om Pokémon GO te spelen tijdens die magische weken in 2016 na de lancering van de game. Iedereen die helemaal lyrisch was over Pokémon en allemaal vreemden ontmoeten die ook bezig waren met de gekke beestjes. Ohja en er is een Hitmontop die aan breakdance doet en ik ben bijna boos dat dit niet in de Detective Pikachu speelfilm zat, want het is briljant en super toepasselijk.

Al met al is Ten Cuidado voor mij de highlight van Pokémon 25 tot nu toe en ik hoop dan ook dat de rest van de tracks op het album in deze lijn volgen. Niet betuttelend naar Pokémon toe, op een creatieve manier de namen van de wezens verwerken in de tekst en een lichte knipoog naar de kijker via de videoclip maakt Ten Cuidado gewoon een tof nummer. Kijken dus!

Cyn – Wonderful

Van hoogtepunt naar dieptepunt als je het mij vraagt. Ik kan Wonderful van Cyn niet anders omschrijven dan ‘hoogst irritant’. De lyrics zijn niet anders te omschrijven dan kinderlijk.

‘Fishes that swim in the blue, wow
Stars in the sky and the moon, how?
I feel small and big at the same time (time)’

De intonatie en het tempo van Cyn vind ik ook erg vervelend. De muziek wordt onderbroken voor haar wows, hows en ows wat het nummer een onregelmatig tempo geeft. Het lijkt alsof ze met Cyn willen gaan voor een soort Katie Melua of Lorde-achtige sound, maar wat bijvoorbeeld Lorde zo’n sterke artiest maakt is dat haar lyrics en zangstem kracht uitdragen. Cyn zegt niets met dit nummer. “Is het leven niet fantastisch?‘ is niet de slechtste boodschap voor een nummer op een Pokémon-album. Maar de manier waarop het nummer dit uitwerkt voelt gewoon als zo’n rem op de rest van de tracks dat dit voor mij vrijwel een instant skip was. Gelukkig heeft dit nummer geen videoclip en ook verder niets te maken met Pokémon, dus wat mij betreft mist niemand hier iets. 

Vince Staples – Got ‘Em. 

Misschien omdat dit nummer volgt na Wonderful op het album, maar Got ‘Em maakte mijn luisterervaring niet veel beter. Gemaakt door de Amerikaanse rapper Vince Staples, die al best lang actief is in verschillende groepen, Got ‘Em heeft geen muziekvideo en moet het echt hebben van de muziek en stijl. Er zijn hier en daar wat referenties te vinden naar Pokémon zoals Arbok, Rattata en Raichu, maar ook hier is de link met Pokémon ver te zoeken. Een langzaam nummer dat niet echt een indruk achterlaat als het aankomt op zowel de beat als de vocals. Ik wou dat dit nummer iets deed waardoor het meer uniek maakte. Er zijn zoveel vette Pokémon nummers uit de games die je kan mixen tot een keiharde beat, maar alles aan Got ‘Em voelt alsof de enige die ge-’got’ zijn, wij als luisteraars zijn. 

Louane – Game Girl

Game Girl van de Franse artiest Louane opent sterk. Het opstartgeluid van de Game Boy is onmisbaar en gaf mij goede hoop dat dit nummer het album weer een beetje uit de slop zou trekken. Maar zoals Vince Staples zou zeggen: “got ‘em”, want Game Girl schoot al heel snel uit naar cliché liefdeslied met eentonige pop. Ik snapte eerst niet waarom het nummer Game Girl heette. Misschien was het juist een stoere vrouw die laat zien dat games nooit alleen voor mannen waren bedoeld, maar nee hoor. Game Girl wordt in de tekst direct tegenover Game Boy gezet in de meest letterlijke zin van het woord. 

 

“Just let me be your Game Girl
And I will be like no-one ever was
Please bring me back my Game Boy
I swear that I won’t play with your heart”

Dit is ook de enige tekst in de track die in het Engels wordt gezongen dus het kan ook niet aan mijn Google Translate vertaling liggen helaas. Jolene voor Gen-Z is het zeker niet. Een volledig couplet in dit nummer is gewijd aan de tekst: Game Girl, Game Girl. Game Boy, Game Boy. De videoclip heeft visuele verwijzingen naar Pokéballs, Pikachu en wat ik denk dat Louane moet voorstellen als Charmander. Geen bijzondere meerwaarde om dit nummer te bekijken of te luisteren.

Tierra Whack – Art Show

Ik ga iedereen hier een betoog besparen en simpelweg mijn aantekeningen delen die ik opschreef toen ik voor het eerst naar Art Show van Tierra Whack luisterde:

“Waar luister ik naar?”

En ik denk dat ik daarmee alles wel heb gezegd. Geen link met Pokémon. Een werkelijk absurd nummer om op een album als dit te plaatsen en ik denk dat ik er nog steeds van moet bijkomen.

Post Malone – Only Wanna Be With You

Hoe? Hoe kan je één van de grootste artiesten van het moment inhuren om een nummer te maken voor 25 jaar Pokémon en hem laten wegkomen met een cover van Hootie & The Blowfish?! Ik wil niet weten hoeveel Post Malone is betaald voor zijn bijdrage maar “I Only Wanna Be With You” heeft schijnbaar gedaan wat het moest doen, want vorige week werd het nog gedraaid toen ik door de Jumbo liep. Ik zal het wel iets meer credit geven want I Only Wanna Be With You is een prima cover van het origineel. De highlight voor mij en andere Pokémon fans is dat de muziek van Ecruteak City uit Pokémon Gold en Silver is gemixt in deze uitvoering. Een nummer wat ik altijd enorm rustig heb gevonden in de games en hier ook goed tot z’n recht komt als opening van deze track. Post Malone weet dat langzame tempo beter te verkopen dan Katy Perry als je het aan mij vraagt. Een relaxed, laid-back nummer dat je prima kan aanzetten in de auto terwijl je een roadtrip maakt. Dit waren altijd al kwaliteiten van het originele nummer, maar het gitaarwerk geeft het toch een frisse twist samen met het sample van Ecrutreak City. Ik zou het nog steeds niet een passend nummer willen noemen voor een compleet Pokémon album, maar gezien de vorige vier tracks neem ik er maar genoegen mee.

De videoclip van het nummer is onderdeel van het digitale ‘concert’ dat Post Malone gaf tijden Pokémon day in  februari. Dit concert is een leuk digitaal uitstapje, alhoewel ik de animatie van Post Malone zelf een tikje te uncanny vind om er echt van te genieten. Tijdens dit concert vliegt Post Malone door verschillende Pokémon gebieden gevuld met Pokémon. Het is leuk om de Pokémon in volledige geanimeerde omgevingen te zien, ook omdat er een goede afwisseling van verschillende wezens te zien is. Torterra, Gengar, Braviary, Jellicent, Slugma, Groudon en Umbreon shinen tijdens het concert ondanks dat er minimale interactie is tussen Post Malone en de Pokémon. Hierdoor blijft het altijd voelen alsof Post Malone er simpelweg staat als een advertentie voor Pokémon en niet alsof hij echt geïnvesteerd is in wat er om hem heen gebeurt. Only Wanna Be With You zal waarschijnlijk de meeste aansluiting vinden met het grote publiek dat niet het Pokémon 25 album luistert vanwege Pokémon. Met al meer dan 55 miljoen streams op Spotify is Only Wanna Be With You de meest succesvolle hit van het album. Jammer dat het geen origineel nummer is, maar in ieder geval is er wat van Pokémon te horen in de track.

Yaffle – Reconnect

Het op één na laatste nummer van Pokémon 25 is een productie van Yaffle. Yaffle (Youki Kojima) was voor mij en waarschijnlijk vele anderen, onbekend maar hij is de oprichter van Tokyo Recordings en een zeer gewilde muziekproducer die beats maakt voor  tal van Japanse en internationale artiesten. Reconnect is dan meer een productienummer met lyrics van bijdragende artiesten. Dat hoor je direct als je het nummer beluistert. Een enorm indrukwekkende mix van muziek en sound-effects uit de originele Pokémon Red en Blue gaat samen met een best wel strakke beat en rap. Ik was met name onder de indruk van het refrein en de waanzinnige flow van de rapper Daichi Yamamoto op het nummer. Het is niet iets wat ik zomaar zou luisteren op mijn vrijdagavond, maar ik was wel diep onder de indruk van de kwaliteit van dit nummer. De tekst zelf heeft enkele losse verwijzingen naar Pokémon en RPG’s (neem weer een shot voor Pikachu) maar voelt hierdoor een stuk natuurlijker. De tekst neemt niet Pokémon als één uitgangspunt maar eerder over de talloze reizen die je maakt door de verschillende Pokémon titels. Zelfs Rare Candies worden genoemd, dus Yaffle weet waar hij het over heeft.

Dit was het eerste nummer waar ik best wel baalde dat er geen videoclip was om de lyrics en stijl van het nummer te ondersteunen. Ik hoop dan ook dat er misschien nog een clip in de toekomst volgt. Die hoop is niet geheel zonder onderbouwing want Yaffle bracht niet één maar twee nummers uit voor Pokémon 25. 

Yaffle – Grown (feat. 空音 & yama)

Dit is misschien een tikje vreemd want ik weet niet helemaal zeker of Grown een ander nummer is dan Reconnect of dat het gewoon de Japanse versie is van hetzelfde nummer. Grown maakt namelijk niet uit van Pokémon 25 als we de Spotify versie van het album gebruiken, maar kreeg wel een eigen videoclip op het Japanse Pokémon YouTube-kanaal.

En wauw wat een clip. Als dit inderdaad hetzelfde nummer is als Reconnect dan weet de clip perfect te vertolken hoe het gevoel is om op te groeien met de reizen rondom Pokémon. Met absoluut waanzinnig drone camerawerk en slim gebruik van sets en aankleding voelt Grown absoluut aan als een eerbetoon aan 25 jaar Pokémon. We zien de afwisseling tussen de moderne tijd en de jaren 90 met de Japanse kinderen gekluisterd aan de Game Boys met link kabels, pluches en mokken. Simpel gezegd: ik ga heel goed op deze videoclip en muziek. Het komt het dichtst in de buurt van wat een viering van vijfentwintig-jaar Pokémon moet zijn. En verbeelding van hoe de wereld in de laatste vijfentwintig jaar is verandert met Pokémon als de eeuwige constante. Je kan zo veel kanten op met dat uitgangspunt en het voelt daarom behoorlijk verfrissend om Yaffle het bijna moeiteloos te zien doen naast westerse artiesten als Post Malone en Katy Perry.

Conclusie:

Dus wat voor feestje viel er te halen uit Pokémon 25 – The Album? In conclusie is het een behoorlijke vreemde mix tussen herkenbare namen en vergeetbare muziek met een paar uitspringers waarvan de makers hun huiswerk goed hadden gedaan. Als je het mij vraagt zijn Ten Cuidado, Reconnect/Grown en Phases de knallers van het album. In de videoclips is waar je echt de Pokémon invloed kan proeven, daarvoor hoef je het album niet zelf te luisteren. Het is jammer dat dit project, wat een heel jaar besloeg, zo op z’n gat lijkt te zijn gevallen. Er waren gelukkig genoeg andere manieren om vijfentwintig jaar Pokémon te vieren dit jaar, want van dit album hoefde je het niet te hebben. Ik hoop toch jullie hiermee wat aanraders te hebben gegeven om een wat van de pareltjes te bekijken. Hopelijk kunnen we zo toch het nog een beetje als een feestje laten voelen.