De beste The Legend of Zelda-games aller tijden

Na de multiplayer-spellen Four Swords en Four Swords Adventure, vond Nintendo het tijd om het eens met één Link minder te proberen. In Tri Force Heroes nemen drie Links deel aan een online of lokaal avontuur. Centraal staat hierin de totem, waarbij de drie Links op elkaar gaan staan om zo in de hoogte puzzels op te lossen. Het spel speelt zich overigens niet af in Hyrule zoals de meeste Zelda-spellen. In plaats daarvan probeer je Styla, princes van Hytopia te redden van een eeuwigdurende modeblunder. -Dennis

The Legend of Zelda: The Adventures of Link is een van de minst geliefde games in de Zelda-serie. Maar waarom is deze titel zo omstreden? Het is de tweede Zelda-titel ooit gemaakt en je kan wellicht zeggen dat het ontwikkelingsteam de vrijheid heeft opgezocht. In plaats van een top-down-view speel je dit spel grotendeels als sidescroller en heeft het geheel meer weg van een RPG dan alle andere Zelda-spellen. Link verzamelt namelijk ervaringspunten om zo te groeien in levels en sterker te worden. Dit spel staat bekend om zijn hoge moeilijkheidsgraad en de zwaarste Death Mountain die je ooit zult trotseren (en dan ook nog eens vrijwel aan het begin van de game). Ondanks dat deze niche titel vrijwel onderaan ons lijstje bungelt, zijn er grote fans van dit uitstapje naar de sidescrolling RPG-actie. -Mink

Skyward Sword is de meest eerlijke Zelda. Waar Wind Waker doet alsof het een open wereld is (dat is het niet) en Twilight Princess doet alsof de dungeons complex zijn (dat zijn ze niet), zegt Skyward Sword: dit ben ik, en hier moet je het maar mee doen. Een zeer lineaire, met motion gimmicks volgestopte Zelda. Maar Skyward Sword omarmt deze lineariteit, met ingenieuze puzzels en bijna Mario-achtige hindernisbanen. En wie kan de geniale Timeshift Stones vergeten? En die motion werkt trouwens ook best prima. Skyward Sword, je mag dan een lelijk eendje zijn, maar ik waardeer je. -Mitch

Wie de heruitgave van A Link To The Past kocht voor de Game Boy Advance, kreeg als bonus Four Swords cadeau op de cartridge. Zoals de titel al aangeeft, is Four Swords een multiplayergame, waarbij vier Links de krachten bundelen tegen de stormachtige Vaati. Door samen te werken en ieder voor de juiste items te kiezen, kun je de puzzels oplossen. Ook gevechten ga je samen aan. Wat dacht je van een vijand elk bij een oor pakken, en dan uit elkaar trekken? Maar er zit ook een competitief element in, want de speler met de meeste rupees op het einde verdient een speciale prijs. Als extra content is Four Swords zeker geslaagd. En dat vond Nintendo ook, want er volgden meerdere multiplayer Zelda-games in deze stijl, zoals Four Swords Adventure en Triforce Heroes. -Dennis

De originele The Legend of Zelda was toen deze uitkwam al revolutionair. Want stiekem is dit een van de eerste open wereld-games, en dat op de NES! Nadat je je zwaard krijgt (“it’s dangerous to go alone!”), stap je Hyrule binnen en kun je gaan en staan waar je wilt. Als speler kun je alle kanten op, en de kerkers in je eigen volgorde verkennen. Voor de NES was dit een ongekende prestatie, maar het had ook een keerzijde. De game is best moeilijk. En doordat het spel is opgedeeld in kleine zones die steeds mee scrollen, is het lastig om je te oriënteren en is het makkelijk om te verdwalen. Ga je de game nu spelen, dan is het een goed idee om er een kaart naast te houden. Desalniettemin is deze geboorte van één van de meest populaire Nintendo-franchises een klassieker! -Dennis

The Legend of Zelda: Phantom Hourglass maakte gebruik van de unieke capaciteiten van de Nintendo DS. Je bestuurde Link helemaal via het aanraakscherm van de Nintendo DS. Met een zwiepje van je aanraakpen viel je met je zwaard aan, de route van de boemerang tekende je zelf en ook het lopen ging via het touch screen. Ook puzzels waren altijd nauw verbonden aan de capaciteiten van de dubbelschermige handheld.  Hoewel het gevoel van controle nooit zo hoog lag als bij andere Zelda-spellen, werkte dit meer dan wonderwel. Wie herinnert zich die beruchte puzzel nog dat je je Nintendo DS moest dichtklappen? -Erik

Als je treinen geweldig vindt, is dit zeker een spel voor jou, maar gelukkig biedt het nog meer! Zowel op het spoor als in de steden zijn vijanden waar je naartoe gaat. Ook zijn er volop puzzels aanwezig. In dit verhaal wilde Link graag machinist worden. Echter vroeg Zelda om een gunst voor hij kon afstuderen. Link accepteerde deze en ging samen met Zelda naar de Spirit Tower. Alleen het spoor verdwijnt opeens en de toren breekt in stukken. Byrne en Kanselier Cole gebruikten deze kans om Zelda te ontvoeren. Haar geest is echter nog bij link. Hierdoor blijft Zelda de hele tijd aan jouw zijde en is ze ook handig te gebruiken. Zelda’s geest kan onder andere Phantoms overnemen. De DS-era was een geweldige tijd voor de Chibi-Link spellen. Het touch-screen waarmee je op mappen kon tekenen met de stylus, blijft een geweldige toevoeging, wat ook bij Phantom Hourglass zo was. Verder is de interactie met Zelda heerlijk en schept het een band met de Prinses. -Evelyne

Het was best een gedoe om een speelsessie voor The Legend of Zelda: Four Swords Adventures op te zetten. Allereerst had je de game nodig (die met een speciale kabel werd geleverd) en daarnaast vier Game Boy Advance-handhelds. Eén voor elke speler. Dit kostte halverwege de jaren ’00 flink wat moeite om bij elkaar te krijgen. Had je dit echter voor elkaar, dan was het genieten geblazen. Four Swords Adventures speelde je gezamenlijk op de televisie, maar iedere speler kon ook individueel op zijn GBA-scherm progressie boeken. Hiermee kon je puzzels oplossen, vijanden verslaan – en natuurlijk felbegeerde loot voor de neus van de speler jatten. Dit alles was gekoppeld aan heerlijke A Link to the Past-achtige gameplay. Een van de beste multiplayertitels op de Nintendo GameCube!

Link’s Awakening was typisch Zelda in gameplayvorm, maar het verhaal bracht je na een schipbreuk op Koholint Island. Link wordt uiteindelijk gevonden door Marin nadat hij op het eiland aanspoelt. Snel komt hij er achter dat de enige manier om terug naar Hyrule te gaan is om de Windfish wakker te maken die op Mt. Tamaranch rust in een gigantisch ei. Het spel heeft verschillende versies gekregen; zo kwam het uit op de Gameboy, vond het zijn weg richting de Gameboy Color met een DX-versie en recentelijk was het spel ook op de Nintendo Switch te vinden. -Robin

The Minish Cap is een prachtig pixel avontuur waarin jij samen met Ezlo Hyrule redt. Het spel werd op plek 20 gezet in de lijst van beste GBA-spellen door IGN. Het heerlijke aan dit spelletje? Je kan de wereld zowel in het groot als in het klein verkennen. De Picori-werelden zijn net zo interessant als de echte werelden. Ezlo’s quotes zijn geweldig, de verschillende werelden zijn heel mooi gemaakt en het verhaal sleept je goed mee.

Jouw grootvader vraagt je om Zelda te begeleiden voor het Picori-festival. Dit loopt natuurlijk slecht af, want de kwaadaardige Vaati verandert Zelda in steen en breekt de Picori blade. Dit was een zegel om de monsters opgesloten te houden. De koning van Hyrule vraagt Link om hulp te zoeken door de Picori, ook wel The Minish genoemd, te benaderen. De Picori zijn een minuscuul volk die alleen gezien kan worden door kinderen. Kort hierna red je Ezlo van monsters: een groene muts met een vogelkop erop. Deze springt op Link’s hoofd en gaat met hem op avontuur. Met de hulp van Ezlo komt Link in de Minish-stad en gaat hij op avontuur naar de vier element-artefacten. Wanneer alle vier de elementen bij elkaar gevoegd worden, kan de Picori Blade hersteld worden en Zelda gered worden. Kortom een goed avontuur met duidelijk doelen! -Evelyne

In The Legend of Zelda: A Link Between Worlds heb je de mogelijkheid om jezelf in de muur te toveren. Met deze superkracht hebben de puzzels opeens een hele andere dimensie gekregen. Ook is het mogelijk om tussen twee werelden te reizen genaamd Hyrule en Lorule. 

Maar wat maakte The Legend of Zelda: A Link Between Worlds nou echt speciaal? Nou, je had namelijk de mogelijkheid om iedere kerker aan te pakken wanneer je maar wilde. Het spel bevat een verkoper genaamd Ravio. Deze eigenaardige man verhuurt uitrusting, laat deze uitrusting nou net nodig zijn om de kerkers te kunnen doorstaan. 

De kerkers in het spel zijn over het algemeen goed ontworpen en maakten voornamelijk de blits omdat ze ook flink in de hoogte waren ontworpen, combineer dit met het springen in muren en je hebt een paar goede puzzels voor je kiezen. -Dreon

Een schemerige prinses, maar zeker niet in schemerig licht. In tegendeel, The Legend of Zelda: Twilight Princess is geweldig. Midna is een unieke toevoeging en zorgt voor leuke interactie. Daarnaast zijn er ook de unieke volkeren van de Zora’s, de Gorons en de Monkeys, elk met unieke achtergrondverhalen. Deze volkeren assisteren je op jouw avontuur. Op avontuur gaan voelt heerlijk en monsters slaan in een 3D wereld voelt gewoon tof.

Bij release waren er twee versies: een GameCube en Wii-versie.  Op de Wii waren controls wat smoother en kon je met de Wii-remote ook echt de bewegingen maken van je zwaard. De Cube-versie was wat traditioneler, je deed alles met de knopjes van de controller. De transitie naar de Wii zorgde echter wel voor een grote bug genaamd de “Twilight Hack” waardoor onder andere spellen die niet voor de Wii waren via een SD-kaart gespeeld konden worden. Dit werd gelukkig snel gepatcht. De Artistic Design, Original Score en Use of Sound werden beloond met awards van IGN. Ook heeft het van vele websites Game of the Year gekregen toen het uitgebracht werd. Het is het zeker waard om te spelen; het verhaal is oprecht goed. -Evelyne

Er is geen Zelda die pre-release zoveel kritiek heeft gekregen, als The Legend of Zelda: The Wind Waker. Na een demovideo op de Nintendo GameCube van een realistische Link, werd er ineens een ‘kiddy’-variant onthuld. Toen men het eenmaal speelde, verdween alle kritiek gelukkig als sneeuw voor de zon.

The Wind Waker speelt zich af in een met water overlopen wereld, waarin je op The King of Red Lions van eilandje naar eilandje vaart. De gameplay borduurde voort op het fenomenale Ocarina of Time, en laat je kerkers met vernuftige puzzels afwerken – in eilanden vol geheimen en leuk personages. Toch wordt deze game vooral herinnerd om zijn uitmunteende cel-shaded graphics: ook anno 2022 is The Wind Waker nog altijd een van de mooiste games ooit gemaakt. Jammer dat ‘ie destijds aan een strakke deadline gebonden was en er content geschrapt moest worden. Wie weet hoe groots deze game anders geweest was. -Erik

Wellicht dat nostalgie mijn herinneringen beïnvloedt, maar de eerste keer door Hyrule lopen in deze prachtige top-down The Legend of Zelda-game is nog altijd ongeëvenaard als je het mij vraagt. A Link to the Past heeft de Zelda-formule geperfectioneerd, van het vinden van nieuwe items, tot het helpen van stadsbewoners tot het opnemen en verslaan van Ganon. Tel daar een nog altijd prachtige artwork bij op en een werkelijk magnifieke soundtrack en je krijgt een van de meest legendarische en indrukwekkende games gemaakt voor de Super NES.

A Link to the Past weet vriend en vijand ook nog te verrassen, nadat je vrijwel heel de map hebt ontdekt, gaat er een geheel nieuwe wereld voor je open en kun je eigenlijk weer opnieuw beginnen met het ontdekken. Dit spel staat garant voor uren aan speelplezier en is zelfs vandaag de dag nog een pareltje. Kon ik toen ik zes was maar beter Engels, dan had ik het spel wellicht als kind ook ooit uit mogen spelen. -Mink

De Oracle-games waren zeer interessant. Gezien wanneer je beide games had uitgespeeld je uiteindelijk het volledige verhaal te zien kreeg. In Oracle of Ages werd Link via de Triforce gestuurd naar Labrynna waar Veran uiteindelijk Nayru bezette. Uiteindelijk kreeg Link de Harp of Ages waardoor hij door de tijd kon reizen. De Oracle-spellen waren ook typisch Zelda waar je acht items moest verzamelen om uiteindelijk de eindbaas te verslaan. -Robin

Ocarina of Time mag zich met recht een legendarische game noemen. Het legde in 1998 de basis voor de komende vijftien jaar aan Zelda-games, die nagenoeg allemaal de structuur van OoT zouden gaan volgen. De invloed van deze game reikt echter veel verder: elke moderne 3D-game is schatplichtig aan OoT. Toen de hele game-industrie nog nadacht over hoe ze de overstap van 2D naar 3D zouden maken, gaf Nintendo met Ocarina of Time even een Masterclass. Verschillende zaken die Nintendo voor OoT had bedacht, zijn tegenwoordig niet meer weg te denken uit 3D-games. Maar wat misschien nog belangrijker én specialer is: Ocarina of Time is fantastisch verouderd. Hoewel het niet meer zo revolutionair aanvoelt als 25 jaar geleden en er hier en daar wat schoonheidsfoutjes te bespeuren zijn, speelt de game vandaag de dag nog altijd even lekker weg als vroeger. En dat is iets wat heel weinig games voor elkaar weten te krijgen.

Nintendo hoefde dan ook maar weinig te schaven aan de game toen ze Ocarina of Time 3D in 2011 naar de 3DS brachten, de meeste veranderingen bestonden uit (kleine) grafische aanpassingen. Er zat ongeveer dertien jaar tussen Ocarina of Time en Ocarina of Time 3D, en eerlijk gezegd mag Nintendo in 2024 met gemak een nieuwe remake van de game uitbrengen. Want eigenlijk zou elke Zelda-fan de Zelda-game moeten spelen die ons voor het eerst kennis liet maken met legendarische personages als Ganondorf en Impa, of rassen als de Sheikah, Gerudo, Zora en Goron. En voor wie nog twijfelt of hij deze game gespeeld moet hebben: had ik al gezegd dat Ocarina of Time wordt gezien als de beste videogame aller tijden? -Rik

De beste 2D-Zelda, door briljante toevoegingen als de Magnetic Gloves en Link die in de buidel kan kruipen van een boksende kangoeroe. Combineer dat met een magische wereld vol geheimen, memorabele dungeons en een lekker hoog tempo. Wat krijg je dan? Een van de beste games ooit gemaakt. Ik hoop nog steeds dat ze de Rod of Seasons eens introduceren in een 3D Zelda. Het veranderen van de seizoenen is zoveel toffer dan dat uitgekauwde tijdreizen. -Mitch

Het Zelda-team kreeg een jaar de tijd om een toffe nieuwe Zelda-game in elkaar te flansen. Wie had vooraf kunnen bedenken dat er zo’n meesterwerk uit zou komen? The Legend of Zelda: Majora’s Mask is één van de meest duistere delen uit de Zelda-serie. Link komt terecht in een land genaamd Termina door Skull Kid, die bezeten is door Majora’s Mask. Termina bestaat op dat moment nog maar drie dagen, Skull Kid zorgt er namelijk voor dat de maan op Termina neerstort. Alleen Link kan dit voorkomen met de kracht van de Ocarina of Time.

In het spel staan belangrijke zaken als vriendschap, liefde, de dood en identiteit centraal. Zo bevatte Majora’s Mask als eerste Zelda-game een flink aantal side quests waarmee je maskers vrij kon spelen. Zo moet je een gedoemd stel zien te herenigen voordat de wereld vergaat en moet je meerdere keren iemand naar het hiernamaals leiden met de Song of Healing.

Ondanks dat Majora’s Mask maar vier kerkers bevat, zijn deze stuk voor stuk geniaal ontworpen. Vooral de laatste twee kerkers vergen flink wat denkkracht en doorzettingsvermogen. 

Het tofste aan dit deel in de franchise blijft toch wel dat hoe meer je over de game na gaat denken, hoe duisterder het wordt. Zo bevat jij de Deku-krachten van de overleden zoon van iemand die je in het spel tegen komt, sterven ook de Goron en Zora van wie je de krachten krijgt en lukt het je nooit om iedereen in het spel te helpen. Daar komt ook nog bovenop dat wanneer je terug in de tijd gaat, het allemaal voor niets is geweest. Dus wat heeft het dan voor zin? “You’ve met with a terrible fate, haven’t you?” -Dreon

Sinds de Nintendo 64 kwam het eigenlijk niet meer voor dat de gamewereld écht op zijn grondvesten werd geschud. Toch kreeg The Legend of Zelda: Breath of the Wild in 2017 precies dat voor elkaar. Het nam een franchise die iedereen al door en door kende, en bouwde het tot iets ongelofelijk, iets magisch.

The Legend of Zelda: Breath of the Wild laat je een groots avontuur beleven in een haast geruïneerd Hyrule, dat gebukt gaat onder het juk van Ganon. Je kunt ervoor kiezen om het hoofdverhaal te volgen en de vier Divine Beasts te verslaan – maar je kunt ook lekker op eigen houtje Hyrule verkennen. Vanaf het eerste moment voelde het spel aan als groots, episch, en vooral: als jouw avontuur. Jij ontdekte zelf hoe je de kou trotseerde. Maakte je jezelf warm met een dikke trui, brouwde je een drankje of stak je misschien een fakkel aan?

Breath of the Wild gooide alle bekende conventies op de kop, maar voelde tegelijkertijd meer aan als een Zelda-spel dan ooit. Je kunt er honderden, duizenden woorden over schrijven – en dan voelt het nog steeds als te weinig. Als je ooit maar één Zelda-spel in je leven kan spelen, laat het dan deze zijn. -Erik