Persona 3 Portable - Nog altijd genieten

Het heeft even geduurd, maar eindelijk zijn alle recente Persona-spellen beschikbaar op een Nintendo-console. Ze zijn allemaal gebaseerd op hetzelfde fundament: het combineren van een rollenspel met jouw leven op school. Maar waar Persona 5 Royal het charisma en de stijl heeft van een blockbustertitel, is Persona 3 veel ingetogener. Maar dit maakt het anno 2023 niet minder interessant om te spelen. Erik neemt je mee naar zijn review van Persona 3 Portable op Nintendo Switch.

Het is bijzonder hoeveel elementen uit Persona 3 het uiteindelijk hebben overleefd tot in het briljante Persona 5. Zoals gezegd combineert deze game een RPG met een simulatiespel. In dit laatste gedeelte maak je vrienden, leer je voor toetsen en bouw je relaties op. Waar jij je tijd aan spendeert, zorgt ervoor dat statistieken als ‘Academics’ (kennis) en ‘Courage’ (moed) versterken. Het eerste gedeelte laat je door een gigantisch, in verdiepingen opgedeeld, kasteel dwalen waarin jij en drie metgezellen je Persona’s gebruiken om te vechten. Persona’s zijn een soort spiegel van je diepste zelf en hebben tal van verschillende krachten.

Persona!

Jij als hoofdpersoon kan meerdere Persona’s tegelijkertijd dragen, waardoor je slim tijdens gevechten mag wisselen naar degene die je nodig hebt. Het leukste hieraan is dat je verworven Persona’s (na een gevecht heb je kans om er eentje te krijgen) ook nog eens met elkaar kan combineren voor extra sterke varianten. Dit zijn personages van het schattige ijsfiguurtje Jack Frost, tot een wulpse Nekomata alsmede ahem, bepaalde ‘volwassen’ figuren. Onthoud alvast: niet heel kindvriendelijk, deze game.

Het briljante aan dit alles is dat beide elementen heerlijk met elkaar verweven zijn. Zo is het niet alleen leuk om een relatie aan te gaan met mensen, het zorgt er ook voor dat je sterkere Persona’s op kan roepen voor gevechten. En hoewel Persona 3 origineel in 2006 uitkwam op de PlayStation 2, werkt dit haast net zo verslavend als in het meest recente deel. Goed om te weten: de Nintendo Switch-versie is gebaseerd op de PSP-versie uit 2011. Persona 3 Portable laat je hetzelfde avontuur beleven als in dit origineel, maar gooit er een visual novel-sausje overheen. Dit houdt vooral in dat je locaties aantikt op een grote kaart en dialogen een grotere rol spelen.

Terug naar de jaren ‘00

Maar wacht even, het leven van een scholier én tegelijkertijd de wereld redden: dat kan toch helemaal niet? Atlus heeft daar wat interessants op verzonnen: Dark Hour. Eén extra uur op een dag, waarin de zogenoemde Shadows de boel in hun macht hebben. Van dit uur krijg je normaal gesproken niets mee, op bepaalde uitzonderingen na. Een van die uitzonderingen ben jij, de hoofdpersoon. Als jij na twaalven de tram uitstapt, opent zich een wereld vol doodskisten voor je. Doodskisten vol levende mensen, die Dark Hour niet fysiek kunnen meemaken. Haastig sprint je naar je studentenhuis toe. Het een volgt op het ander, en je moet met een geweer tegen je hoofd schieten om de speciale Persona-krachten in je los te laten.

Doodskisten, geweren tegen je gezicht: Persona 3 laat direct al blijken niet vies te zijn om te shockeren, om volwassen onderwerpen aan te spreken. Ongetwijfeld een nalatenschap van zijn demonische Shin Megami Tensei-roots, waar deze game officieel natuurlijk een spin-off van is. In het vierde en vijfde deel zou de Persona-serie deze spannende thema’s nog meer omarmen. Wat dat betreft is Persona 3 iets braver.

Aan alles in het verhaal merk je dat dit duidelijk een game uit de 00’s is. Dit heeft zijn voor- en nadelen. Aan de ene kant zorgt dit ervoor dat alles een stuk sneller gaat: dialogen zijn wat korter door de bocht, tussenfilmpjes ontbreken en personages zijn wat meer to-the-point. Persona 3 is opgedeeld in verschillende dagen, en de dagen gaan lekker snel voorbij. Aan de andere kant zorgt dit ervoor dat personages minder uitgediept aanvoelen en dat verhaalelementen clichématig zijn. Een van je nieuwe metgezellen in het studentenhuis durft haar pistool niet tegen haar hoofd te houden, waardoor de hoofdpersoon de redder in nood moet spelen. Helaas wordt hier later niets meer gedaan, en roept ze in de eerste kerker alsof ze het altijd al durfde haar Persona op.

Ook ditmaal zijn het de naadloos verweven gameplay-elementen die de show stelen. Want de game is niet voor niets opgedeeld in verschillende dagen: data fungeren als deadlines om bepaalde opdrachten te halen en bij elke volle maan gebeurt er iets extra duisters. Shadows die een trein overnemen of een schoolmeisje opsluiten. Op dit soort momenten worden thema’s als angst en pesten aangesproken, en ontdek je telkens iets meer over die nachtelijke wezens en waarom ze verschijnen tijdens Dark Hour. Toch ontbreekt hier de spanning en gedurfdheid van latere delen: het blijft tam, generiek. Dit alles zorgt ervoor dat het overkoepelende verhaal niet het meest interessante onderdeel is van de game. Sterker nog: na een tijdje begon het me zelfs wat te vervelen.

Vechten in Tartarus

Tijdens de Dark Hour wordt je school omgetoverd tot een duister kasteel: Tartarus. Tartarus is zoals gezegd opgedeeld in talloze verdiepingen, die er elke nacht weer anders uit zien. Jawel, Persona 3 Portable is in essentie een dungeon crawler, waarbij jij telkens de weg naar boven moet zien te vinden. Om de zoveel verdiepingen kom je een extra pittige eindbaas tegen, samen met de optie om weer terug te gaan naar het begin (en je progressie op te slaan).  Jammer is dat verdiepingen veel op elkaar lijken, en je eigenlijk nooit voor verrassingen komt te staan. Je verslaat vijanden, vindt voorwerpen en zoekt de trap naar de volgende verdieping. Dat is het.

Persona is niet bepaald vergevingsgezind als het op gevechten aankomt. Shadows lopen fysiek door Tartarus en je geeft ze een klap met je zwaard om een gevecht te starten. Doe je dit zonder dat ze het doorhebben, mag jij als eerste aanvallen. Super belangrijk, want gevechten in Persona draaien om het vinden van de zwakte van de vijand. Weet je succesvol te doorgronden dat ze zwak voor vuur of ijs zijn, dan mag je nóg een keer aanvallen. Het liefst op zijn kameraad, want weet je alle vijanden met een aanval te raken waar ze zwak tegen zijn, dan mag je een extra sterke All-Out Attack uitvoeren. Hierin rammen jij en je metgezellen tezamen op al die kwade Shadows in.

Laat jij je echter verrassen door een vijand, dan betekent dat zij dit lekker als eerste bij jou mogen doen. En de AI is best slim, dus zonder twijfel dat jij dan  bent die Knocked Down op de grond ligt. En ja, ook zij mogen nóg een keer aanvallen als ze de zwakte van je Persona hebben gevonden. Een Game Over-scherm komt dan ook geregeld op je scherm voorbij. Gelukkig is de game lief, en mag je weer starten vanaf de huidige verdieping.

Ook al is het meer dan vijftien jaar geleden: het gevechtssysteem staat nog steeds als een huis. Omdat het zomaar mis kan gaan, moet je altijd gefocust blijven. Eindbaasgevechten zijn extra lastig, want vaak is de zwakte van een vijand niet altijd zomaar te vinden. Daarnaast moet je geluk hebben dat jij (of een van je metgezellen) een Persona hebben met het corresponderende element. Ook vocht ik tegen drie kevers met een gigantisch hoge attack. Met een Zio (elektrische aanval) lagen ze zo op hun rug, maar deze deed zo weinig schade dat ze jou na een All-Out Attack direct weer konden pakken. In dit gevecht moest je dus proberen om ze zo lang mogelijk op hun rug te laten liggen. Leuk!

Meer Persona
Review Persona 4 Golden
Review Persona 5 Royal
Review Persona 5 Strikers

Conclusie

De combinatie tussen het scholieren- en rollenspelleven is in Persona 3 Portable al uitstekend met elkaar verweven. Werkelijk alles wat je in de game doet, heeft nut of vult elkaar aan. Het is geen wonder dat Atlus in vervolgen deze gameplay-loop vooral heeft uitgebreid of gefine-tuned. Toch is de tand des tijd soms best voelbaar, met name in het verhaal. Dit voelt toch wat tam en gemakkelijk aan. Als je echter eens wilt weten of de wereld van Persona wat voor jou is, dan is dit een veilige instapdrempel. €19,99 is geen geld voor een titel met 70+ uur aan content en die zo heerlijk wegspeelt.