Digimon Survive - Maakt zijn torenhoge ambities niet waar

“This is a story about survival”. Zo werd Digimon Survive in juli 2018 aangekondigd. Een spel waarbij jouw keuzes het verhaal beïnvloeden en of de personages overleven aan het einde. Keuzes? Strategie? Visual novel-elementen? Het zag eruit als een meer volwassen aanpak van de langlopende franchise en trok direct mijn aandacht. Tegelijkertijd is die focus op zoveel elementen ook een beetje spannend. Helaas weet Digimon Survive zijn ambities niet waar te maken.

Misschien ben ik verwend geraakt: mijn eerste visual novel was het briljante Zero Escape: Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors. Vanaf daar ging ik naar Ace Attorney, Danganronpa en Steins;Gate – stuk voor stuk absolute meesterwerken. Niet alleen door het plot, maar vooral doordat ze je zo’n levendig scala aan personages voorschotelden. Personages met wie je meeleefde, waarvan je niet wilde dat er wat ergs mee gebeurde. Het waanzinnige einde van de laatste case Phoenix Wright: Trials and Tribulations, staat me om deze reden tot de dag van vandaag bij. Die werkte juist zo goed, door het (emotionele) lot van de personages die je al zo lang volgt. Misschien is dit ook wel waarom ik zo teleurgesteld ben in Digimon Survive, een game waar ik al zo lang naar uitkijk.

Bonte mix

Digimon Survive is een bonte mix tussen Triangle Strategy, Danganronpa, Zero Escape en zelfs Persona. Een visual novel met strategie-elementen, een beetje zoals 13 Sentinels: Aegis Rim dit ook is. Jij speelt als Takuma, een jongen van veertien die op schoolreis gaat. Al snel ontmoet je zijn vrienden, zoals de vrolijke jongen Minoru en meer serieuze jongedame Aoi. Maar zo snel als de vrienden gemaakt zijn, raak je ze ook weer kwijt. Tijdens een excursie belanden ze ineens in een mysterieuze tempel en van die mysterieuze tempel ineens in een… andere wereld? Dit nieuwe gebied zit vol Digimon. Ineens heeft onze Takuma een Agumon aan zijn zijde, en ook al zijn vrienden krijgen zo’n koddig beestje.

Maar waar zijn ze eigenlijk? Waarom zijn hier Digimon? Waarom zijn ze hier zomaar heen getransporteerd? Waarom lijkt die school precies op diegene waar je net vandaan kwam – maar dan ouder? En wat is die onheilspellende mist, die hen op lijkt te willen zuigen? Spanning, mysterie! Jammer dat deze vragen alleen lang onbeantwoord blijven.

Spelen voor psycholoog

Ik waarschuw alvast: het begin van Digimon Survive is traag. Echt heel traag. Er wordt zoals gezegd niets gedaan met het mysterie dat ze kweekten, en in plaats daarvan zoek je de eerste paar uur alleen maar naar je kwijtgeraakte vrienden. Die, als je ze tegenkomt, net zo verbaasd en angstig zijn als onze Takuma door waar ze zijn. Begrijpelijk, maar hierdoor lees je wel keer op keer hetzelfde type dialoog. Het plot wordt veel te lang niet vooruit geduwd, en algauw betrapte ik mezelf erop dat ik maar op A drukte om toch maar naar een spannend moment te gaan.

Dit komt ten dele door de (iets te ambitieuze) setting: een stel tieners, moederziel alleen in een onbekende wereld. Zonder iemand die hen steunt. Zelfs de Digimon die je tegenkomt, weten maar weinig van wat  hier gaande is. Het moet een gevoel van hulpeloosheid geven; angst voor hetgeen dat komen gaat. Maar doordat je vooral op zoek bent naar die kwijtgeraakte vrienden komt dit helaas niet sterk over. Ook buiten de makers die hulpeloosheid op de verkeerde manieren uit. Die serieuze Aoi twijfelt de hele tijd aan haarzelf – en elke keer dat je met haar praat, moet je haar weer proberen op te beuren. In onderdelen als ‘Free Time’ en ‘Exploration’ speel je hierdoor de hele tijd als veredelde psycholoog. Het vormt een sterk contrast met iets als Danganronpa, waar dit juist voor een moment van ontspanning zorgt, een manier om de personages beter te leren kennen.

Pas in hoofdstuk vier, na tien tot vijftien uur spelen, komt het spel een beetje op gang. Even zie je die onbekende wereld (die dan nog net zo onbekend is als eerst, overigens) vanuit het perspectief vanuit de grote slechteriken. Je komt in een gebied terecht waar een aantal personages voor wat humor zorgen en er verschijnt een personage dat je broodnodige inzicht geeft over wat er nou allemaal aan de hand is. Daarnaast kom je er langzamerhand achter dat die tieners niet voor niets de hele tijd zo angstig reageerden – de wereld in Digimon Survive is ook echt goed verkeerd.

Teveel hooi op de vork

Aan de andere kant is Digimon Survive een strategiespel in de waan van Final Fantasy Tactics of Triangle Strategy. Jij vecht met jouw team tegen minder aardige Digimon en doet om de beurt een zet. Tijdens een zet mag je een bepaald aantal vakjes vooruit bewegen, om vervolgens een aanval te doen of een voorwerp te gebruiken. Dit kan een standaardaanval zijn of een extra krachtige. Val je een vijand aan vanaf achteren of de zijkant? Dan doe je extra schade! Ook is er à la Fire Emblem een lans-bijl-zwaard-achtig-systeem, waarbij het een sterker is dan het ander.

In eerste instantie werkt dit wonderwel. De momenten waarop ik lekker mocht vechten met Agumon en consorten voelden heerlijk. Daarnaast zitten al die battles vol leuke mechaniekjes, zoals dat je je beestjes een bepaalde boost geeft door ze moed in te praten. Gevechten begon ik dan ook vaak door met Minoru Falcomon aan te moedigen, waardoor ‘ie bijna de gehele map over kon steken. Ook leuk: dit praten kun je ook tegen monsters doen om ze te ‘vangen’. Dit gaat via een Persona-achtig-systeem: een Digimon stelt jou vragen, en jij moet op zo’n manier antwoorden dat het beestje daar blij van wordt. Doe je dit juist: gefeliciteerd, je hebt een nieuw metgezel! En hé, als je goed je best doet, kunnen al je kameraden zelfs evolueren. Greymon, Guraramon. Het is leuk om al die fanfavorieten van weleer terug te zien.

Tegelijkertijd komt hier helaas ook die te grote ambitie om de hoek kijken – veel elementen heb je tijdens gevechten niet echt nodig. De moeilijkheidsgraad is het grootste deel van je reis behoorlijk tam. Voorwerpen? Uitrusting? Extra monsters? Gebruikmaken van hoogteverschillen of zwakheden? Meh. Mijn eerder genoemde tactiek volstond bijna altijd: Falcomon evolueren, extra movement geven waardoor ‘ie gemakkelijk achter de grote slechterik kan komen en ‘m aftroeven met een extra sterke aanval van achteren. Naar voren banjeren en van de zij- of achterkant aanvallen is in veel gevallen goed genoeg. Pas veel later, tegen het einde van hoofdstuk 5, begint het allemaal iets spannender te worden.

Show, don’t tell

Show, don’t tell is een bekend gezegde in de film- en boekenwereld. Dit betekent dat je de lezer of kijker niet moet overtuigen door het voor ze uit te stippelen, maar door het aan ze te laten zien. Digimon Survive is het omgekeerde: het vertelt heel veel, maar toont heel weinig. Aan de ene kant heb je het hoofdpersonage Takuma, die jou tot in den treure vertelt hoe een personage zich voelt – zonder dat jij als speler hier zelf een idee over kan vormen. Of personages zelf, die telkens zeggen hoe angstig ze wel niet zijn, terwijl situaties niet onheilspellend genoeg zijn om ze te geloven. Zelfs gevechten, die moeten laten zien dat er overal onheil schuilt, overtuigen hier niet in doordat ze zo gemakkelijk te overwinnen zijn.

Het vervelende is dat die pay-off, die welbekende climax er uiteindelijk wel komt. De dingen die jij als Takuma tegen je metgezellen zegt, hebben wel degelijk invloed. De game vertelde je het tot in den treure, maar liet het niet zien. Na dat eerder genoemde hoofdstuk vier, verkent de titel thematieken die eerst doodnormaal waren, zoals de relatie tussen jou en je Digimon (is die wel zo normaal als de game deed blijken?) en de gevolgen van de ogenschijnlijk niet belangrijke keuze die jij eerder maakte. Het gaat zelfs zo ver dat bepaalde personages overlijden als je er geen goede band mee hebt opgebouwd.

Mij deed het alleen niet zoveel meer.

Meer tussenfilmpjes op belangrijke momenten, een plot dat niet om de zaken heen draait en een game die wat meer aan de fantasie van de speler overlaat, hadden het geheel goed gedaan. Dan duurt het allemaal maar wat korter: schrijven is schrappen. Dit geeft de makers tegelijkertijd ruimte om het strategiegedeelte wat meer uit te diepen en interessanter te maken. Het mag helaas niet baten. Ergens voelt het onaardig om een game waar duidelijk zoveel tijd en energie in is gestopt, zo af te blaffen. Maar Digimon Survive is een slachtoffer van zijn eigen ambities: het probeert zoveel tegelijkertijd, dat dit de ervaring weinig voldoenend maakt.

Conclusie

Digimon Survive is lastig aan te raden. In het begin van de game wordt er een heerlijk mysterieuze en interessante setting gecreëerd, maar de game durft hier niet zo goed wat mee te doen. Dialogen zijn herhalend, er wordt geen tijd vrijgemaakt om de personages te leren kennen en ook gevechten geven niet dat overlevingsgevoel waar de game zo graag naar streeft. Als na meer dan vijftien uren spelen de boel eindelijk een beetje spannender wordt, is de schade helaas al geleden.

Zoek je een game die strategie en visual novel goed combineert? Waag je dan aan het excellente 13 Sentinels: Aegis Rim of Triangle Strategy. Ben je op zoek naar meer Digimon-plezier? Digimon Story: Cyber Sleuth is ook verkrijgbaar op de Nintendo Switch.