Mario + Rabbids Sparks of Hope - Te veel op één hoop

Mario +Rabbids: Kingdom Battle was voor mij een van de grootste verrassingen in het lanceerjaar van de Nintendo Switch. De combinatie van Ubisofts razende konijntjes en Nintendo’s prestigieuze mascotte klonk aanvankelijk te bizar voor woorden. Maar de tactische gameplay en het hilarische script zorgden ervoor dat de Rabbids toch een beetje mijn hart wisten te smelten. Reikhalzend keek ik dan ook uit naar het vervolg, dat nu zo’n vijf jaar later is gearriveerd. De Switch is lang niet meer zo nieuw als in 2017, maar weet Ubisoft opnieuw het wiel uit te vinden?

Sparks of Hope laat er geen gras over groeien en presenteert zichzelf als een direct vervolg op de originele titel. Het Mario-universum is inmiddels vredig samengevoegd met dat van de Rabbids en de Rabbids hebben hun draai gevonden in het Paddenstoelenkoninkrijk. Deze rust komt echter onverwachts ten einde als de mysterieuze Cursa het koninkrijk binnenvalt op zoek naar de Sparks, een merkwaardige kruising tussen Rabbids en Luma met unieke krachten. Dit stuurt Mario, Peach, Luigi en hun Rabbid-tegenhangers op een intergalactisch avontuur om Cursa te stoppen. Reizend van planeet naar planeet proberen ze om de Darkmess van Cursa tegen te houden en strijden ze tegen allerlei vreemde vijanden. Dat terwijl ze op de hielen worden gezeten door de Spark Hunters, die in naam van Cursa meer Sparks proberen te ontvoeren. 

Soepeler dan ooit tevoren

Net zoals Kingdom Battle is Sparks of Hope een turn-based tactics game, waarin je in gevechten probeert om verschillende doelen te behalen. Deze doelen kunnen variëren van alle vijanden verslaan tot het bereiken van een specifieke locatie op de kaart. Aan het begin van elk gevecht stel je je team van vechters samen die ieder met hun eigen unieke wapens en krachten kunnen strijden. Mario beschikt over twee pistolen die individuele schoten kunnen lossen, Luigi is ideaal voor lange afstanden met zijn scherpschuttersboog en Rabbid Peach kan teamgenoten herstellen en een drietal raketten afvuren. Waar combat in het origineel  verliep via een vaste grid, ben je nu in staat om jezelf in alle richtingen voort te bewegen. De vrijheid en tactieken die dit met zich meebrengt moet je zeker niet onderschatten. Met tackles en team-sprongen kan je met sommige personages vrijwel de halve map doorkruisen of vijanden uitschakelen nog voordat je je wapen erbij pakt. Plaats Luigi op hoge posities om als een sniper tegenstanders af te schieten of voer tackles uit met Rabbid Mario en loop na iedere tackle nog verder door.

De echte vernieuwing zit hem in de toepassing van de Sparks. Tijdens het verkennen van de wereld en het verslaan van bepaalde vijanden kom je allerlei unieke Sparks tegen die je helpen in de gevechten. Iedere Spark is gekoppeld aan een specifieke kracht of element. Denk aan schoten die opeens extra vuur-schade doen, of eigenschappen als splash uitdelen, waarmee vijanden stuiteren zodra je ze beschiet. De meest bijzondere Sparks kunnen zelfs eigen schade uitdelen door middel van schokgolven met elementaire energie zoals slijm, wind die vijanden wegblaast of een regen van elektrische meteorieten. Aan het begin zal je de hele tijd Sparks moeten ruilen tussen je party-leden, maar naarmate het avontuur vordert kan je steeds meer experimenteren met je Sparks en zal je ontdekken dat sommige Sparks extra effectief zijn bij bepaalde personages. Ik vond de combinatie van de Vamp-Dash Spark (waarmee je HP steelt van vijanden) ideaal op het personage Edge, die maar liefst vier dashes per ronde kan uitvoeren.

Wel erg origineel

“Edge? Welk Mario-personage is dat dan?” zal je misschien denken. Je hebt geen ongelijk daarin, want ik was stiekem best teleurgesteld in hoe Sparks of Hope de wereld en personages neerzet. De originele game sprak mij enorm aan vanwege de manier waarop de Mario-wereld werd gecombineerd met de absurditeit van de Rabbids. Van de geweldige persoonlijkheid van Rabbid Peach tot aan de wereld zelf, waar in de achtergrond altijd wel rare Rabbid-creaties te zien waren, gefuseerd met de kleurrijke Mario-vijanden en objecten. Sparks of Hope lijkt echter er voor te hebben gekozen om deze bizarre combinaties een beetje terug te schroeven. Dit is een gevoel dat mij tijdens mijn complete speeltijd bleef achtervolgen. De game speelt zich af op verschillende planeten met ieder een compleet unieke stijl en ontwerp. Dit zijn niet eerder bedachte Mario-locaties, maar volledig originele plekken met personages die speciaal voor dit spel zijn bedacht. 

Dat is op zich niet zo’n groot probleem, maar het voelt bijna alsof de Mario-elementen een ‘achterafje’ waren tijdens de ontwikkeling van het verhaal en spel. Zeker met de introductie van belangrijke personages als Edge, de Spark Hunters en de Warden van elke planeet voelt het simpelweg alsof er geen connectie is met het Mario-universum. Dit is vooral te merken in de schrijfstijl en visuele humor, die gewoonweg niet zo prominent naar voren komt als in het origineel. Dit voelt bijna als de game waar mensen bang voor waren bij de oorspronkelijke aankondiging van de crossover tussen Mario en de Rabbids. Waar dit verrassend uitpakte in Kingdom Battle voelt Sparks of Hope aan alsof het nu echt los mocht gaan met zijn fanfiction, maar besloot om zich compleet te richten op originele Rabbid-personages.

Ik weet dat ik in deze review veel refereer naar het origineel, maar de keuzes die in Sparks of Hope gemaakt worden, voelen gewoonweg als aanpassingen om de game een breder publiek te laten aanspreken. Bijvoorbeeld hoe ALLE Rabbids nu praten door middel van complete lappen tekst. De visuele manier waarop ze communiceerden in Kingdom Battle gaf de game een charme die iedereen kon volgen. Maar om nu te lezen hoe Rabbid Mario actief grapjes probeert te maken of hoe Rabbid Peach ook kan praten in complete zinnen deed mij enorm afknappen op de ervaring. Ook moet ik even benoemen dat het gebruik van voice-acting in deze game mij enorm irriteerde. Van dat trucje dat games vaker doen waarbij alleen het eerste woord is ingesproken door een stemacteur in plaats van hun complete tekst tot aan de stem die ze hebben gegeven aan Beep-o: het zijn allemaal Quality of Life-features die de game eigenlijk niet nodig had, omdat ze deze ‘problemen’ allemaal al hadden opgelost in Kingdom Battle.

Iets te veel Ubisoft

Neem bijvoorbeeld de manier waarop de game is gestructureerd. Waar Kingdom Battle absoluut een lineaire ervaring was, waarbij je van wereld naar wereld bewoog op een vrij recht pad, is Sparks of Hope veel meer ontworpen als een open wereld. Zodra je arriveert op een planeet word je overladen met een lijst aan side-quests die je kan doen op de planeet om Planet Tokens te verdienen. Deze tokens kan je inruilen in de winkel voor extra voorwerpen of toegang tot geheime locaties. Voorwerpen zijn ook echt bedoeld voor tijdens de gevechten, want je koopt niet langer allerlei verschillende wapens in de winkel. Het kwam dan ook vaak voor dat ik onbedoeld sidequests aan het afwerken was in plaats van de hoofdverhaallijn.

In deze zin voelt de game echt meer aan als een Ubisoft-titel die tot aan de nok toe is gevuld met allemaal kleine side-quests om de gameplay maar zo lang mogelijk uit te rekken. Structureel is dat voelbaar. Ieder gevecht speelt zich niet meer af in de locatie waar de vijanden staan, maar in een andere dimensie, waarbij maps zichzelf vaak herhalen met minimale variatie. De gevechten staan hierdoor los van de verkenning die je doet in de open wereld, wat het spel echt verdeeld in twee compleet andere ervaringen. Aan de ene kant los je quests en puzzeltjes op in de overwereld en aan de andere kant ben je bezig met gevechten in deze eigen dimensie. Net zoals de verweving van Mario en de Rabbids verloren voelt in dit deel, kan hetzelfde worden gezegd over de gevechten met de bredere wereld. Het zorgde voor een grote disconnectie tussen mij en het spel, waardoor de combat bijna begon aan te voelen alsof er iemand hard op de rem trapte als ik aan het verkennen was in de overwereld.

Het helpt ook niet dat de Switch af en toe echt moeite heeft om de game te kunnen afspelen. Pop-in, lange en regelmatige laadtijden en aparte glitches kenmerkten veel van mijn speeltijd met de review-versie van de game. Het zijn problemen die waarschijnlijk verholpen kunnen worden met een lanceer-patch, maar het laat echt zien dat de Switch-hardware niet optimaal overweg kan met de geavanceerde Snowdrop engine van Ubisoft.

Maar toch blijven genieten

En toch kon ik maar niet stoppen met het spelen van Sparks of Hope. De snelheid en creativiteit in de gevechten zorgden ervoor dat ik maar sidequests bleef afronden en mijn Sparks en personages bleef levelen. Zeker naarmate meer personages hun intrede deden in het verhaal, met Rabbid Rosalina als een absoluut hoogtepunt. Haar desinteresse in alles wat de groep doet voelde enorm gepast voor mijn ervaring met het spel als speler. Bowser is ook speelbaar in het spel en houdt de traditie hoog door elke Mario-game waarin hij speelbaar is zo’n 30% beter te maken.

Hoewel ik dus teleurgesteld ben in de gebrekkige combinatie tussen Mario en Rabbids in deze game, zijn de originele werelden wel echt wonderschoon. Van de besneeuwde bergtoppen van Pristine Peaks tot aan de eeuwige herfstkleuren van Pine Palette; de game heeft een enorm diverse visuele stijl en laat echt elke locatie onderscheidend aanvoelen. Het onbetwiste hoogtepunt is de fenomenale soundtrack van het spel. De combinatie van Yoko Shimomura (bekend van de Kingdom Hearts en Mario & Luigi soundtracks), Grant Kirkhope (Banjo-Kazooie, Donkey Kong 64) en Gareth Coker (Ori & The Blind Forest, Ori & The Will of the Wisps) is werkelijk magisch. Van de intense vechtmuziek tot aan de wonderlijke nummers op iedere planeet. Sparks of Hope mag zich meten met Tunic en Chicory: A Colorful Tale voor mijn persoonlijke favoriete soundtrack van het jaar. De muziek alleen is de aanschafprijs al bijna waard als je het mij vraagt.

Conclusie

Dit allemaal laat mij achter met een gecompliceerde mening over Mario + Rabbids: Sparks of Hope. Puur op zichzelf is Sparks of Hope echt een prima game, met soepele en bijna verslavende gameplay die een enorme verbetering is ten opzichte van het origineel. De game is bijna verdriedubbeld in de hoeveelheid content die er te spelen is, van de side-quests tot de talloze Sparks die je kan gebruiken in gevechten. De soundtrack is een van de beste Triple A scores die ik in jaren heb gehoord. En toch mist er een sprankje, pun intended, van wat Kingdom Battle zo verfrissend en vermakelijk maakte. In dat spel lag ik echt om de minuut dubbel van een sterk geschreven grap of een visuele punchline. Maar Sparks of Hope schiet door in de wens om aan te voelen als een ‘grotere’ game. De open wereld voelt langdradig en ongefocust. Het stemwerk en verhaal probeert episch over te komen maar doet daarmee afbreuk aan de humor en toon die gezet werd in Kingdom Battle. Soms kan een vervolg in de valstrik vallen van “teveel van het goede”. Sparks of Hope is geen slecht spel, maar er lijkt te hard te zijn geprobeerd om mensen aan te spreken die Kingdom Battle aanvankelijk links lieten liggen. Of dat voor jou de ervaring minder zal maken laat ik in het midden, maar voor mij voelt Sparks of Hope toch iets te veel als een misstap. Ik hoop dan ook dat de aangekondigde DLC met een meer kleinschalige focus iets weet terug te pakken van wat Mario + Rabbids zo bijzonder maakte.