Chicory: A Colorful Tale - comfortfood vol lof

Witlof, dat is waar dit nieuwste indiepareltje zich gek genoeg naar vertaalt. Hoewel ik niet per se een sterke mening heb over witlof zelf, verbaasde me hoe goed deze vertaling past bij Chicory: A Colorful Tale. Zo begint het spel in een wereld leeggezogen van kleur: wit dus. En wat betreft de andere helft van het woord, nou ja, ik kan eigenlijk alleen maar lof spreken over dit spel.

De wereld van Chicory, Picnic, draait om kleur. Picnic is namelijk een kleurboekachtige wereld. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat de wereld leeg blijft en zo kent Picnic een zogenaamde Wielder die een belangrijke kwast (ook wel The Brush) gebruikt om kleur en leven te geven aan deze bleke wereld. Wanneer op een dag ineens alle kleur verdwijnt uit Picnic en de huidige Wielder Chircory het konijn mist, vind jij, Pizza de conciërge, de Kwast verlaten op de vloer. Je kunt jezelf niet inhouden en besluit Chicory een handje te helpen door zelf de Kwast op te pakken en te gaan verven (al kun je ook weigeren en de credits laten rollen). En zo begint het avontuur van Pizza, die vernoemd wordt naar het lievelingseten van de speler.

Kleurboekavontuur

Chicory is vrij makkelijk te vergelijken met een klassiek tweedimensionale Zelda-avontuur: je wandelt van scherm tot scherm, ontdekt de wereld beetje bij beetje en lost intussen nauwkeurig uitgedachte puzzels op. Hoewel deze elementen heerlijk verweeft zitten in Pizza’s avontuur, valt het in het niet bij de gameplaymechaniek: krabbelen. De wereld inkleuren blijkt vrij interessant en leuk te zijn op een hele simpele manier. Zo kun je ofwel met je rechterjoystick de kwast over het scherm manoeuvreren en met de ZR-knop daadwerkelijk inkleuren. Intussen beweeg je met je linkerjoystick Pizza rond. Dit kan in het begin een lastig trucje zijn om tegelijk te doen, maar de Nintendo Switch biedt de optimale speelervaring. In handheldmodus kun je namelijk een stuk makkelijker het hele scherm inkleuren door middel van je goede vriend het touchscreen!

Chicory voelt al snel aan als het tekenen in blanco hoekjes van een schoolschrift. Vervang alleen even je balpen met een almachtige kwast. Hierdoor verf je gelijk in verschillende groottes, kleuren en speel je later in de game zelfs speciale patroontjes zoals hartjes en sterretjes vrij. De personages en omgeving reageren allebei op de kleuren die je gooit op je canvas, die op zijn beurt weer de ruimte geeft voor puzzels en aardige side quests. Een kunstenaar hoef je echter vooral niet te zijn en dat weet Chicory ook dondersgoed. Maar toch maak je hoe dan ook Picnic je eigen door de kleuren die je achterlaat. Hierdoor heeft elk gebied gelijk een hele eigen identiteit, zeker ook omdat jij degene bent die het een stukje vormgeeft. Het geeft een fijne, persoonlijke twist aan de game en eentje die ook zeker relevant is voor het oprechte verhaal dat het vertelt over passie en identiteit.

Michelangelo met een Michelinster

Chicory moedigt de speler moeiteloos aan om kleur te geven en op die manier kleine kunstwerkjes te maken. Ik vond het telkens weer geweldig om onontdekte gebiedjes te betreden en een nieuw kleurenpalet naar hartenlust uit te proberen. In Splatoon vond ik het al erg genoeg als er grote, onbespetterde hoekjes zijn, maar in Chicory is het ronduit een misdaad. Zelfs wanneer ik snel door wilde gaan naar het volgende deel van het spel, kon ik het niet laten om alles eerst in te kleuren (buiten de lijntjes toch wel) en alle vier de kleuren te gebruiken (ook al liet ik ze soms vloekten). Het mooiste is: Chicory forceert je nooit dit te doen. Ja, vooral later in het spel heb je je verfkunsten nodig om verder te verkennen, maar je kunt de omgeving naast de puzzeltjes nog steeds pijnlijk wit houden. Niemand die je tegenhoudt (zelfs ik niet). Wel moedigt Chicory je subtiel aan, door kleine bloemetjes die met een druppel blauw groeien of fans die reizen om je kunstwerkjes te komen bekijken. Het vervolgens verder alles in willen kleuren, komt uit mezelf.

Dit vindt zich allemaal plaats in een perfect plaatje van Picnic, vol voedsel-gerelateerde gebieden en diertjes die vernoemd zijn naar eten (Mochi de luipaard is mijn favoriet). De geweldige soundtrack vormt een ideale achtergrondmuziek voor op je avontuur en beeldt zowel de verschillende gebieden als de wat intensere stukjes super uit. Al met al een verrukkelijke combinatie aan verhaal, dialoog en interactie.

Door en door wholesome

Geen zorgen, er komt wel meer kijken bij Chicory dan alleen verven. Zo bevat het spel stiekem wat metroidvania-aspecten wanneer je nieuwe vaardigheden vrijspeelt voor je kwast. Daar verken je verschillende puzzels en dungeons. Deze hebben op de een of andere manier de perfecte moeilijkheidsgraad bereikt voor het spel: de puzzels zijn altijd eerlijk, vrij slim en nooit te lastig of te makkelijk. Maar maak je ook geen zorgen als je op zoek bent naar wat uitdaging: de baasgevechten zijn vrij pittige gevechten waarbij je slim om aanvallen heen manoeuvreert terwijl je met je kwast aanvallen uitdeelt. Oké, je kunt niet doodgaanl: maar dat weerhoudt het spel niet om je bont en blauw te slaan.

Ik hou trouwens van de keuze dat je niet dood kunt gaan in dit spel. Dat had simpelweg niet gepast bij de atmosfeer die Chicory continu zorgvuldig en moeiteloos opbouwt. Het hele idee dat je door een naar voedse lvernoemde wereld rondloopt, omringd door diertjes, terwijl je weer kleuren geeft aan de prachtige omgeving, is niet per se zoals de avonturen die ik gewend ben. Er is geen enkele vijand te bekennen om doormidden te hakken: in plaats daarvan verzamel je afval en kittens die vast zitten in bomen (ook wel Lost Kids genoemd) om in te ruilen tegen toffe kleding en items die je zowat overal kunt gebruiken om te decoreren. Het zal je misschien ook niet verbazen dat de toegankelijkheidsopties van het spel vrij uitgebreid zijn. Vergis je trouwens vooral niet: Chicory is niet te zoetsappig: er worden wat zware onderwerpen aangehaald en zelfs NPC’s hebben zo hun oprechte momenten. Ik trok de vergelijking zelf al snel met spellen als Undertale en Celeste, maar dan net wat meer puur van hart. Alles past in de wereld. Alles staat perfect op zijn plaatsje.

Vlekje

Toen ik Chircory voor het eerst opstartte moest ik wel even huiveren: het opstarten duurt telkens nét iets te lang en het geanimeerde logo van uitgever Finji hapert ontzettend. Gelukkig had ik hier tijdens het daadwerkelijke spelen niet veel last van, op een paar specifieke plekken na dan: daar had ik soms kort last van framerate-drops. Die duren gelukkig slechts een seconde of twee, maar ik had ook een keer dat het spel uit zichzelf uitviel. Ik was gelukkig praktisch niks kwijt van mijn safe file, maar ik vond dit wel het een en ander bekladden op het mooie beeld wat ik van Chicory heb. Ik weet niet zeker of deze kwaaltjes specifiek alleen voorkomen op de Nintendo Switch-versie, maar het zou me niet ervan weerhouden om deze versie te kopen. Verder draaide het spel prima.

Conclusie

Chircory: A Colorfol Tale heeft op de een of andere manier wholesomeheid weten te perfectioneren. In dit spel overtreft inkleuren het ideaal gebalanceerde, tweedimensionaal avontuur in een wereld met een groot hart. Chicory voelt gelijk aan als een plek om tot rust in te komen, te lachen en te reflecteren. De gameplay is onwijs tevredenstellend en wordt op slimme manieren gebruikt: zowel qua gameplay als de rol binnen het verhaal. De volgende keer als iemand vraagt naar mijn comfortfood, weet ik niet zo zeker meer of pizza het juiste antwoord is: Chicory staat namelijk opeens wel hoog op mijn lijstje.