Preview: Live A Live - Een reis door zeven tijden

Live A Live trok mij direct bij aankondiging. De belofte van zeven verhalen om te doorploegen, het prachtige 2D-HD-stijltje; alles deed mij denken aan die vroege Nintendo Switch-topper, Octopath Traveler. Nintendo heeft op dit moment een demo in de Nintendo eShop gezet, en ik kon niet wachten om aan de slag te gaan!

Live A Live is een remake van de gelijknamige game, die oorspronkelijk in 1994 voor de Super Famicom verscheen. Het verliet Japan nooit, dus 22 juli 2022 markeert de eerste keer dat het westen deze titel kan spelen. De game is geregisseerd door Takashi Tokita, die later director zou worden van Chrono Trigger. Ook dit spel heeft alles te doen met tijd: je volgt zeven verschillende verhalen annex tijdlijnen, elk met een ander hoofdpersonage en doel.

Helaas haalde het origineel nooit hoge verkoopcijfers in Japan. Toch vond Tokita altijd dat de titel een tweede kans verdiende, en startte diverse initiatieven om dit mogelijk te maken. Helaas zonder resultaat. Toen hij Octopath Traveler zag, raakte hij zo onder de indruk van de game zijn grafische stijl – dat hij wist hoe hij Live A Live eindelijk die welverdiende herkansing kon geven.

Een introductie op Live A Live

Zoals gezegd neemt Live A Live je mee naar zeven tijdlijnen, die je helemaal in eigen gekozen volgorde kunt voltooien. Elk kent een eigen protagonist, doel om te voltooien en, als ik het uit de demo kan opmaken, hier en daar zelfs wat interessante gameplaywisselingen. In de demo krijg je een miniem voorproefje van drie van deze tijdlijnen: Imperial China, Twilight of Edo Japan en The Distant Future. Miniem als in: ze stoppen natuurlijk allemaal net op het moment dat het interessant gaat worden. Dit kan behoorlijk pardoes zijn, dus schrik niet als de demo zomaar stopt straks.

Voordat we in de drie hoofdstukken duiken, nog even wat voor  game Live A Live is. Zoals gezegd is het een RPG, wat betekent dat je in ieder van de tijdlijnen in level stijgt, uitrusting en voorwerpen kunt verzamelen en lekker een robbertje mag vechten.

Gevechten spelen zich af op een groot raster, en elk van je aanvallen vult, afhankelijk van je positie, één of meerdere vakjes. Die gevulde vakjes, dat is waar je aanval neerkomt. Leuk is dat sommige ook de omgeving manipuleren. Het personage in Twilight of Edo Japan zet bijvoorbeeld de ondergrond vol water of in vuur en vlam, waardoor tegenstanders periodiek schade krijgen. Elke keer dat je op dit raster beweegt, loopt een metertje bij de vijanden; is deze vol, dan mogen zij aanvallen. Ook hun aanvallen hebben een bepaald bereik aan vakjes, dus probeer je slim te positioneren.

Zoveel mensen, zoveel wensen

Oké, terug naar die verhaallijnen. Aan mijn toon proef je het al een beetje, maar hetgeen van de drie hoofdstukken dat ik speelde, smaakte best al naar meer. The Distant Future speelt af als een soort visual novel: jij ontwaakt als een klein robotje, dat later omgedoopt wordt tot Cube of een naam die je zelf mag kiezen. Je bevindt je op een groots ruimteschip, dat een vervaarlijk monster genaamd de Behemoth vervoerd. In de demo maak je kennis met de bemanningsleden, ieder gezegd met een stereotype persoonlijkheid. Persoonlijkheden die al snel botsen, waardoor je al snel naar een soort sitcom in space zit te kijken. Uiteindelijk gaat natuurlijk alles mis, maar helaas stopt de demo nét op dat moment.

The Distant Future was in zijn eerste uur net een visual novel; het robotje Cube hoefde eigenlijk nog niet zoveel te doen (al is er wel een Arcade Machine, die je gevechten laat oefenen, als je wil). Hoe anders is Twilight of Edo Japan. Daar speel je als een shinobi die een door slechteriken overwoekerd kasteel moet doorploegen. Gevaar ligt om elke hoek, en gelukkig heb je een vaardigheid waarmee je je onzichtbaar kunt maken voor de tegenstanders. En gevechten wil je ook écht uit de weg gaan, want onze shinobi is een meester van de schaduwen, maar in een directe aanval legt ‘ie zo het loodje. Daarnaast geeft dit scenario je best wel een schuldgevoel als je toch gaat vechten; het houdt iedereen bij die je afslacht.

Dan tot slot Imperial China. Hier speel je een oude man die het einde van zijn leven nadert en graag al zijn geleerde vechttechnieken aan een discipel wil leren. Imperial China speelt nog het meest als een traditionele RPG; jij gaat op avontuur, vanuit je hutje hoog in de bergen, naar het naburige dorp om potentiële gegadigden te rekruteren. Hier kom je natuurlijk weer in interessante situaties terecht, die jouw kung-fu-skills op de proef stellen. Leuk is dat die oude man natuurlijk veel technieken geleerd heeft in zijn leven, en al een hoop aanvallen tot zijn beschikking heeft.

De terugkeer van HD-2D

Ik begon mijn demo in The Distant Future, en dat had ik misschien niet moeten doen. Niet omdat het meer wegspeelt als een visual novel (de verhaalliefhebber in mij vond dat juist interessant), maar vooral omdat het die prachtige HD-2D-stijl geen recht aan doet. Als het robotje loop je door donkere, vooral blauw, zwart en wit kleurende omgevingen.

Hoe anders is het Imperial China en Twilight Edo Japan; waar de game heerlijk speelt met camerawisselingen, kleurcontrasten en prachtige ogende bouwwerken. Hier komt die stijl waar Octopath Traveler zo bekend om is geworden, prachtig tot leven. Koppel dit aan vooralsnog sterke en scherpe voice-acting, en dit klassieke avontuur krijgt binnenkort zomaar een glorieus tweede leven!

Voorlopige conclusie

Live A Live is een interessante kijk op het fenomeen RPG. Je volgt meerdere verhaallijnen, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Desalniettemin raakte ik direct geïntrigeerd, niet in de eerste plaats doordat die drie in de demo allemaal hun eigen gameplaynuances kennen. Met zeven tijdlijnen loop je het gevaar dat niet elke even interessant is, maar vooralsnog heb ik mij behoorlijk vermaakt. Ik heb een goed gevoel over de volledige release, maar tot die tijd raad ik iedere RPG-fan aan om de demo te starten!

Download de demo van Live a Live via de Nintendo eShop of de website van Nintendo.