Voortgang in de Voorraadkast - Earthbound na twee weken

Twee weken geleden kondigden we de eerste game aan uit de voorraadkast van het Koopa Café. In deze voorraadkast liggen allerlei bijzondere titels die je misschien niet hebt gespeeld, maar stiekem eigenlijk wel eens had moeten spelen. De eerste game die we afstoffen is de Super Nintendo Cultklassieker Earthbound. Van Onett naar Fourside is een pittige reis, die ik nog steeds niet heb beëindigd, maar ik begin langzaam te begrijpen waarom deze game zo invloedrijk is geweest door de jaren heen. In dit stuk lees je de eerste indrukken die het spel op mij, de redactie én onze medespelers uit de Koopa Café heeft achtergelaten. 

Wat mij persoonlijk tot nu toe is opgevallen aan Earthbound is dat de game’s charme bijna als vanzelfsprekend aanvoelt. Dat is zo uniek voor een Japanse RPG die uitkwam aan het begin van de jaren ‘90. Van het meermaals doorbreken van de vierde muur, tot de simpelweg absurde opmerkingen van vijanden en NPC’s; het geeft de personages in Eagleland niet alleen heel veel karakter, maar laat het ook overkomen alsof Ness en zijn vrienden veel invloed hebben op de mensen en wezens die ze tegenkomen. Van de werkelijk bizarre Mr. Saturn tot aan de Giant Ants, Mr. Noose, Cute lil UFO’s en zelfs de Mad Ducks. Het zorgt er bij mij in ieder geval snel voor dat ik echt verloren raak in de wereld.

Ook het combat systeem heeft mij tot nu toe echt enorm verrast. De manier waarop stats gedistribueerd worden na een level up, de vreemde status-effecten zoals een zonnesteek, heimwee en huilen maar ook vooral de guts techniek en het ‘uitbloeden’ als er massale schade wordt gedaan door een tegenstander. Ik heb al meerdere keren nagelbijtend in een gevecht gezeten, waarbij ik op het randje wist te winnen door de leeglopende levensbalk te snel af te zijn. Het systeem kan daardoor natuurlijk ook wat oneerlijk aanvoelen, omdat de UI soms net iets te omslachtig is, meerdere croissantjes zijn verspild omdat Paula al dood op de grond lag, maar de meeste gevechten weten een goede balans te vinden tussen combat, PSI-krachten en spanning.

Het grootste bezwaar tijdens het spelen is toch wel de snelheid van het bewegen door de wereld én ontwerpkeuzes die te wijten zijn aan de beperkingen van de Super Nintendo. Het doorlopen van steden, waarbij het hotel en het ziekenhuis bijna een minuut van elkaar verwijderd zijn is misschien wel een realistische weergave, maar niet erg leuk. Zeker als de loopsnelheid soms gewoon echt te langzaam aanvoelt. Daarnaast denk ik dat ik voor velen spreek als we het hebben over het managen van je rugzak en spullen. Wederom een realistische weergave en een gedurfde keuze voor het spel, maar het feit dat ik al bijna de hele game vier inventory slots kwijt ben aan spullen als de Sound Stone, de ATM-card, de receiver én de Broken Key Machine (om nog maar te zwijgen over equipment), heeft mij tot dusver al té vaak geforceerd om healing items te verkopen die ik best wel dringend nodig had. Misschien dat deze balans is behouden om gevechten spannender aan te laten voelen omdat je niet items kan blijven spammen (en er nauwelijks PSI-herstellende voorwerpen zijn). Maar over het algemeen voelt het als een ontwerpkeuze die duidelijk de leeftijd van het spel laat zien.

Ik denk dat het meest verrassende tot nu toe is dat ik eigenlijk wel had verwacht dat Ness, Paula en Jeff meer persoonlijkheid zouden hebben. Ik snap dat het met een stille hoofdpersoon als Ness moeilijk is om hem een duidelijk karakter te geven, maar ik had absoluut van Paula en Jeff meer dan drie zinnen verwacht die zouden toelichten waarom ze je volgen op dit avontuur. Met name als je kijkt naar hoe scherp NPC’s en zelfs vijanden zijn geschreven voelt het alsof de party zelf een beetje tekort is gedaan door de schrijvers. Gelukkig maakt Pokey een hoop goed en kan ik het gekke gedrag van The Runaway Five ook erg waarderen. Al met al ben ik erg benieuwd waar de reis naar toe leidt. Het duurde even voordat ik er écht in kwam, maar ik kan niet wachten om te zien hoe Ness en zijn vrienden de wereld gaan proberen te redden!

Mink

Earthbound staat al zo’n tien jaar op mijn lijstje van games die ik eigenlijk wel echt een keertje uitgespeeld moet hebben. De game heb ik al minstens twintig keer opgestart en nooit verder gekomen dan de eerste vijftien minuten. Het spel heeft de tand des tijds maar nauwelijks doorstaan en zeker voor iemand die even snel een game probeert om te kijken of het spel de speler weet te intrigeren, slaat Earthbound de plank volledig mis. Toen Willem aangaf dat we met De Voorraadkast zouden beginnen met Earthbound, kon ik niet anders dan enthousiast mezelf verplichten het spel nu wél uit te spelen.

Voor mij is het avontuur pas net begonnen, maar nu ik het speel met meer geduld en respect voor de titel, merk ik dat het stiekem helemaal niet zo verouderd aanvoelt. Toegegeven, het geheel voelt nog altijd aan als wadlopen terwijl er vloed is; ontzettend traag. Wat me voor nu positief heeft verrast: leuke dialogen en een betere soundtrack dan verwacht. Tevens voelt de wereld voor nu echt geweldig aan met een heerlijk jaren ’90-gevoel. Dat maakt me dan ook ontzettend enthousiast naar de rest van het spel!

Dennis

De eerste stappen in Earthbound zijn gezet! Na een paar uur spelen dwaal ik nog rond in Onett, waar ik het verlies van een zekere man met een mes achter de arcade. Nog een beetje grinden dus totdat ik hem de baas kan.

Ik moet er nog een beetje inkomen. Zoals de rest ook al zegt is de humor goed, alhoewel het ook wel een beetje van hot naar her gaat. De soundtrack is lekker, en uiteraard is het 16-bit stijltje heerlijk retro. Ook is het leuk een RPG te spelen die eens niet in de riddertijd of in de toekomst afspeelt.

De gevechten vind ik echter een stuk minder. Grafisch is het sowieso raar om Ness niet te zien, dat ben ik niet gewend bij RPGs. Ook het vaak missen van aanvallen, of plotselinge critical hits die je in één klap neerhalen, maken dat de gevechten erg willekeurig aanvoelen. Ik hoop dat dit straks anders wordt als ik wat meer mensen in mijn party heb, en wat meer aanvallen heb geleerd. Voor nu is het vooral even doorbijten, en kijken wat Earthbound nog meer gaat brengen.

Kitty

Ik ben nog niet heel ver gekomen in Earthbound omdat er een reviewgame tussendoor kwam, maar ik kan me tot nu toe wel een beetje vinden in Minks eerste indrukken. Het spel is humoristisch en voelt qua verhaal niet per se oud, maar de besturing en de gevechten vind ik maar moeizaam. Als ik klaar ben met mijn review, gaan er nog een paar uurtjes in en hopelijk kan ik dan ook positief verrast worden!

En ook doen een aantal van onze lezers en gebruikers in de discord mee met deze tocht door de voorraadkast. Zo schrijft Duncmasta:

“Man. Wat een avontuur zeg. Het leek net of ik in een ghetto van Spijkenisse was beland toen ik iemand genaamd Frank (niet kaassoufflé) met een mes tegenkwam in de achtertuin van die game center. De dialogen blijven ook verrassend. Ik had graag meer willen weten over die mysterieuze groentesoep man.

In die grot heb ik alle ratten, naaktslakken en mieren neergeknuppeld. Voor die eindbaas moest ik een beetje grinden, maar daarna delfde hij het onderspit, toen mijn poppetje PK Roffa had geleerd. Vervolgens heb ik de politie een pak rammel gegeven.

Ik vind de game nog steeds heel leuk. Geen idee hoever ik nog te gaan heb tot het einde en of het nog leuk blijft. Zojuist is het professortje bij mijn team gekomen. Ik denk dat ik zo’n beetje halverwege ben?”

En dat zijn onder eerste indrukken van Earthbound. Mocht dit je hebben aangesproken om Earthbound (er weer) bij te pakken, je hebt nog tot eind Augustus om de game met ons uit te spelen. In de eerste week van September bespreken we Earthbound in de speciale Koopa Café voorraadkast-podcast en onthullen we de volgende game uit de voorraadkast. Je kan stemmen op de volgende game vanaf eind Augustus, dus houdt de website én de Discord in de gaten!