Tussen neus & lippen

Hoewel Spellen-Jaar 2007 mij welhaast ten volle ontgaan is, werd voor mij de druk toe, en de aandrang tot, het schrijven van een column voor deze aan spellen gelieerde website te groot, vooral dus aangezien het einde van dit jaar zo vlug nadert, en zie hier het resultaat van deze immense aandrang & druk: een uitgekristalliseerde weergave van mijn al dan niet interessante hersenspinsels.

Daar mijn kennis van spellen toch van behoorlijke grootte was, maar binnen een maand of twee (wellicht zelfs drie of vier) op trage, temende wijze geslonken is, of anders gezegd: geïnfecteerd is door een sluimerende, maar alom aanwezige ziekte, die langzaamaan alle vitale en niet-vitale organen tot zich neemt, kan ik hier geen woest, gepassioneerd, aan spellen gelieerd relaas ophangen waarin ik een of andere goed doordachte mening tracht op te dringen, maar zal ik mij beperken tot het weergeven van een simplistische, in zijn geheel nutteloze geschiedenis. Maak dus geen illusies, en koester vooral geen valse hoop.

Het zal wel meer dan 15 jaar geleden zijn dat een weinig mooie vrouw, zwaar en groot van gestalte, met enige regelmaat bij ons thuis langs kwam. Om haar gestalte te verdoezelen, ging zij meestal gehuld in ruimzittende, veel aan de verbeelding over latende doeken, meestal van een kortwollig stof en grijs of zwart gekleurd. Zij en ik en mijn zusje gingen dan wandelen, spelen met Lego, eten of werden, met de fiets, geëscorteerd naar haar huis (mijn zusje, daar deze kleiner en jonger was, zat dan op haar stuur, terwijl ik mij bevond in een roestig stoeltje alwaar ik moest uitkijken mijn hoofd niet begraven te krijgen in het voor mij deiende ruggevet, wat met elke trap op de trappers mij naderbij kwam), waar deze en andere bezigheden zich dan voortzetten, zij het in een ietwat verschillende omgeving. Ik weet nog goed dat als zij een-op-een sprak met mijn moeder, zij lange betogen hield over zaken die ‘de Jeugd’ in verloedering bracht en wat daar aan gedaan moest worden, maar omdat haar geest simpel en ongeordend van aard was, ontbloemde zich meestal een woordenlus van onsamenhangend gekakel, die mijn moeder dan maar beleefd aanhoorde. Ze noemde onder anderen ‘onreine’ voedingsmiddelen die het lichamelijk gestel zouden aantasten maar zo gretig in trek waren bij jongeren (in haar aanwezigheid heb ik nooit meer te consumeren gekregen dan bruinvolkoren boterhammen met peper en zout, zelfs met olijfolie bevochtigd, en glazen water, die vaak werden bijgestaan door gigantische vitamine C-pillen, welke ik dan door mijn onderontwikkelde kinderkeel moest zien te krijgen, terwijl de brokken droog, vies brood nog niet de maag hadden bereikt), de schrijnende afwezigheid van een vaderfiguur, de teloorgang van het onderwijs en ‘het duivelsgebroed wat scheen en flikkerde uit die verdomde beeldbuizen’. Nu neigden vooral haar eerste en vierde punt naar het hypocriete. Dit gezien haar gestalte, maar ook omdat ze in haar woning, wanneer ze mij en mijn zusje te spelen had gezet, zich vaak terug trok naar een kleine afgesloten ruimte, waar dan ‘werk verricht moest worden’, terwijl er toch onmiskenbare tv-programma klanken zachtjes klonken. Ik herrinner mij nog dat ik eens thuis, toen zij aanwezig was, een spel speelde op een groot, grijs apparaat, aangesloten op de televisie (ze was even weg, naar eigen zeggen, dus ik hoopte dat dat mij genoeg tijd bood), en dat zij gillend en tierend aan kwam rennen, niet de televisie uitzette, maar de stekker van de stekkerdoos er wild uitrukte, waardoor niet alleen tv en spellendoos, maar ook meerdere lampen, de videorecorder en ongetwijfeld nog een stel elektronische apparaten van hun energie werden ontdaan, en waarbij knetteringen klonken en de ruimte in duister gehuld werd. Hierop stampte en schreeuwde ze onsamenhangende zinnen uit waar ik niets uit kon opmaken. Mij is op tot op de dag van vandaag niet duidelijk waarom ze niet slechts de televisie uitzette (meest waarschijnlijk was het een gevolg van de hectiek en opwinding), en eigenlijk is van dit gehele schouwspel mij tot op heden niets duidelijk, evenals veel van de andere gebeurde incidenten, die ik maar voor mij zal houden.

De vrouw verdween vrij snel uit mijn leven. En wat er schuilde achter haar, toch wel, obscene gedrag? Het zou mij nooit duidelijk worden. Naar het schijnt overleed zij enkele jaren na de periode dat zij ons regelmatig bezocht; dit vertelde mijn moeder mij toentertijd tussen neus & lippen door. Ik weet dat dit nieuws mij in verwarring bracht. Het moraal van dit verhaal? Er is geen moraal. Hooguit: geniet van het leven, van het eten, van het al dan niet interactieve beeldbuisvermaak, en heb een gelukkig oud & nieuw.