Mijn haat/liefde-relatie met Tetris 99

Kennen jullie Tetris 99 nog? Je weet wel, de gekke battle royale Tetris-game waar je tegen 99 andere spelers fanatiek tetromino’s oplijnt en die zelfs gratis is dankzij Nintendo Switch Online. Hoewel de game op release bijzonder goed werd ontvangen, weet ik nog dat er toen (en nu nog) twee kampen waren: de een die er niks van begrijpt, en de een die eraan verslaafd is. Ik behoord tot dat laatste kamp. En ik haat het (maar eigenlijk ook niet).

Mijn naam is Neslihan en ik heb een Tetris 99-verslaving ((hoi Neslihan))

Oké, het begon dus allemaal heel leuk en aardig: Tetris 99 was net uit. Een battle royale Tetris-game, wie verzint dat nou! Ik, net zoals een groot deel van de Nintendo Switch Online-bezitters, moest het gewoon uitproberen. In het begin was het nog best onschuldig, ik wilde gewoon leren hoe het spel precies werkt. Oh, je kunt mensen aanvallen die jou aanvallen? Aha, en die badges zorgen er dus voor dat je aanvallen sterker worden!

Ik weet niet precies hoe of wanneer het gebeurde, maar op een gegeven momenten switchte die onschuldige nieuwsgierigheid en streven naar beter worden om in een soort verslaving. Volgens mij kwam het omdat ik steeds vaker mezelf uit benarde situaties wist te redden (waar ik heel, heel blij van werd) om uiteindelijk weer fenomenaal te verliezen. En zo verandert de ‘’ach ja, nog één potje dan maar!’’ om in een obsessieve ‘’oké, het volgende potje moet toch wel echt beter gaan!’’. Voordat ik het wist vond ik het opeens leuk om naar video’s van Tetris-pro’s te kijken, nam ik talloze filmpjes op mijn Nintendo Switch waar ik mezelf bevrijdde uit moeizame clutches en was ik een persoon die wist wat ‘clutches’ betekent.

Casino 99

Wat ik echter óók weet, is hoe ik erachter was gekomen dat ik echt te veel Tetris 99 speelde. De Nintendo Switch had net een coole update gekregen waarbij je je games kan sorteren op meest gespeeld en ik was natuurlijk best benieuwd. Splatoon 2, Hollow Knight, Stardew Valley, op zich allemaal wel games in de lijn der verwachting. Tot ik ook, je raadt het al, Tetris 99 verbazingwekkend hoog in het lijstje zag staan. Ik had het blijkbaar al meer dan 20 uur gespeeld. Dat klinkt relatief misschien vrij kort, maar bedenk je even hoe kort die potjes van Tetris 99 wel niet kunnen duren. Ik durfde de rekensom niet te doen uit angst om te weten te komen hoeveel potjes ik wel niet gespeeld zou hebben. En allemaal verloren ook trouwens.

Op dat moment besefte ik dus dat ik eigenlijk best verslaafd was aan Tetris 99: ik zag in hoeveel ik speelde en hoe weinig lol ik eruit haalde. Hoe vol het album van mijn Nintendo Switch zat met domme Tetris 99-filmpjes, in plaats van die ene hond van Super Mario Odyssey. Het was net alsof het spel een casino voor mij was: ik was gedoemd te verliezen, maar bleef toch maar proberen tot in de eeuwigheid. Of in ieder geval tot in de meer dan 20 uur.

Hoop

Vanaf dat moment heb ik besloten actief minder Tetris 99 te spelen. Ik begon eindelijk weer eens Splatoon 2 op te pakken en merkte dat ik daar veel gelukkiger van werd, zelf als ik verloor. Toch was het niet het einde voor mij en Tetris 99: ik speel het nu nog steeds. Het is niet voor niets voor een haat/liefde-relatie. Maar ik speel het tegenwoordig vooral wanneer er een Grand Prix is of voor maar een x aantal potjes. Het helpt echt: ik hou nu meer van het spel dan dat ik haat en ik werd gisteren zelfs tweede (oké, toen haatte ik het misschien een beetje). Dus, even voor iedereen die door een soortgelijke situatie gaat als ik: Tetris 99 responsible kids, speel Splatoon 2 en denk vooral niet aan hoeveel tijd je exact hebt verspild aan dit geweldige rotspel. Er is nog hoop.