Terugblik op de Mario Strikers-franchise - Een over-the-top schot in de roos

We hebben het hier op N1-UP vaak over ‘dode franchises’. Titels die Nintendo in de vriezer heeft gezet totdat ze komen met een nieuw idee of een frisse insteek. In zeker zin is dit wat Nintendo doet onderscheiden van menig andere uitgever in de games-industrie. Waar de meeste succesvolle IP’s regelmatig zichzelf de grond in boren door overvloed is het bij Nintendo eerder hopen dat een unieke titel überhaupt een vervolg krijgt. Deze limbo was de staat waar Mario Strikers, de voetbal mario-sport-spinoff, zich de laatste vijftien jaar in begaf. Hoog tijd voor een terugblik op deze ondergewaardeerde sportserie!

Dat Mario een affiniteit heeft voor sport is al snel genoeg ontdekt en uitgemolken door Nintendo. Van een participant in NES Open in z’n star-spangled kostuum, waarschijnlijk wel bekend door z’n vertoning in Smash Bros. Ultimate en Super Mario Odyssey tot aan basketbal met White Mage uit Final Fantasy in Mario Slam Basketbal. De Mario-serie heeft een vrij bizarre relatie met sporttitels. Het is ook te beargumenteren dat de Gamecube hierin het gouden tijdperk was. Mario Kart: Double Dash!!, Mario Power Tennis, Dance Dance Revolution Mario Mix, Mario Superstar Baseball en uiteraard Mario Golf: Toadstool Tour waren allemaal enorm uitgebreid. Ook buiten de Mario-titels waren de rode loodgieter en z’n vrienden in de sportwereld te vinden. In SSX on Tour vergezelde Mario, Peach en Luigi de snowboarders op de bergen in de GameCube-versie en NBA Street V3 had deze drie dribbelend op het veld. Een rijk oeuvre aan sportgames en toch was het raar dat er één specifieke sport ontbrak in deze selectie. Tenminste, dat is wat de ontwikkelaars bij Next Level Games moeten hebben gedacht, want in november 2005 kwamen zij met Mario Strikers. 

Dit is niet voetbal, dit is oorlog

Mario Strikers (Mario Smash Football in Europa), had simpelweg een FIFA-kloon kunnen zijn met Mario-figuurtjes. De basis van voetbal is zo universeel begrepen en er zijn meer dan genoeg personages in de Mushroom Kingdom om mee te spelen dat dit niet veel moeite had hoeven vereisen. In plaats daarvan is Mario Strikers het ultieme voorbeeld van 150% inzet in één project. Alles in Mario Strikers schreeuwt ‘ik ben over-de-top’. Van de openingsvideo tot aan de fenomenale en veelgeprezen art-style. Het doet er alles aan om niet het zoveelste voetbalspel te zijn, maar schept zijn eigen identiteit dankzij de visuele stijl en de gameplay. Waar in games als FIFA er veel tijd wordt besteed aan het samenstellen van je team, ligt de focus in Strikers volledig op pick-up-and-play. Potjes voetbal zijn snel, de velden zijn compact en het spel is vooral gefocust op agressie. Een bijzondere keuze door Next Level Games en nog veel vreemder als je bedenkt dat Nintendo dit allemaal goedkeurde. En ik denk dat juist dat contrast van agressieve gameplay met de normaal zo vredig Super Mario-cast hetgeen is wat Strikers hielp om zichzelf te onderscheiden van de andere sportgames in de Mario-serie. 

Dat onderscheid is echter ook volledig in de gameplay terug te vinden, die altijd het tempo hoog houdt. Er zijn geen lange onderbrekingen of momenten waarop het spel echt stil wordt gelegd. Je team, bestaande uit een hoofdpersonage als captain en een kleiner team van Toads, Koopa’s, Hammer bros. of Birdo’s, is altijd in beweging. Het doel van het spel is simpelweg een potje voetballen, maar door een paar vernuftige toevoegingen voelt geen enkele pot hetzelfde. Als eerste zijn er de standaard power-ups die het veld snel weten te vullen. Bananen, schildjes en paddestoelen zijn vergelijkbaar met de functies uit Mario Kart, maar ook Chain Chomps, Mega-Bob-ombs en grote blauwe schildjes richten veel verwoesting aan op het veld. Gelukkig heb je geen bommen nodig om je tegenstanders in het ziekenhuis te krijgen, want door goed getimede tackles kan je ze ook in de elektrische muren van het stadion lanceren om ze tijdelijk uit te schakelen. Hierdoor ontstaat er een dynamiek die zelfs tijdens het balbezit spannend blijft. Bij veel voetbalspellen is het een kwestie van de bal onderscheppen, maar omdat Strikers de vaste regels uit het raam smijt krijgt voetbal een veel meer gedreven lading. 

En dan is er nog de Super Strike. Deze waanzinnige move vereist zowel timing als geluk. Op het moment dat je voor de goal staat met je captain, krijg je de kans om een meter te stoppen. Als je deze perfect stopt in het groene gebied schiet je de bal met explosieve kracht naar voren en krijg je maar liefst twee punten. Dit kan voor spelers soms de ultieme last-minute comeback zijn. Menig keer dat ik de game bij vrienden speelde kwam het echt op deze perfect getimde super strike aan wie er met de winst vandoor ging. De super strike is wat mario strikers z’n absolute meerwaarde geeft en de game zo goed herspeelbaar maakte. Er waren niet bijzonder veel extra modes of spelopties, maar dat is ook niet nodig. De game is zo gestroomlijnd dat je snel en gemakkelijk veel potjes achter elkaar kan spelen. Iets dat ik mijzelf bij weinig andere (mario) sportspellen zie doen. 

Opgeladen voor meer

Mario Strikers Charged (Football) was een verrassing om meerdere redenen. Deels omdat het vervolg binnen twee jaar na het origineel uitkwam, maar ook omdat het de stilistische keuzes van deel 1 niet alleen behield maar nog eens verdrievoudigde. Ik denk dat menig speler die alleen al de openingsvideo bekijkt bij zichzelf denkt: “oh shit”. Van Bowser’s waanzinnige debuut als speelbaar personage in Strikers met een compleet nieuwe look, tot aan de verbetering van het Super Strike systeem met de Mega Strikes. Waar de Super Strike je een extra puntje gaf als je scoorde kan je met de Mega Strike maar liefst zes doelpunten in één keer scoren. Ook in het passeren van de bal zelf is een extra systeem toegevoegd, waarbij je meer kans hebt om te scoren als de bal vaker is doorgespeeld naar andere teamgenoten. Het geeft Charged een eigen identiteit ten opzichte van het origineel. 

Desondanks vond ik altijd dat Charged ietsjes te ver doorschiet. Omdat het een Wii games is, zijn er motion controls (weliswaar in minimale vorm met het blokkeren van de Mega Strikes) maar ook de algehele sfeer van de game komt een beetje ‘extra’ over. De stadions hebben allemaal een eigen gimmick die naar mijn mening iets te veel het spel beïnvloed, zoals de storm op ‘Thunder Island’ en het bewegende veld in ‘Stormship Stadium’. Het voelt bijna alsof Charged een soort add-on is voor het originele spel. Op zich is dat geen probleem en ik begrijp heel goed dat dit voor veel mensen de betere van de twee titels is, maar in de simpele eenvoud van Strikers is veel meer competitie tussen spelers te vinden. Bij Charged voelde het voor mij altijd net iets te veel dat je ook het geluk aan je kant moest hebben.

Dat gezegd te hebben, is de gameplay weer erg soepel. De game schitterde in de multiplayerstand en ondersteunde ook online gameplay. Dat laatste was echter wel een tikje aan de stroeve kant, met spelers die alleen op hun eigen continent online konden spelen en dat je je vrienden apart moest registreren door hun systeemcode te gebruiken. Ik kan mij ook nog wel herinneren dat menig wedstrijd compleet vastliep door het krakkemikkige internet anno 2007, wat de impact van Charged een beetje teniet deed. In de lokale spelstanden was er echter niets te klagen en maakte het Charged een veel gespeeld spel tijdens feestjes. De grote hoeveelheid aan nieuwe captains met hun eigen stats maakte ook een hoop verschil tijdens het spelen. Naast Bowser waren ook Bowser Jr., Diddy kong en Petey Piranha speelbaar en zijn er maar liefst vier nieuwe type sidekicks om uit te kiezen. De samenstelling van je team hangt daarmee veel meer samen met je eigen speelstijl. Monty Moles kunnen hard schieten maar Boos hebben de mogelijkheid om de bal te bezitten en zelf in het doel te rollen. De creativiteit waarmee de captains en sidekicks spelen is iets wat het spel veel meer doet thuisvoelen in het Mario-universum dan de originele Strikers. 

Vijftien jaren gingen voorbij…

En dat was het laatste wat we hoorden van Mario Strikers tot afgelopen januari. De passie voor deze franchise is altijd groot geweest onder de Nintendo-fans. Met name door die waanzinnige art-style van de games. Ik heb het lijnwerk talloze malen gezien voor fanprojecten en tekeningen, en het geeft de Mario-personages een compleet eigen identiteit. De energie en de kracht die hun poses uitstralen vind je zelfs niet terug in een daadwerkelijk vechtspel als Super Smash Bros. 

Dat maakt mij tevens heel optimistisch, maar ook heel angstig tegenover Mario Strikers Battle League (Football). De game lijkt uit de huidige trailers zich echt te richten op een online-insteek met toernooien en de Strikersclub. Dit kan heel goed werken, maar Nintendo’s track record van online titels is niet al te best, zoals Charged nog kan beamen. Natuurlijk is het Nintendo van 2022 erg anders dan dat van 2007, maar toch houd ik een beetje mijn hart vast hoe dit zal meespelen op de toekomst van de game. Als toch blijkt dat de online mode tegenvalt, zal Strikers dan weer in de ijskast worden gezet? 

De huidige selectie aan personages is momenteel nog niet super gevarieerd. Net als vele anderen ben ik teleurgesteld dat nu alle captains zich op het veld begeven en dat de sidekicks naar de zijlijn lijken te zijn gestuurd. Het gaf de captains juist meerwaarde door onderscheidende stats, maar ook konden sidekicks zelf hierdoor relatief onopgemerkt zich een weg naar het doel banen. Ik ben niet echt bang dat sommige personages niet zullen terugkeren. Net zoals Mario Tennis Aces en Mario Golf: Super Rush lijkt het mij niet meer dan logisch dat Bowser Jr., Diddy Kong en uiteraard ook Daisy hun opwachting maken in post-launch content. Het is de ideale manier om veel spelers terug te laten keren naar een online toernooi, als de beloning nieuwe personages en voorwerpen kunnen zijn. 

Mijn hoop is vooral dat de gameplay van Battle League een goede balans slaat tussen Strikers en Charged. Het is een opluchting om te zien dat de Hyper Strikes nu zowel effecten op het veld activeren, maar ook terug zijn geschroefd naar een maximum van twee doelpunten. Eveneens vind ik de teamtackle een goede aanvulling, waarbij je andere teamgenoten een beuk in de rug kan geven om sneller vooruit te komen. Het zou de gameplay een nog snellere flow moeten geven. En als Pokémon Unite mij iets heeft geleerd is het dat multiplayerspellen die in vijf minuten bepaald kunnen zijn het erg prettig maakt om er regelmatig naar terug te keren.

Mario Strikers is een unieke serie binnen het vrijwel eindeloze repertoire van de mario sportspellen. Het is een verademing om deze serie terug te zien keren en het was een plezier om terug te kijken op hoe Mario’s voetbal zich onderscheid van de competitie. Ik kijk er naar uit om weer een stilistisch shot op doel te nemen en hoop dat dit een nieuwe generatie fans naar het stadion zal trekken!