Drie-eenheid was gedoemd

Voordat sommigen zich meteen aangevallen voelen door deze titel heb ik denk ik eerst wat recht te zetten. Het betreft hier niet de relatie tussen de Vader, de Zoon en de Heilige geest en voordat fanboys van ‘the legend of Zelda’ morgen opeens voor mijn deur staan wil ik ook nog even mededelen dat het hier ook niet gaat om de machten van de moed, macht en wijsheid. Ik doel dit keer op de drie-eenheid die Nintendo ons ruim twee jaar geleden beloofde!

Drie-eenheid in plaats van twee macht
Als echte fan van Nintendo had je toen natuurlijk een Gamecube om thuis lekker onderuitgezakt mee te kunnen gamen, maar feit is dat deze console al sinds zijn geboorte hevige concurrentie ondervond. De Gameboy Advance (SP) deed zijn dienst ook altijd uitstekend onderweg, op vakantie en soms zelfs nog eens thuis. Jaren heeft Nintendo dan ook op het gebied van handhelds het monopoly in handen mogen hebben. Daar was duidelijk het grote geld te verdienen dus besloot Nintendo haar nieuwe handheld, de Nintendo Ds, geen opvolger te noemen van de Gameboy Advance (SP), maar beweerde ze dat dit een apparaat was dat je naast een handheld en een console moest hebben in plaats van ter vervanging van je vorige handheld. Er zouden drie apparaten verkrijgbaar moeten zijn die alle drie met evenveel aanhang genoeg winst zouden moeten binnen slepen voor Nintendo. Er zouden drie titanen moeten zijn die de macht, die de markt onder Nintendo vandaan getrokken had aan moesten pakken. Er zou een drie-eenheid moeten zijn tussen de console, de handheld én de Nintendo Ds.

Nu twee jaar later kunnen we met gerust hart zeggen dat Nintendo hierin gefaald is. Voor de Gameboy Advance worden steeds mindere spellen uitgegeven en de op één hand te tellen must-haves die die handheld afgelopen jaar heeft opgeleverd zijn bovendien ook allemaal speelbaar op je Nintendo Ds. Het idee dat dit Nintendo nooit zou lukken, toen ik voor het eerst hoorde van de drie-eenheid was juist geweest: De Gameboy Advance is nog maar een kleintje dat wanhopig aan de broekspijpen van één van de twee grote titanen staat te trekken.

Het goede doel?
Een mislukte marketingtruc van Nintendo, een genoegen voor ons allen, ben ik geneigd te zeggen. De grote spellenmakers in deze wereld kennen namelijk al heel lang het principe van geldverdienen: Om de vier jaar brengen we gewoon weer een console of handheld uit met iets betere beeldkwaliteit. Dit alles natuurlijk weer voor een prijs waar je meer dan acht aidsweeskinderen mee zou kunnen helpen, met bescherming, voeding, onderwijs en gezondheidszorg.

Nieuwe console, nieuwe koers!
Gelukkig heeft Nintendo zichzelf snel verbeterd toen ze doorhadden dat hun gewenste drie-eenheid gefaald had. Je kunt ze niet meer verwijten van dingen die je nog wel kunt zeggen over hun concurrenten: Voortaan bieden de Nintendo Ds, en binnenkort ook je Wii je weer vernieuwende gameplay in plaats van alleen wat mooiere beelden en zijn op je Wii gewoon weer alle oude games speelbaar. Geen topprijzen, ondanks dat Nintendo’s nieuwste console zoveel nieuwe technieken bevat. Of Nintendo weer meer aan zijn fans gaat denken door de zogenaamde ‘next-generation oorlog’ of niet: Dat ze niet het slechte voorbeeld van haar concurrenten volgt doet me een groot genoegen! De door Nintendo gewenste drie-eenheid is gelukkig gefaald maar misschien is dat juist wel de aanleiding geweest voor de nieuwe richting die ze in zijn geslaan: Met een succesvolle en innovatieve handheld en een aankomende console die erg hoge verwachtingen geniet over heel de wereld is Nintendo weer lekker op koers! Hijs de zeilen, de drie-eenheid ligt achter ons in het troebele vaarwater! Voor ons een heldere zee en aan onze zijde een Wii en een Nintendo Ds.