De Game of the Year van Willem: Tunic

De Game of the Year van Willem is… Tunic!

Ook dit jaar leggen we de Game of the Year helemaal in handen van jou, de lezer. Om je op te warmen voor het stemmen én om ons eigen game van het jaar-ei kwijt te kunnen, deelt de redactie hun persoonlijke Game of the Year tijdens de stemperiode. Vandaag is het de beurt aan Willem, die zich dit jaar knokte door maar liefst 97 games en daar één GOTY uit moest kiezen…

Ik moet zeggen wat betreft  pure Nintendo-games 2022 bij mij nogal zwaar tegenviel. Veel nieuwe delen van franchises waar ik totaal geen klik mee heb (Kirby, Bayonetta, Splatoon, Xenoblade) en de franchises waar ik wél erg over te spreken ben (Mario Strikers en Pokémon) lieten me op zoveel vlakken teleurgesteld achter. Dat betekent niet dat er alleen maar slechte Nintendo-games uitkwamen in 2022. Games als Mario + Rabbids: Sparks of Hope en Pokémon Legends: Arceus waren goed, maar geen wereldschokkende titels. Nintendo voelde dit jaar erg safe in mijn optiek en hoewel ik weet dat er echt talloze fans zijn van de nieuwe Kirby, van de nieuwe Xenoblade en Splatoon 3 heb ik niets aan die games gezien waardoor ik toch eindelijk die sprong wilde wagen.

Gelukkig is de Nintendo Switch meer dan alleen Nintendo-games en de indies waren dit jaar werkelijk subliem. Ik heb denk ik nog nooit zo veel indie-games in één jaar gespeeld en vrijwel allemaal waren ze van hoge kwaliteit of probeerden ze echt nieuwe dingen. Niet alles heb ik gerecenseerd op N1, maar games als ForeTales, Hundred Days, Let’s Play: Oink Games!, Citizen Sleeper, Tinykin en Once Upon a Jester brachten echt constant een lach op mijn gezicht. De twee echte uitspringers van de indies waren echter Inscryption, met een werkelijk meesterlijke Switch-port van een game die al in 2021 verscheen en Neon White, waar ik door geobsedeerd was tijdens de maand waarin ik het non-stop speelde. De onbetwiste topper voor mij is echter zonder twijfel Tunic.

Tunic lijkt in eerste opzicht verraderlijk veel op een traditionele Zelda-game. Je wordt wakker in een grote wereld, zoekt een zwaard en gaat zonder instructies of uitleg op avontuur. De combat voelt als een snelle en moderne adaptatie van soulslike gameplay en de grafische stijl is het beste te omschrijven als low-poly lo-fi. Echter schuilt er zo enorm veel onder de oppervlakte van Tunic dat het aanvoelt als een trukendoos. Iedere keer dat je denkt te begrijpen wat deze game allemaal verborgen heeft opent er een nieuw geheim vakje en duik je verder de diepte in dit bijzondere spel. Ik beschrijf de game expres in deze vage termen, omdat de magie van dit spel echt berust op het ontdekken hoe alle systemen met elkaar samenhangen en waar het verhaal over gaat. Simpel gezegd, niets is wat het lijkt in Tunic terwijl je als speler steeds meer leert over de wereld en je relatie tot het spel.

Je denkt misschien, ‘’maar waarom is dan Neon White niet je Game of the Year?’’. Neon White had werkelijk een greep over mijn Switch. Iedere keer als ik de Switch opstartte zag ik dat ik Neon White nog had openstaan en wilde ik nog maar weer een poging wagen om mijn score te verbeteren. Echter nadat ik de game had uitgespeeld en de review had geschreven heb ik vrijwel nauwelijks meer gedacht aan Neon White. Tunic wist zich echter in mijn brein te boren als een worm. Bij ieder spel dat ik speelde dit jaar dacht ik terug aan de werkelijk magische beleving die ik had tijdens het spelen. Geen enkel spel heeft mij dit jaar weer laten voelen als een kind zoals Tunic dat deed. Alle mysteries, alle geheimen en de manier waarop de game dit communiceert met de speler zorgen ervoor dat Tunic aanvoelt als hoe het was om voor het eerst een controller op te pakken en een wereld als Hyrule te verkennen. Hoe ik als kind in mijn hoofd verhalen bedacht rondom Link en de personages in Ocarina of Time omdat ik simpelweg niet wist wat ik kon verwachten. Games voelden zo enorm en groots aan als kind en Tunic weet precies dat gevoel te benaderen.

Dat is nog voordat we het hebben over het beste sound design van het jaar en de manier waarop het einde van Tunic ook echt mij wist te raken. In geen twintig jaar heb ik daadwerkelijk met pen en papier aantekeningen gemaakt tijdens het spelen om puzzels op te lossen, maar Tunic nodigt je uit om al je observatie en kennis in te zetten voor de laatste akte.

Simpelweg: Tunic is een modern meesterwerk en als je nog niet de kans hebt gehad om de game te spelen, zet hem dan alsjeblieft op je lijst voor 2023. Want een spel als dit komt echt veels te weinig voorbij. 

Heb jij al gestemd voor de N1-UP Game of the Year? Tussen kerst en oud & nieuw maken we de N1-UP Game of the Year bekend!