Why Wii Love U

De tweede maand van 2016 is inmiddels aangedaan en een warm kopje koffie verwarmt me tegen de gure windstoten van buitenaf. We hebben dan wellicht geen echte winter gehad, maar dat neemt niet weg dat veel gamers in een winterdip lijken te zitten. Overal hoor ik klaagzangen over The Big N en haar zogenaamd ridicule beslissingen omtrent de minst geliefde Nintendo-console ooit: de Wii U. Een van de grootste klachten is dat Nintendo niet naar haar fans luistert. Maar is dat wel zo? Heeft Nintendo niet het afgelopen jaar juist bewezen exact dat te doen?

Het is altijd lastig terug te denken naar hoe je 365 dagen geleden naar een bepaald concept keek. Nintendo werd begin 2015 belaagd met klachten en gezeur over van alles en nog wat. De fans waren luidruchtig aanwezig en konden hun ongenoegen niet genoeg uitten. Het grootste commentaar op de Wii U was toch zeker de herhaling die zich uitte in de spellen – en dan voornamelijk de platformers. De klachten waren pijnlijk voor een bedrijf dat zich identificeert als “innovatief”. Laten we allereerst eens kijken of deze klacht wel gegrond is, brengt Nintendo voornamelijk dezelfde serie uit?

Kijkend naar 2015 blijkt dat er slechts twee echte platformers zijn verschenen voor de Wii U: Yoshi’s Woolly World en Kirby and the Rainbow Paintbrush. Twee titels, wat ongeveer 22% van Nintendo’s line-up omvat van de afgelopen twaalf maanden. Dat klinkt als genoeg variatie in het releaseschema, maar laten we eerst maar eens kijken wat de andere tachtig procent bevatte. Het valt niet te ontkennen dat het bedrijf sommige franchises wederom van een nieuw spel heeft voorzien in 2015. Maar wat blijkt? De hergebruikte series waren allemaal redelijk lang weggeweest.

2015 was wat dat betreft nog een uniek jaar ook. Er verscheen geen enkele (traditionele) Super Mario-titel of The Legend of Zelda-game voor de thuisconsole. De Yoshi-, Kirby- en Mario Party-serie verschenen wel, maar deze waren ook een grote tijd afwezig geweest op thuisconsoles. Zo was de laatste Mario Party-game alweer verschenen in 2012, was Kirby ook drie jaar van weggeweest (vier jaar als je de verzameldisc in 2012 niet meetelt) en Yoshi’s laatste avontuur op een console verscheen in 1998 in de winkelketens. Het zijn allemaal titels die niet in de categorie “uitgemolken” vallen, iets wat de fans The Big N wel kwalijk nemen.

New is better
Afgelopen jaar heeft Nintendo drie nieuwe titels uitgebracht waarvan ik met smacht wacht op eventuele vervolgen. Ik heb het over het immense succes van Splatoon, Super Mario Maker en Captain Toad: Treasure Tracker. Hoewel deze laatste niet echt een immens succes kende, was het wel een geheel nieuwe IP en eentje waar ik me goed mee heb vermaakt. Met Splatoon heeft Nintendo laten weten dat ze nog altijd genres kunnen verbeteren, net zoals ze deden ten tijde van Super Mario Kart. Het racegenre bestond toen al een geruime tijd, maar echte funracers waren er nog niet. Tegenwoordig is dit type spel op iedere console te spelen, zelfs de PlayStation 4 en de Xbox One hebben er al meerdere ontvangen. Het lijkt me dan ook dat er snel spellen zullen verschijnen die het principe van Splatoon proberen na te bouwen.

Super Mario Maker is weer een verhaal apart. In deze game ben je zowel de speler als de bedenker. Nintendo heeft zijn eigen gereedschap uit handen gegeven en aan de fans toevertrouwd. Onder het motto “alleen je eigen fantasie beperkt je” hebben ze een uitmuntende titel neergezet. Ja, het spel laat je platformerlevels spelen, maar dat is niet de reden waarom je Super Mario Maker haalt. Deze game haal je om je eigen levels te creëren en je vrienden deze te laten spelen, een magnifiek concept. Helaas zie ik het niet snel gebeuren dat deze titel een echt vervolg krijgt, maar wellicht komt er een verbeterde en grootsere versie beschikbaar voor de NX. Of dit dan een echt succes zal worden, laat ik even in het midden. Maar het spel geeft wel duidelijk aan dat Nintendo met nieuwe en innovatieve ideeën bezig is. Wie weet laten ze ons op de NX wel Donkey Kong-levels ontwerpen of worden we de schrijvers van ons eigen Fire Emblem-avontuur. Laten we in ieder geval hopen dat Nintendo deze geweldige trend, waarin ze genrebepalende titels uitgeven, blijft voortzetten.

Behalve genrebepalende titels, komt The Big N gelukkig ook met genoeg iconische titels. Zo konden we nog niet zo lang geleden aan de slag met het epische avontuur dat Xenoblade Chronicles X heet. Een groots spel waar je gemakkelijk honderden uren in kwijt kunt raken. Daarbij is het één van de weinige titels die zijn focus legt op de grote open wereld, in plaats van op een dominant verhaal. Verder konden we dankzij de downloadbare content in het afgelopen jaar wederom genieten van nieuwigheden rondom de twee grootste releases in 2014: Mario Kart 8 en Super Smash Bros. for Wii U.

De Wii U heeft een zeer trage start gehad en wist menig fan teleur te stellen. Sinds de release is er echter drastisch veel veranderd en de meest geweldige titels zijn op deze thuisconsole te vinden. 2015 was wellicht niet het beste Nintendo-jaar, maar we kunnen niet ontkennen dat Nintendo zijn best heeft gedaan om te luisteren naar de kritiek van de menigte. Dat niet alleen, dankzij nieuwe inzichten en verfrissende ideeën heeft Nintendo enkele nieuwe franchises in zijn bezit. De Wii U is daar allemaal het startpunt van en heeft zich daarmee bewezen. Sterker nog, ik denk dat dankzij het afgelopen jaar de Wii U eindelijk op hetzelfde niveau is gekomen als de Nintendo-consoles van de vorige generaties.