We schrijven halverwege december 1998. De dagen worden steeds korter in ons kouder wordende kikkerlandje, we moeten nog even doorbijten tot de kerstvakantie én Ocarina of Time pronkt prestigieus in de schappen. Ondergetekende was toentertijd nog te jong en onbezonnen om deze titel te spelen, maar de rest van de wereld trotseerde met open mond deze revolutionaire blauwdruk voor de toekomst van 3D-spellen. Zij konden voor het eerst hun aandacht richten op één specifieke vijand, moesten op briljante wijze knoeien met de tijd en konden voor het eerst genieten van een Hyrule dat volledig gebouwd was naar de wetten van drie dimensies. Een ware klassieker.
Kun je in de wereld der videospelletjes wel van een perfecte game spreken? Een spel bevat immers altijd wel een foutje hier en daar, of één klein elementje dat niet helemaal goed uit de verf komt. Zelfs Ocarina of Time was gezegend met een onhandige inventaris voor je voorwerpen en een haperende camera. Critici en spelers willen dergelijke zaken wel eens door de vingers zien, omdat de hoogtepunten of de ervaring het geheel volledig overschaduwen. Link’s eerste 3D-avontuur was oprecht een ware revolutie voor die tijd, wat die regen aan tienen zeker verklaart. De algemene consensus is echter de volgende: een perfecte game bestaat niet – en zal nooit bestaan ook.
In plaats daarvan associëren de meesten een uitzonderlijk goede game met de term klassieker. Een tien staat niet voor perfectie, maar classificeert een game als hedendaagse klassieker. Stiekem vindt de schrijver in mij dit ook een heerlijk woord. Hetzelfde geldt voor superlatieven als revolutionair, episch of baanbrekend. Om rillingen van te krijgen, zo mooi, als je een titel aan zo’n term kunt koppelen.
Toch is hedendaagse klassieker niets meer dan een dikke contaminatie. Immers kun je pas na jaren beoordelen of iets die benaming verdient. Daarnaast: kun je een hoogstandje als Super Mario Galaxy 2 wel een klassieker noemen, gezien het simpelweg voortborduurt op het eerste deel? Toch werd deze game wereldwijd helemaal de hemel in geprezen, in sommige gevallen zelfs nog wel meer als zijn briljante voorganger. Ook in mijn opinie Galaxy 2 zo’n ander vooorbeeld dat perfectie meer dan treffend kenmerkt. Is het baanbrekend of revolutionair? Nee. Maar dat hoeft een game ook niet altijd te zijn. Het is gewoonweg heel leuk om te spelen!
Leuk. Klinkt niet echt als een treffend superlatief voor een spel dat bijna de status van klassieker heeft verworven, hé? Toch blijft vooral dit gevoel hangen tijdens het spelen van Breath of the Wild. Het is leuk om door de wereld te wandelen. Leuk om met uiterste precisie een grote metalen bal in een gat meppen, leuk om met een Mokoblin-masker een vijandelijk kamp binnen te wandelen en leuk om uiterst voorzichtig langs een prachtig bloembed een tempel binnen te komen. Het is leuk om eten te koken, overal op te klimmen en om helemaal je eigen gang te kunnen gaan. Mijn hele reis speel ik met een glimlach op mijn gezicht – en het is lang, lang geleden dat een videospelletje zoiets wist te flikken.
Is het daar niet waar het bij videospelletjes uiteindelijk om gaat? Je kunt er nog zoveel analyses op loslaten, maar is The Legend of Zelda: Ocarina of Time niet simpelweg een klassieker geworden doordat het verdraaid leuk is om te spelen? Stop daarom met het zoeken naar foutjes of het stellen van belachelijk hoge eisen bij een game als The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Is het baanbrekend of revolutionair? Wordt het ooit een klassieker? Misschien. Maar potverdorie, je kunt er veel, heel veel plezier mee beleven. En dat, dat is ware perfectie.
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!