Verban de Friendcodes

Dames en Heren, welkom in het jaar 2010! Een jaar vol nieuwe feesten, trauma’s en games. Als we Steven Spielberg mogen geloven, zullen auto’s binnen een jaar of vijf kunnen vliegen en ‘hooverboarden’ we over alles dat los en vast zit op water na. 2010 is de toekomst, maar zijn we al zover als we gehoopt hadden?

Laten we de kogel even door de kerk schieten: auto’s vliegen momenteel nog niet en zullen dat over vijf jaar naar alle waarschijnlijkheid ook niet gaan doen. Mochten er nog mensen zijn die daar toch nog geld op zouden willen inzetten, dan wil ik deze graag doorverwijzen naar lokale belchinezen. Die schijnen alles voor elkaar te krijgen zolang je maar betaalt. Enfin, auto’s vliegen wellicht niet, maar we zijn wél daadwerkelijk in het jaar 2010 beland. Een jaar dat klinkt als een verre toekomst waarin alles mogelijk is. Menig gamer uit de jaren ’80 dacht dat we tegen deze tijd wel ‘Virtual Reality’ zouden hebben. In de jaren ’90 werd dat al een soort-van-waar met Nintendo’s Virtual Boy, maar het enige ‘echte’ aan deze soort van Virtual Reality was de hoofdpijn die je eraan overhield. Op het gebied van gamen zitten we momenteel niet bepaald dicht in de buurt van de Virtual Reality die men destijds voor ogen had, maar eind jaren ’90 kwam er wel iets anders dat de toekomst van gamen voorgoed zou veranderen: het internet. Kennen we het altijd aangename inbelgeluidje nog? Het betalen per minuut dat in weekenden en na 19 uur goedkoper was? Dat je niet kon bellen wanneer je ‘online’ was? Internet was zo traag als de pest en er kwamen meer na- dan voordelen bij kijken mede dankzij het per e-mail verspreidde “I Love U”-virus. Toch groeide de online wereld zeer snel en werd internet steeds belangrijker. Ook op het gebied van gaming sloeg internet zijn slag. Online spelen tegen spelers over heel de wereld? Het leek te mooi om waar te zijn. Sony kwam al snel met PlayStation Netwerk en Microsoft’s Xbox Live gaf gamers tegen betaling zelfs net ietsje meer. En Nintendo? Die hadden pak-‘m-beet drie spellen op hun console die online gespeeld konden worden.

Falcon Punch

Uiteraard, hier waren redenen voor. Nintendo zag in de mogelijkheid tot internet de toekomst van gamen ‘nog even niet’. Pas na de release van de Nintendo DS kwam het Japanse bedrijf opgang met Nintendo Wi-Fi Connection. Online gamen zou hiermee gratis zijn en men hoefde niet te vrezen voor pedofielen. Ideaal voor ouders met kleine kinderen, maar een hel voor de echte gamers. Zin om een potje Super Smash Bros. Brawl online te spelen? Menig speler zal wel eens het scherm uit zijn geslagen door een super-slow-motion-Falcon-Punch: een Falcon Punch die veroorzaakt is door lag en daardoor mentaal harder aankomt. Waar valt mijn oog nu op, bij het kijken naar het doosje van Wii Music? Het Wi-Fi Connection logo? Jawel, je kunt online muziek uitwisselen! Oké, jullie begrijpen mij vast wel. 80% van de spellen die je via de Wii online kunt spelen, hebben veel last van lag en van de overige 20% heeft minstens 10% een duffe online mode á la Wii Music. De reden hiervoor is simpel: Nintendo heeft te weinig ervaring op het gebied van online gaming. De console kan het aan, maar daarmee is alles dan ook wel gezegd. Het is zielig om te zien hoe Nintendo spelers probeert te verblijden met schamele, slome online modes in games, waar men op de PlayStation 3 al met honderden mensen tegelijk online kan gamen zonder moeite. Dan zwijg ik nog maar over de mogelijkheden die Xbox-Live verder te bieden heeft.

Friendcode

Dan komen we toch bij de grote vraag: in dezelfde tussentijd dat Microsoft en Sony veel tijd en geld hebben geïnvesteerd op het gebied van online gamen, heeft Nintendo toen op haar luie reet gezeten? Dames en heren, hoe leuk het ook gebracht wordt door ons allen geliefde bedrijf, anno 2010 weet Nintendo niet hoe online gaming werkt. Nintendo weet niet wat gamers willen, enkel wat kinderen willen. Maar zeg nou zelf, als jij een kindje van acht jaar bent, zou jij dan iedere dag online gamen? Als je het mij vraagt gamen kinderen van acht jaar vooral samen op de bank of spelen ze buiten. Misschien hier-en-daar een singleplayer game tussendoor. Waarom zouden we dan in godsnaam een online wereld moeten hebben die ons zou moeten afschermen van enge mensen? Enge mensen, die vreemd genoeg niet eng zijn op de PlayStation of Xbox en dat terwijl hun online systeem niet pedo-bestendig zou moeten zijn. Neen, gamers die online gaan, zijn verstandig genoeg om niet hun adres + pincode in de omschrijving van hun account te zetten. Een ‘friendcode’-systeem is totaal overbodig en staat een goede online community zwaar in de weg. Maargoed, voor er een goede community kan komen, zal het online gamen zelf ook eerst flink verbeterd moeten worden. Ik kan nu gaan omschrijven hoe slecht online gaming met Nintendo Wi-Fi Connection wel niet is, maar ik kan iedereen beter aanraden eens online te gaan gamen op de PC, Xbox of PlayStation en je weet onmiddellijk wat je mist.

Conservatief

Is er dan werkelijk niets dat Nintendo goed heeft gedaan wat betreft Nintendo Wi-Fi Connection? Natuurlijk wel, zo kunnen we bijvoorbeeld kijken of het buiten regent en kunnen we het nieuws op de Wii lezen in plaats van op teletekst of internet. Meer geslaagd is het Winkel Kanaal, waar online onder meer (oude) games gekocht kunnen worden, maar verder valt er weinig te beleven met Nintendo Wi-Fi Connection. Nintendo is te laat begonnen met het opzetten van een online community en mede dankzij de conservatieve houding van het bedrijf zal er voorlopig weinig verbetering in komen. Zoals het er nu naar uitziet, gaan de fossielen van de FIFA nog eerder een Hawk Eye invoeren bij het voetbal dan dat Nintendo haar friendcode systeem afschaft en de snelheid van online gamen verbetert. Hoewel in de wandelgangen van Nintendo wordt gezegd dat de friendcodes inderdaad worden afgeschaft, ziet het er op dít moment nog steeds niet bepaald zonnig uit. Het ís 2010, maar Nintendo leeft liever in 1996.