Sonic the Hedgehog: Al 31 jaar meer dan snelheid

Hiep hiep hoera, ieders favoriete blauwe videogame-egel is vandaag 31 jaar oud! Een mooi moment om terug te blikken op de game waarmee het allemaal begon: de eerste Sonic the Hedgehog voor SEGA’s 16-bit Mega Drive. Een game die vandaag de dag nog steeds lekker wegspeelt… en meer onthult over de complete franchise dan je zou verwachten.

Sonic draait om snelheid. Dat is wat veel fans zeggen, dat is wat veel casuals denken en dat is de boodschap die SEGA’s marketingafdeling al 31 jaar in ons collectieve bewustzijn probeert te graveren. Games met de blauwe egel die afwijken van het ‘gotta go fast!’-mantra zijn extra verdacht. Zelfs over geliefde titels als Sonic Adventure zeggen veel gamers: “een nadruk op vijanden verslaan of schakelaars omhalen? Dat is niet Sonic!”

Toch draait de gameplay van Sonic vanaf zijn geboorte om méér dan alleen snelheid. SEGA’s marketing ten spijt is dit namelijk al duidelijk te zien in de allereerste game: Sonic the Hedgehog op de Sega Mega Drive. Tal van Sonic-elementen vinden hier hun oorsprong, zoals de ringen, de robotvijanden, de Chaos Emeralds en natuurlijk de borstelige snor van Dr. Eggman.

De leugen van de groene heuvel

Stuk voor stuk iconisch, maar de echte ster van de show is Green Hill Zone. Een weidse, groene vlakte vol met loopings, palmbonen en die ongelofelijk memorabele soundtrack. Een genot om op hoge snelheid doorheen te rennen. Denk je aan Sonic, dan denk je aan Green Hill Zone. Iets waar Sega ook graag op hamert, getuige de vele, vele varianten op dit level in tal van Sonic-games en media.  

Wat veel mensen alleen vergeten… is dat Green Hill Zone een uitzondering is. Direct erna volgt Marble Zone, een soort half-ingestorte Griekse tempel met kolkende lava, bewegende platformen en booby traps. Opeens moet je precieze sprongen maken met de juiste timing en blokken op schakelaars duwen. De claustrofobische gangen, puntige obstakels en uitgestrekte lavaplassen maken rennen onmogelijk.

Gotta go slow!

Spring Yard Zone is een voorloper op de Casino-levels uit latere Sonic games waarin snoeihard rollen door half-pipes misschien 10% van het level in beslag neemt. Veel vaker moet Sonic wachten tot bewegende blokken op de juiste hoogte hangen. Snelheid is hier vaak dodelijk, want de blokken kunnen Sonic ook pletten. Gottta go slow!

In het onderwater-doolhof Laybyrinth Zone is snelheid al helemaal het laatste waar je aan denkt. Niet alleen is Sonic zijn snelheid gehalveerd, ook zijn sprong is trager. De gezonken stad barst van de valstrikken en tot overmaat van ramp verdrink je ook langzaam. Schakelaars openen deuren, maar welke kant moet je op? Alleen met precieze sprongen en een goed uitgedachte route, zul je deze Zone levend verlaten. 

Pas in Star Light Zone, de vijfde (en één na laatste!) wereld van de game, mag je eindelijk weer op topsnelheid door loopings rennen. Dit betekent dat je gedurende Sonic’s avontuur vaker platformt met precisie, dan dat je op hoge snelheid door loopings knalt. Of om precies te zijn: slechts 1/3e van de game draait om snelheid. De andere 2/3e is een mix tussen precieze sprongen, het ontwijken van boobytraps en het navigeren door een level, met her en der een simpele puzzel.

Meer dan snelheid

In tegenstelling tot latere games, zul je (gelukkig) niet een van Sonic’s suffe vrienden onder de knoppen krijgen met een geweer of vishengel. Toch is het interessant om te zien dat de allereerste Sonic een stuk meer variatie bevat in tempo en gameplay dan je zou denken. Het maakt de game wat mij betreft een stuk interessanter dan Sonic 2, waarbij je voornamelijk rechts inhoudt om te winnen.

De ontwikkelaars lieten 31 jaar geleden al zien dat Sonic meer in zijn mars heeft dan alleen snelheid. Stiekem denk ik dat dit er mede voor gezorgd heeft dat Sonic nog steeds miljoenen verkoopt. Hard sprinten is één ding, maar Sonic heeft met succes een marathon gelopen door continu nieuwe dingen te proberen. En het einde is nog lang niet in zicht.

Congrats, blauwe!