Nintendo’s dilemma

De hardware verkopen vallen tegen, het uitstel van games stelt de fans teleur en de naderende next-gen trein van de concurrentie kan zomaar eens dwars door de Wii U denderen. Honderden analisten in binnen- en buitenland denken te weten hoe Nintendo het tij kan keren, maar zien allen één element over het hoofd.

The missing link

De argumenten voor een verbetering van Nintendo’s marktpositie zijn volgens de fans simpel en doeltreffend. Zorg voor betere third party support, verbeter nu eindelijk eens dat online-netwerk, maak een console die qua techniek de concurrentie kan bijbenen en stop ziel en zaligheid in nieuwe Mario- en Zelda-spellen. De gegeven formule is volgens veel fans en critici het middel om Nintendo er weer bovenop te helpen, maar schijn bedriegt. Het is niet de slechte third party support die de Wii U de nek omdraait, noch de ruwe processorkracht van de PlayStation 4 of het gebrek aan Mario-games. Het probleem waar Nintendo momenteel tegen strijd is cultureel en een onomkeerbare trend. Nintendo ziet deze trend als de grootste dreiging voor haar imperium en een kat in het nauw maakt vreemde sprongen.

Als je twee jaar geleden de financiële cijfers van SEGA Sammy en Nintendo naast elkaar had gelegd, dan was het resultaat verbluffend anders dan vandaag de dag. Nintendo boekte het afgelopen jaar een marginaal winstje dankzij wat creatief boekhouden en de geld-bijdruk-hobby van de Japanse centrale bank. SEGA Sammy zag de winst met 400% stijgen tegenover een jaar geleden. De enige noemenswaardige game die SEGA heeft uitgebracht in de afgelopen maanden is de strategy-game Company of Heroes 2 voor de PC, maar buiten dat levert de doorgaans drukke Sonic-fabriek pas tegen het einde van het jaar weer grote nieuwe titels af. Afgelopen week zagen we hoe Sonic’s meest recente uitstapje in de categorie flop terecht kwam. Het geld waar SEGA op teert komt dan ook uit een hele andere hoek. Een veel lucratievere hoek die menig Japanse game-ontwikkelaar heeft ontdekt.

Niet de pachinko gokondernemingen van Sammy, maar de web-based games van SEGA doen het tegenwoordig erg goed. Sterker nog, de web-based games van de complete Japanse game-industrie worden steeds belangrijker. Breath of Fire 6 is een Capcom-titel waarbij sommige lezers een gat in de lucht springen. Het blijkt echter een simpel web-based RPG-spelletje te zijn. Hetzelfde geldt voor het meest recente deel in de Final Fantasy: Crystal Chronicles-saga. Square Enix heeft niet voor niets de oude baas Yoichi Wada ingeruild voor een hippe CEO van een online game-portaal.

Een krimpende markt

De Japanse Yen worden niet meer in de arcade automaten gepropt en worden ook steeds minder gespendeerd aan wat Nintendo ‘packaged games’ noemt. Al het geld van de gamers is gaan zitten in web-based spelletjes die qua budget veel goedkoper zijn om te maken en bovendien minder veeleisende klanten hebben. Wie in Japan als ontwikkelaar niet voor de web-based games gaat, kiest hoogstwaarschijnlijk om games te maken voor de nu wat verouderde PlayStation 3, PlayStation Vita, PlayStation Portable of voor Nintendo’s zeer succesvolle Nintendo 3DS. De Wii U is daarmee vergeleken een duur grapje en een groot risico als ontwikkelaar, omdat ook in Japan vrijwel niemand het apparaat in huis heeft gehaald. Het meest tekenend is dan ook het feit dat de Wii U-verkopen een week na de lancering van een aantal ‘alles of niets’ bundels direct weer een duikvlucht maakten. De games doen het niet veel beter, want Nintendo’s feestelijke paradepaardje Wii Party U is binnen één week ingehaald door Battlefield 4. Een gegeven wat drie tot vier jaar geleden in Japan nog onmogelijk was.

Het feit dat in Japan de console-gaming markt constant krimpt, heeft Nintendo doen besluiten om de Wii U te voorzien van een controller met scherm. Een soort van hybride handheld-console is volgens hen het middel om de trend van console-gamers die verhuizen naar handhelds tegen te gaan, maar dit is waar de strategie schuurt. Immers boert Nintendo prima bij goede Nintendo 3DS-verkopen en concurreert men in principe met zichzelf. Sterker nog, het concept van de Wii U lijkt met het touchscreen en de mogelijkheid om twee schermen te gebruiken behoorlijk veel op dat van de Nintendo DS. Daarnaast lijkt het als twee druppels water op de connectie tussen de Game Boy Advance en Nintendo GameCube. Ondanks dat je geen losse accessoires meer nodig hebt, doet de Wii U erg denken aan het commercieel gefaalde Connectivity-concept. De standaard regels die gelden in veel Wii U-games, zoals één spelleider met een bepaald doel die de Wii U GamePad hanteert en de mogelijkheid om kaarten en items op te roepen, zijn vrijwel identiek. De techniek is dankzij het touchscreens en dergelijke nu een stuk beter uitgewerkt, maar het blijft een toevoeging en niet de kern van de gameplay, zoals het zwiepen en zwaaien van de Wii Remote.

Conheld/Handsole

In dat opzicht is de Wii U op alle fronten een compromis. De Wii U GamePad is gemaakt, omdat de hardcore-gamer liever niet wiebelt met zijn controller, maar Nintendo toch ook een toegankelijke besturingsoptie wil hebben. Nintendo Land was het compromis tussen de wens voor nieuwe F-Zero en Metroid-games en de niet-commerciële haalbaarheid van dergelijke projecten tijdens de lancering. Met een console die alles kan, loop je echter al snel het risico dat uiteindelijk niets goed is uitgewerkt en hier is Nintendo met open ogen ingetrapt. De online-ervaring hing met de launch nog met losse schroeven aan elkaar en de eerste Nintendo-game die online gameplay mogelijk maakt op de Wii U is een remake van een Wii launch-game. De Virtual Console verscheen pas maanden na de lancering en dan hebben we nog niet eens gekeken naar de laadtijden en installaties van allerlei patches die nodig waren om de Wii U ervaring enigszins soepel te krijgen.

Can you hear me now?

De Wii U-ervaring radicaal veranderen is nu niet meer mogelijk. Nintendo zal daarom games, gimmicks, hardware, features en online opties moeten blijven toevoegen totdat er een totaalpakket ligt waar het publiek wel op af komt. Echter, zolang de marketingboodschap rommelig blijft, zorgt iedere extra toevoeging voor meer verwarring. Het valt daarbij op dat de meest ingewikkelde aanbiedingen, zoals het koppelen van je Wii Fit Meter aan de trial-versie van Wii Fit U om zo de volledige versie te unlocken, zijn gericht op de groep casual-gamers die daar waarschijnlijk het minst van snappen. Voor de echte Zelda-fans is er de nieuwe The Legend of Zelda: The Wind Waker HD-bundel met een speciale Wii U GamePad in de stijl van de game, maar in de doos vind je een download-code voor de game en niet het echte collectors-item in de vorm van een Ganondorf-figurine, want die is dan weer alleen verkrijgbaar als losse Limited Edition. In mijn optiek zou het logischer zijn als de echte fans die 300 euro neertellen voor een speciale versie van de Wii U ook op zijn minst de meest speciale verpakking van de game krijgen.

In Japan daarentegen heeft de verkoopafdeling het wel begrepen. Daar is het devies een bundel van ‘alles of niets’ voor de casual-gamer. Met Wii Fit U, New Super Mario Bros. U en Wii Party U plus de benodigde accessoires, hoopt Nintendo de Japanse casual-gamer over de streep trekken. Nintendo-baas Satoru Iwata zegt zelf dat hij zich dit jaar niet richt op ‘high-skilled’ gamers en dat is een grote fout. Nintendo-games waren vroeger immers voor iedereen. Het feit dat Mario voor alle gezinsleden leuk is, heeft Nintendo succesvol gemaakt. Tegenwoordig lijkt men de lat in Mario- en Zelda-games qua moeilijkheidsgraad en uitdaging steeds een stapje lager te leggen. Pikmin 3 was een welkome verandering op deze trend, maar een druppel op de gloeiende plaat. Ook visueel wordt het allemaal simplistischer en grafisch verschil tussen Wii Sports Club en Wii Fit U is er nauwelijks. Ik geef toe dat graphics niet altijd het belangrijkste element zijn in een game, maar het biedt wel enigszins een vernieuwend element. Ik voel er zelf niets voor om in 2013 nieuwe games te spelen die in 2006 technisch gezien al niet bijzonder waren.

Directly to you!

Of Iwata moet vertrekken of niet levert voor bloggers slapeloze nachten op, maar het antwoord is simpel en dat weten Nintendo’s overige aandeelhouders en investeerders ook. Ondanks dat Iwata er een hobby van heeft gemaakt om zichzelf te presenteren als ‘Mr. Nintendo’ en zijn persoonlijkheid een cult-status heeft gekregen, blijft hij slechts één tandwiel in de Nintendo-machine. Wanneer Iwata vertrekt, dan neemt één van Nintendo’s andere divisie-managers het stokje waarschijnlijk van hem over. Katsuya Eguchi lijkt een goede kansmaker, maar de kans dat de bedenker van Animal Crossing ondanks zijn verleden als Star Fox-director de koers aanpast, is klein. Bovendien is Iwata één van de meer charismatische leden van de directie van Nintendo en heeft hij met het succes van de Wii en het doorlopende succes van Nintendo’s handhelds weinig te vrezen. Iwata speelt momenteel echter een gevaarlijk spel, want hij stelt de Wii U verkoopprognose voor dit fiscale jaar niet bij naar een realistische 3 tot 4 miljoen units maar blijft de teller stug staan op de doelstelling van 9 miljoen units. Daarnaast heeft hij zijn eigen functioneren gekoppeld aan een winstverwachting en deze woorden later weer teruggenomen. Voor nu lukt het Iwata wellicht om de Wii U-flop te verhullen met goede Nintendo 3DS- en Nintendo 2DS-resultaten, maar de vraag blijft of hij dat de rest van de generatie vol kan houden.

Like dit bericht:

Recente artikelen

Gerucht: Xbox brengt handheldconcurrent uit voor Nintendo Switch

0

Nieuws Gerucht: Xbox brengt handheldconcurrent uit voor Nintendo Switch

28-03-2024

0

Thijmen

Bravely Default

0

Review Bravely Default

01-12-2013

1

Patrick

Lengte The Legend of Zelda: A Link Between Worlds voor 100% op ongeveer 20 uur

0

Nieuws Lengte The Legend of Zelda: A Link Between Worlds voor 100% op ongeveer 20 uur

10-11-2013

0

Redactie

Reageer als eerste!