Een terugblik op Rayman 3: Hoodlum Havoc

Rayman 3: Hoodlum Havoc is net twintig jaar oud geworden en N1-UP heeft mij gevraagd als zelfbenoemde lopende Rayman-encyclopedie om hier iets over te schrijven. Mijn naam is Coen en ik ben opgegroeid met Rayman. Hoewel dat een prachtige game was, was het echt VEEL te moeilijk voor een vijfjarig jochie. En hoewel ik daar graag meer over wil vertellen, houd ik die nog even voor me. Vandaag ga ik het hebben over Rayman 3: Hoodlum Havoc want die game is de 21ste februari twintig jaar oud geworden!

Als jij iemand bent zoals ik die die game vroeger helemaal kapotgespeeld heeft, voel je je nu vast ontzettend oud. Geen zorgen, ik ook. De game is ook echt een product van zijn tijd. Het eerste wat er gebeurt als je de game start, is dat je “Madder” van Groove Armada op full volume in je gezicht geknald krijgt met beelden van vijanden, gameplay en cutscenes. Als je bekend was met de vorige Rayman-games merk je meteen iets op: “Hey… is Rayman nu cool?”

Een andere Rayman

Voordat Rayman 3: Hoodlum Havoc uitkwam, bestond de Rayman-franchise uit Rayman 1 (en de educatieve spin-offs van deze game), Rayman 2: The Great Escape en Rayman M. Rayman als figuur was voorheen vooral schattig en heldhaftig ondanks zijn wat kleine en lief ogende postuur. Maar dit veranderde in Rayman 3: Hoodlum Havoc. Deze game kwam namelijk uit in 2003 en als je je gedachten mee terugneemt naar die gouwe ouwe tijd zie je al snel een trend in gaming. Alles moet edgy en alles moet cool. Sonic en Shadow waren toen hyper populair, Ratchet en Clank schoten samen alles aan flarden en ook Jak en Daxter konden er wat van. Bij Ubisoft was de boodschap duidelijk: “Rayman moet cool zijn”.

Achter de schermpjes

Rayman als personage was niet het enige dat veranderde na Rayman 2: The Great Escape. Het hele team was anders. Waar de vorige games uit de Rayman-serie eigenlijk allemaal gemaakt waren in de Montpellier-studio van Ubisoft, is Rayman 3: Hoodlum Havoc vooral in Parijs ontwikkeld. En ook nog zonder de “vader” van Rayman zelf, Michel Ancel. Michel Ancel was zelf druk met Beyond Good & Evil en had daardoor maar een hele kleine rol in de ontwikkeling van het derde deel. Hierdoor speelt de game ook heel anders dan zijn voorgangers. Deel drie is net zoals deel twee een 3D platformer, maar daar houden de vergelijkingen ook zo goed als op.

Waar het bij deel twee vooral ging om platforming, verhaal en een heel klein beetje vechten gooiden ze dat bij deel drie compleet overhoop. Hierdoor ligt de focus van de game op het vechten met de Hoodlums (dit zijn kleine bolletjes met vleugels van kwade energie die in kleding van jute zakken zitten). Waar in deel twee misschien vijf variaties van vijanden zijn, zie je er meer dan vijftien in deel drie. Rayman heeft in plaats van de energieballen van deel twee zijn vuisten die hij van afstand op vijanden kan afschieten, en meerdere gelijktijdige upgrades die gevechten nog meer variatie geven. Denk bijvoorbeeld aan metalen handschoen covers waardoor hij harder slaat, een wervelwind-vuist en berenvallen aan kettingen. Maar het gekste wat ze hebben gedaan is dat eens in de zoveel tijd Raymans lichaam krimpt… behalve zijn schoenen. Rayman valt in zijn linkerschoen en moet vervolgens als een botsautootje zijn rechterschoen raken tot de levensbalk van de schoen op is…  Ook ik weet niet zo goed waarom dit nou eigenlijk gebeurt. Ik wou dat ik een vlieg op de muur had kunnen zijn tijdens de meeting waar dit idee uit voortkwam.

Een raar verhaal

Rayman begint zijn derde avontuur door te laat wakker te worden en alle chaos al lang uitgebroken is. Zijn vrienden Globox, (gespeeld door John Leguizamo, bekend van zijn rol als Luigi in de Super Mario Bros.-film van de jaren ‘90 en Encanto) en Murfy (gespeeld door Billy West, bekend van zijn rol als Fry in Futurama) maken hem wakker en leiden hem door de wereld om het nieuwe kwaad te bestrijden dat de Glade of Dreams bedreigt. Deze keer is dat André, de duistere lum en zijn leger van Hoodlums. Wat uniek is aan de game, is dat gedurende het grootste deel van de game de grote slechterik met je mee op reis is. Dit komt omdat Globox in het eerste level André per ongeluk inslikt. De grote missie gedurende het grootste deel van de game is dan ook om Globox naar de dokter te brengen, zodat deze André uit Globox’ maag kan halen. Hier komt dan ook het grootste deel van de humor van de game vandaan.

Je komt gedurende de je reis drie dokters tegen. De totaal-geen-nazi dokter Otto Psi die het in z’n eentje niet lukt en je doorverwijst naar de Stoner Roméo Patti, die het ook niet voor mekaar krijgt, waarna je doorgestuurd wordt naar de Aziatische acupuncturist Gonzo. Maar het vinden van deze dokters is geen makkelijke taak. Zo moet je je een weg zien te vinden door de tunnels onder Desert of The Knaaren die bewoond worden door de Knaaren. Dit zijn een soort stam van holbewoner-achtige wezens die de vogelgod Leptys aanbidden.

Ik kan dagen verder praten over het verhaal en de implicaties, maar ik wil ook wat voor jullie overhouden! De game is ondertussen al twintig jaar oud dus veel van jullie zullen hem wel gespeeld hebben, maar voor degenen die dat nog niet hebben gedaan… waar wacht je op?! De game is nog steeds erg vermakelijk voor een game uit 2003 door goede art direction. Het puntensysteem, de vele geheime kamers en lekker aanvoelende gevechten zorgen ervoor dat de game ook nog eens eindeloos herspeelbaar is!

Sprankjes hoop

Na Rayman 3 kwamen de Rabbids. Rayman Raving Rabbids, Rayman Raving Rabbids 2 en Rayman Raving Rabbids: TV party kwamen allemaal uit in een tijdspanne van drie jaar (vanaf 2006 tot en met 2008), waar Rayman steeds verder naar de achtergrond verdween. Daarna kwam Rabbids Go Home. Hier zat Rayman zelf helemaal niet meer in. Het werd een tijdje stil rond de Rayman-franchise terwijl de Rabbids nog even lekker door gilden. Maar in 2011 was het opeens weer tijd voor een nieuwe game! Rayman Origins kwam uit als een daverende klapper van een game, nog steeds één van de betere 2D platformers. Kort daarna in 2013 kwam Rayman Legends uit als een direct vervolg. Het was prachtig om te zien dat mijn favoriete platformer terug was! Deze games hadden alleen erg weinig verhaal en de games speelden vrijwel hetzelfde waardoor fans snakten naar meer.

Daarna werd het stil wat betreft volledige consolegames. Rayman kreeg nog wel mobile games zoals Rayman Jungle Run in 2012, Rayman Fiesta Run in 2013, Rayman Adventures in 2015 en Rayman Mini in 2019 (exclusief voor Apple Arcade). Sindsdien hebben we niks meer gehoord over onze vreemde vriend Rayman. En nu Rayman 3 al twintig jaar oud is is het ook twintig jaar geleden dat we Rayman voor het laatst speelbaar hebben gehad in een 3D wereld. Veel fans van de Rayman-serie zagen het somber in… Tot laatst werd aangekondigd dat hij terugkomt als een DLC-personage in Mario + Rabbids: Sparks of Hope met een hele nieuwe look! Dat Rayman ooit nog technisch gezien deel mag uitmaken van de Mario-serie is een wilde gedachte die ik nooit had kunnen voorspellen… Dus ehhh… Rayman in Mario Kart 9?

Full circle

Voor de game director Davide Soliani zal dit een soort full-circle momentje zijn. De eerste game waar hij namelijk aan gewerkt heeft is een versie van Rayman 1 op de Game Boy Color (die trouwens erg goed was dus hup op Nintendo Switch Online daarmee alsjeblieft). Na de eerste Mario + Rabbids-game heb ik in ieder geval dik vertrouwen in dat team. Maar toch voel ik me er een beetje dubbel over. De laatste keer dat Rayman en de Rabbids samen waren waren ze nou niet bepaald de beste vriendjes… Maar zoals ik al zei, ik denk dat het team een vette game neer gaat zetten! En laten we hopen dat dit een stapje is in de richting naar meer Rayman-games in de toekomst!

Heb jij nu meer geleerd over Rayman 3 of zelfs over de Rayman-franchise? Heeft Coen je overgehaald om het spel te spelen als je dat nog niet hebt gedaan? Laat het ons weten in de comments!