De third party-illusie

Tegenwoordig komen de meest commercieel succesvolle games over het algemeen van derde partijen. Games als Call of Duty, Assassin’s Creed en Grand Theft Auto zorgen ieder met gemak voor miljoenen en miljoenen aan verkopen. Deze titels schitteren echter door afwezigheid op de Wii U. Nu is het voorval dat toevalligerwijs dat laatstgenoemde apparaatje ook niet verkoopt. Voor veel mensen een reden om deze twee zaken met elkaar in verband te brengen en te roepen dat Nintendo veel meer zou moeten investeren in die zogenoemde derde partijen. Een illusie die kennelijk zelfs in 2015 nog standhoudt.

Oh, oh, Nintendo en third parties. Het blijft een heerlijk gevoelig onderwerp om aan te snijden. The Big N heeft meerdere pogingen gedaan om een mooie relatie met ze op te bouwen, maar sinds de Nintendo 64 is de liefde nooit echt meer opgebloeid. In de jaren ’90 kwam het door een starre houding omtrent het gebruik van cartridges en de laatste tijd komt het – kennelijk – door zwakkere hardware en unieke besturingsmethodes. Ontwikkelaars leken bijna gedwongen om hun spellen apart op bijvoorbeeld de Wii af te stemmen – iets waar ze bijna geen zin meer in hebben.

Twee kanten

Dat is reden voor het halve internet om te roepen dat Nintendo niet zo wanhopig moet proberen om ‘anders’ te zijn. Als het bedrijf echt de volledige ondersteuning wil van alle ontwikkelaars, moet er een grafisch krachtmonster staan die minimaal gelijkwaardig is aan de huidige generatie consoles. Daarnaast moeten er geen controllers zijn met bewegingssensoren of andere unieke eigenschappen. Daar gruwelen de mensen bij Activision of Ubisoft van. Je moet het ze zo gemakkelijk mogelijk maken om een kaskraker als Destiny of Far Cry 4 ook naar een platform van Nintendo uit te laten brengen. Combineer dat met Nintendo’s eigen franchises en je hebt geheid de spreekwoordelijke sleutel tot succes.

Reden voor mij om me af te vragen waarom mensen anno 2015 nog steeds deze illusie hebben. Wat is überhaupt een console van Nintendo zonder haar unieke eigenschappen? The Big N krijgt hier vaak de schuld van door de redenen genoemd in voorgaande alinea’s, maar het feit blijft dat we al met eigen ogen hebben mogen aanschouwen wat er in bovenstaand geval gebeurt. Want eerlijk is eerlijk, third-parties hebben het geprobeerd bij de Wii U. We hebben zowel het derde als vierde deel van Assassin’s Creed gekregen, Call of Duty heeft de console aangedaan en zelfs Batman: Arkham City kwam voor de Wii U uit. Mensen met alleen een Nintendo-console hebben hiermee eindelijk de mogelijkheid gekregen om deze werelden ook te beleven. Toch is er bijna geen Nintendo-fan die deze spellen heeft aangeschaft.

Puur psychologisch

Een veelgehoord tegenargument is dat dit vooral komt doordat een titel als Darksiders II veel later op de Wii U uitkwam. Met ook nog een hoger prijskaartje dan exact dezelfde versie op de Playstation 3 of Xbox 360. Redenen waar ook zeker wat voor valt te zeggen, maar die uiteindelijk niet meer dan zwak excuus zijn. Ook als dit wel juist afgestemd was, had je het spel niet aangeschaft. De daadwerkelijke verklaring is puur psychologisch. Enerzijds ligt deze bij The Big N omdat ze zulke krachtige franchises creëren dat de concurrentie volledig ondergesneeuwd wordt. Maar anderzijds ligt het aan ons, omdat we het bedrijf – en daarmee haar producten – eigenlijk alleen hiermee associëren. Misschien zelfs geheel onbewust. Je koopt een Wii U om de nieuwe Super Mario of The Legend of Zelda te spelen. Een titel als Call of Duty: Black Ops II komt – al ligt die prominent naast New Super Mario Bros. U, snel op de tweede of derde plaats. Ook al roep je van de daken hoe tof het wel niet is dat zoiets eindelijk volledig op een console van Nintendo is verschenen. Bij Microsoft of Sony speelt dit probleem veel minder, omdat zij van nature meer leunen op dergelijke titels en minder op hun eigen.

Dit krachtige imago van Nintendo zorgt ervoor dat, zelfs als deze tendens verbroken wordt met de opvolger van de Wii U, die console er niet meer door over de toonbank zal gaan. Echt niet. Ontwikkelaars weten dit zelf ook, waardoor ze de moeite nauwelijks meer nemen om Nintendo te ondersteunen. Anno 2015 mag die illusie dat dit ooit weer gaat gebeuren, dan ook gerust losgelaten worden. En waarom zou je het ook willen? Laat The Big N maar lekker ‘anders’ zijn. Op welke andere console vind je immers zoveel goede exclusieve titels? Games als The Wonderful 101 of Bayonetta 2 laten zien dat deze zelfs niet altijd van het Japanse bedrijf zelf hoeven te komen. En laten we wel wezen, als je per se die nieuwe Assassin’s Creed wilde, had je al lang een ander systeem gekocht.