Een aantal van onze wat oudere lezers heeft de opkomst van YouTube-sterren die over games praten bewust meegemaakt. Het begon allemaal met een aantal hobbyisten die voor de lol filmpjes maakten over games. De YouTubers bedachten al snel persona’s, in plaats van alleen over videogames te praten. The Angry Video Game Nerd, The Nostalgia Critic en zelfs Zero Punctuation zijn hersenspinsels die hier uit voort kwamen. Met name AVGN was de eerste ‘reviewer’ die echt doorbrak met zijn materiaal. De combinatie van een doorsnee nerd die retro-games speelde en een bizarre verhaallijn rondom zijn persona zorgde voor zijn succes. Het was leuk om mee te leven met zijn frustraties in Turtles voor de NES, omdat het voor veel oudere gamers een vorm van herkenning was. De AVGN was ‘angry’, maar zelden negatief. Hij kon ook met plezier terugkijken op zijn kindertijd en nostalgische SEGA- en Nintendo-games.
AngryTronPie
Het is niet zo vreemd dat latere YouTube-sterren deze pioniers als voorbeeld gebruikten voor het eigen werk. Na de Angry Video Game Nerd volgden al snel Angry Joe en velen meer. Of je nu kijkt naar PewDiePie, Angry Joe, Jon Tron of Jim Sterling: ze voeren in principe allemaal hetzelfde trucje uit. De ‘YouTube-helden’ grijpen naar een populaire game, halen er een specifiek zwak punt uit en geven een controversieel slechte beoordeling die past bij het persona dat ze zichzelf hebben aangemeten. The Legend of Zelda: Breath of the Wild krijgt een 7, want de wapens breken te snel. De Nintendo Switch reviewt men niet eens als Nintendo niet een gratis exemplaar met alle lanceergames toestuurt.
Het tegenwicht hierbij zijn de inhoudelijke ‘nerds’ die kiezen voor een andere aanpak. Zij proberen niet met behulp van ‘humor’ en ‘amateurisme’ de kijker te boeien, maar gebruiken video eerder als een (alternatief) medium om informatie te delen. Kanalen als GameXplain of Digital Foundry van EuroGamer proberen ieder facet van een game feitelijk uit te leggen nog voor het spel in de winkels ligt. Wat alle inhoudelijke commentatoren echter gemeen hebben is dat ze zelden gelijk krijgen over speculaties en geruchten. Met name GameXplain is een schoolvoorbeeld van totale nonsense. Dat dorpje in de achtergrond bij Zelda betekent helemaal niet dat er een ‘dark world’ in het spel zou zitten en een groene tegel in Mario Kart wijst ook niet op een tweede soort speed boost. Ze verzinnen vooral bij trailers een schijnrealiteit om een uur lang een filmpje vol te kletsen. Een bijzondere vorm van entertainment.
The biggest con
Nepgeruchten de wereld in lanceren was tien jaar geleden leuk tijdverdrijf. Je verzon een nieuwe game waar iedereen op zat te wachten, photoshopte een paar screenshots in elkaar en zag hoe de hele game-community in een discussie verwikkeld raakte of The Legend of Zelda: Army of Darkness echt of nep en supercool of juist heel stom was. Het enige recente gerucht dat in de buurt kwam van de good ol’ days waren de nepcontrollers van de Nintendo NX. Een creatieve geest met een 3D-printer had zijn eigen ‘nepcontrollers’ gemaakt en na een dag genoten te hebben van zijn prank gaf hij eerlijk toe dat het een eigen creatie was en liet de goochelaar zijn truc aan de wereld zien.
De geruchtenmakers van vandaag de dag zijn een stuk cynischer en gehaaider. Het gaat niet om de ‘lol’ en een beetje Photoshoppen, maar om het ‘bewijzen’ van het eigen gelijk en geld verdienen. Online karakters als Emily Rogers en Laura K. Dale zijn hier berucht om. Laura beweerde dat The Legend of Zelda: Breath of the Wild de Europese Nintendo Switch launch niet ging halen. Ze zei daarnaast dat iedereen eind vorig jaar Mother 3 op de Wii U zou kunnen spelen. Geen van haar voorspellingen over de Nintendo Switch kwam uit, maar ze mag blijven aanschuiven als ‘expert’ bij diverse sites en channels. Geef je commentaar op de onzin die ze verkoopt dan ben je direct een vrouwenhater of seksist. Je kunt in die zin deze twee dames beter te vriend houden als je geen ruzie wilt krijgen met een politiek correcte lynch mob op het internet.
It’s all about the money
De meeste van deze ‘journalisten’ houden er Patreon-accounts op na en krijgen donaties van hun eigen fans. Ze vragen geld zodat ze het ‘werk’ kunnen voortzetten en maken daarbij handig gebruik van het ‘carrot on a stick’ principe. “Geef me geld en ik stuur je een handtekening”, “Met genoeg donaties kunnen wij de storingen van onze website oplossen” of de meest beruchte: “Geef me geld, want anders kan ik dit onderwerp niet behandelen.” Feminist Anita Sarkeesian was de eerste die ontdekte dat je zonder enige kennis van zaken en met een sterk eigen mening over games geld kon inzamelen. Ze harkte 1,5 ton binnen en maakte een serie over vrouwen in videogames in de vorm van 14 YouTube-filmpjes die onze oud-cameraman Dyon binnen een middag in elkaar had kunnen draaien. Laura K. Dale krijgt maandelijks een modaal salaris ($3000) voor niets anders dan onzingeruchten de wereld in helpen naast het draaien van een middelmatige game-website. Ze krijgt daarnaast een platform van de groep YouTubers die geld verdient met vooral heel boos zijn, zoals Jim Sterling met wie ze een podcast deelt.
De anarchistische trekjes van deze manier van journalistiek bedrijven versterken elkaar bedoeld en onbedoeld. GameXplain en andere kanalen ‘analyseren’ trailers van games die gemaakt zijn door uitgevers en trekken daar conclusies uit die niet kloppen. Vervolgens kunnen de YouTubers gaan schreeuwen dat de ‘geweldige’ features uit de trailers geschrapt zijn en een game de grond in boren. Op de achtergrond is er een strijd tussen de zogenaamde SJW’s (social justice warriors) die geen kritiek op lucratieve leugenaars kunnen verdragen en Gamergaters en ander ‘internettuig’ dat daar te pas en te onpas op in hakt met beledigingen en hacks.
Na het schrijven over games, seksisme in games en sociale aspecten van games besloot een aantal van de YouTube-sterren zich in het politieke debat te mengen. JonTron die zijn hele carriere te danken heeft aan boos schreeuwen over games besloot om hetzelfde te doen met politiek getinte thema’s, zoals immigratie. Tot zijn grote verbazing werd zijn bankrekening daar niet door gespekt, maar verscheen er een internetmob om hem te lynchen. De racist moest publiekelijk aan de digitale schandpaal genageld worden. Back to games dus. PewDiePie oogde een stuk strijdbaarder toen hij in een Nazi- en Gamergateschandaal terecht kwam. Hij viel als een volleerde conspiracy theorist de MSM (mainstream media) aan en werd daardoor juist een held van de Gamergaters. Als Disney-made miljonair maakt het PewDiePie waarschijnlijk niet veel meer uit of hij door het publiek geliefd of gehaat is. Disney was minder blij met het schandaal en verbrak het contract met PewDiePie. In het verleden betekende dat einde oefening, maar ondanks dat ook YouTube PewDiePie uit het Ad-network gooide kan hij door blijven gaan met filmpjes maken.
Monkeys
De rol van de gamers en uitgevers is in dit circus heel eenvoudig. Gamers moeten de personages van de YouTubers en de game net boeiend genoeg vinden om een half uur naar een schreeuwende idioot te staren en uitgevers moeten gratis games en gadgets versturen om te voorkomen dat zij het volgende doelwit worden van de tirades. Het netto-effect is dat uitgevers steeds meer moeite hebben om ‘goede’ games te verkopen. Zo riepen Laura en Jim afgelopen week nog dat de nieuwe platform-game Yooka-Laylee helemaal niet zo leuk is als ze dachten. Als reactie begon het publiek van de twee direct met het afzeggen van pre-orders. Nu andere journalisten die zich keurig aan het embargo hielden hun zegje mogen doen, blijkt dat allemaal reuze mee te vallen. Toegeven dat ze fout zitten zullen ze nooit doen. Integendeel, Jim gaf Yooka-Laylee een symbolische 2 en Laura hield het bij een 3,5. Gemiddeld liggen de reviews tussen de 6 en de 8 met hier en daar een uitschieter, maar Jim en Laura willen de overtreffende trap zijn in lage beoordelingen.
The train never stops
Wat de nieuwe manier van gamejournalistiek bedrijven en de klassieke take van AVGN vooral met elkaar gemeen hebben is dat het allebei belabberd geacteerd is. Van de gespeelde boosheid tot de zogenaamde armoede. Vroeger hekelden gamers dat het publieke debat bepaald werd door een aantal grote websites, zoals IGN en GameTrailers die met review scores een game konden maken of breken, maar daar komt nu iets schimmigers voor in de plaats: Een groep schreeuwers en leugenaars die elkaar in stand houden en de algemene internetstrijd tussen SJW’s en allerlei soorten trolls als achtergrondkoor. De manieren om betaald te krijgen voor onzin en controverse zijn de afgelopen jaren toegenomen. Nu weet je gelijk waarom de gemiddelde YouTuber de gordijnen in vliegt als Google of Nintendo een procentje winst afpakken. Eindigen de nieuwe vormen van game-journalistiek in anarchistische chaos of gaan de YouTube-sterren van hun fouten leren?
Log in of maak een account aan om een reactie te plaatsen!