Xenoblade Chronicles 2

Gisteren keken we terug naar de Wii-game Xenoblade Chronicles. In 2011 bracht Monolith Soft een werkelijk fenomenale Japanse RPG uit in de laatste dagen van het populaire spelsysteem, een avontuur dat met mij velen omver wist te blazen. Tot op de dag van vandaag heeft geen enkele game mij dit gevoel meer gegeven. En tot op de dag van vandaag zou ik van ál die honderden games die ik tot de eindcredits heb doorgespeeld ook enkel de originele Xenoblade Chronicles belonen met het magische cijfer, de tien. Het lijkt dus onbegonnen werk voor het tweede deel om de prestatie van het origineel te evenaren… of toch?

Na het ongekend succesvolle Xenoblade Chronicles keerde Monolith Soft tijdens de Wii U-periode terug met nog een Xeno-game. Om duidelijk te maken dat we een spin-off voorgeschoteld kregen, gaf Monolith Soft het de titel Xenoblade Chronicles X mee. Waar Xenoblade Chronicles nog op zoveel lof kon rekenen, kreeg X vooral veel kritiek te verduren. Het meeslepende verhaal ontbrak, evenals de intrigerende personages. Muzikale uitstapjes naar rap-muziek en nooit écht diepgaande thematiek maakten het spel hier en daar wat oppervlakkig. Toch wist Monolith Soft met deze titel te slagen in wat het ambieerde: het gaf de speler de mogelijkheid om een fantastische grote open wereld te ontdekken, er leek maar geen einde te komen aan alle vrijheid en exploratie.

Het vorige deel, Xenoblade Chronicles X.

Xenoblade Chronicles 2

Met Xenoblade Chronicles 2 keert Monolith Soft terug naar die goede oude Japanse RPG, waarin een groep vrienden voor het nobele doel strijdt om de wereld te redden. Hoe afgezaagd dit principe ook klinkt, het geeft vaak wel het ideale excuus om een prachtige wereldreis te maken en je in diverse mysteries te storten. Dit geldt zeker voor Xenoblade Chronicles 2. De jonge Rex is salvager, wat betekent dat hij de kost bijeen sprokkelt door onder de wolkenzee (vergelijk het maar met een oceaan in onze wereld) te duiken naar kostbaarheden. Op deze manier wil hij vooral zijn thuisdorp Fonsett helpen, dat elke cent kan gebruiken. Als Rex vervolgens ‘per ongeluk’ Pyra tot leven wekt, begint zijn avontuur in de wereld van Alrest.

Wat betreft specifieke verhaalelementen wil ik het in deze review hierbij laten. Xenoblade Chronicles 2 blinkt uit in de verschillende tussenfilmpjes en het groter verhaal dat het hiermee vertelt. Voor ik aan het avontuur begon, had ik nog enkele zorgen. Doet die gemakkelijke anime-stijl niet af aan de ervaring van het verhaal? Ogen de hoofdpersonages (Rex, Pyra, Nia) niet allemaal net wat te jong en kinderachtig? Zou het verhaal me uiteindelijk (bijna) net zo kunnen imponeren als dat van de eerste Xenoblade Chronicles? Ik zat zelfs zo veel met dergelijke zorgen, dat ik aanvankelijk helemaal niet zo uitkeek naar deze titel.

Haarscherpe en indrukwekkende cutscenes: check!

Wees gerust: de verhaallijn van Xenoblade Chronicles 2 stelt niet teleur. Hoewel het verhaal zeer langzaam op gang komt, en de eerste tien tot twintig uur je wat dat betreft nog niet zo weten te boeien, zijn er enkele verhaalpunten die met een lange set cutscenes het verhaal op prachtige wijze vorm geven. De verhaallijn behandelt hierbij soortgelijke existentiële en moralistische thema’s als je van de serie gewend bent. Rex, en de andere personages trouwens ook, overtuigen met diepe emoties en oprechte motieven. Het verhaal en de personages overstijgen dus het kinderachtige imago dat Rex af en toe uit kan stralen. Vooral in het begin van de game neigt de hele sfeer wel wat vaak naar het melige (denk voor referentie aan Tatsu en Lin uit Xenoblade Chronicles X), maar de ondertoon verandert langzaam in een steeds serieuzere. Daarbij rekt het spel het einde een stuk minder dan Xenoblade Chronicles deed, met een iets kortere speeltijd als gevolg dan de 70 uur (of meer) die je voor het origineel nodig had.

Alrest

Dit alles vindt plaats in de wereld van Alrest. Ik moet het de makers nageven: de wereld is zeer overtuigend. Je bewandelt verschillende Titanen, zonder wie de mensheid niet zou kunnen voortleven. De ene Titaan zwemt onder water, waardoor de lokale bevolking in de maag van het wezen leeft. De andere vliegt en stelt zo zijn gehele rug ter beschikking. Dit alles leidt tot prachtige en grootse omgevingen, die je inmiddels van de serie verwacht.

Indoline Praetorium, een van de vele prachtige Titanen.

Blades

Xenoblade Chronicles 2 introduceert één erg belangrijk nieuw spelelement: Blades! Deze Blades ontstaan wanneer een Driver, iemand met de potentie om Blades te gebruiken, zich verbindt aan een Core Crystal. In praktische termen betekent dit dat je tijdens een gevecht niet alleen met je zwaard kunt rondslingeren, maar ook speciale aanvallen kunt gebruiken. Gedurende het spel verzamel je verschillende niveaus kristallen: Common, Rare en Legendary Core Crystals. Wanneer je een hoger kristal gebruikt, heb je meer kans om te krijgen wat je wil: een Rare Blade. Deze zeldzame Blades hebben unieke vaardigheden, goede vechtcompetenties en een eigen persoonlijkheid. Veel vaker zul je echter een Common Blade krijgen, die je eigenlijk enkel nuttig kunt maken door middel van Merc-missies, waar ik later nog op terug kom.

Fight!

Je gaat de strijd met vijanden aan door deze Blades te gebruiken. Wanneer je hier net mee begint, komt er nogal wat op je af: het spel introduceert om de haverklap nieuwe elementen. In beginsel komt het erop neer dat je je aanvallen op het goede moment wil inzetten. Je normale aanval voer je automatisch uit, maar (opgelet voor Xenoblade-fanaten) als je loopt niet meer! Door X, Y of B te gebruiken, start je één van je drie speciale aanvallen. Hierbij moet je een aanval exact inzetten terwijl je een automatische klap uitdeelt, om de schade en affiniteit van je aanval te maximaliseren. Na verloop van tijd kun je ook je Blade Combo starten (zelfs op een niveau II of III door iets langer te wachten) met een druk op de A-knop.

Het gevechtssysteem.

“Drie aanvallen”, zal de Xenoblade Chronicles-fan denken, “zo weinig?”. Ja, maar het spel motiveert je dan ook om alle drie de beschikbare plekjes te vullen met verschillende Blades. Op deze manier loop je rond met drie Blade-vrienden aan je zijde, en dus met negen unieke aanvallen om te gebruiken. Wanneer je genoeg hebt aangevallen, vult je Chain-balk linksboven: met één gevuld hokje kun je een overleden teammate op de been helpen, met drie hokjes start je een Chain-aanval. Tijdens zo’n Chain-aanval kun je met je hele team van drie spelers Blade Combo’s achter elkaar door inzetten. Om het tot de tweede Chain-ronde te schoppen, moet je een zogenaamde Elemental Orb binnen drie beurten slopen. Deze Orb manifesteert zich bijvoorbeeld in de vorm van een rode, bewegende bol: dit betekent dat je deze vuur-orb kunt slopen door water-type aanvallen in te zetten tijdens je Chain-aanval.

Houd nog even vol, we zijn er bijna! In principe is dit voldoende kennis om succesvol je gevechten door te komen in Xenoblade Chronicles 2. Je kunt om succes te maximaliseren nog een aantal zeer belangrijke tactieken volgen. Je team bestaat in principe uit een Attacker, Tank en Healer. De Attacker en Healer leggen snel het loodje, dus zul je je Tank moeten inzetten om de Aggro op te eisen. Het principe van Aggro kennen we uit Xenoblade Chronicles en kun je redelijk vrij vertalen naar “aandacht” in het Nederlands. Wanneer je Tank sneuvelt en je Attacker en Healer er met z’n tweeën voor staan, kun je op je vingers natellen hoe lang je het gevecht nog zult overleven. Wanneer je defensief vaak in de problemen raakt, kun je ervoor kiezen om je Attacker te vervangen door een tweede Tank. Dit type (Attacker, Healer, Tank) zit vast aan een bepaalde Blade, en niet aan een bepaald personage, dus in theorie kun je vrijuit wisselen.

De start van een Chain-aanval.

Een tweede, aan te raden, tactiek is de bekende link Break-Topple-Launch, al introduceert dit spel Launch nieuw als vervanging van Daze uit Xenoblade Chronicles. Deze tactiek gebruik je wanneer iemand uit je team een Break-aanval inzet, die je dan opvolgt met een Topple-aanval en uiteindelijk met een Launch-aanval. Wanneer de vijand in een van deze staten verkeert (hoe verder, hoe beter), zal zijn defensieve vermogen een tijdje richting het nulpunt dalen. Op dit moment zet je dan ook idealiter je Chain-aanval in!

Tot slot kun je ook buiten de momenten van actie je gevechtsprestatie beïnvloeden. Dit kan op drie manieren. Ten eerste dragen alle personages verschillende accessoires, waarmee je bijvoorbeeld je HP of strength verbetert. Ten tweede kun je zogenaamde Aux Cores in elkaar draaien, waarmee je de prestatie van een individuele Blade optimaliseert. Denk hierbij aan iets ingewikkeldere zaken dan bij de accessoires, zoals extra Shackle-resistentie, een Aggro-boost of een Affinity MAX-schadebarrière. Ten derde kun je voor gevechten een hapje eten, waardoor je een bepaald personage een unieke bonus toekent, zoals versneld herladen Arts, een hogere schade per aanval of extra affiniteit. Naast deze drie aspecten zul je ook nieuwe wapens moeten kopen, Arts moeten levelen en unieke vaardigheden vrijspelen.

Tanks, Attackers en Healers.

Het spel begint redelijk gemakkelijk, waardoor je alle tijd hebt om het ingewikkelde gevechtssysteem eens goed te doorgronden. De meer ingewikkelde elementen voegen zich pas later aan het geheel toe. Dit betekent ook dat gevechten aanvankelijk nogal saai kunnen aanvoelen. Je Arts moeten in den beginne elk gevecht weer van nul opladen en je hebt niet zo gek veel te doen. Beetje bij beetje krijgen de confrontaties steeds meer kleur en reken er maar op dat je tijdens de eindfase álle elementen goed onder de knie moet hebben om zonder grinden de laatste paar baasgevechten te kunnen halen. Uiteindelijk eindig je met een zeer tactisch en plezierig gevechtssysteem, dat je bovendien veel vrijheid laat.

Merc Group

Zoals ik al eerder noemde, kun je het beste unieke Blades verzamelen om in je vechtopstelling te passen. Het gros aan Common Blades die je vrijspeelt lijkt zo even compleet nutteloos, totdat het spel de Merc Group introduceert. Middels deze optie kun je Blades sturen om te helpen met specifieke missies. De inhoud van een dergelijke missie wordt vaak bondig uitgelegd, maar doet er niet zo gek veel toe. Je hoeft enkel te weten wat voor soort Blades je moet sturen, bijvoorbeeld twee Ice-type en één vrouwelijke Blade. Op deze manier kun je gemakkelijk wat geld, EXP, Merc-punten en unieke items verdienen.

Ja, ja, dat zijn veel Blades!

Field Skills

Ook buiten de Merc Group om doe je er goed aan om een flinke collectie Blades te verzamelen. Soms stuit je op een obstakel tijdens je ontdekkingsreis, waarvoor je zogenaamde Field Skills nodig hebt. Stel je wil een opwaartse windspiraal creëren, dan heb je bijvoorbeeld Wind Mastery II en Leaping I nodig. Reguliere Blades kunnen je helpen op dit aantal te komen, maar ik moet zeggen dat de veelal meer unieke en nuttige Field Skills van Rare Blade vaak beter uitkomen hier. Al met al dienen de Common Blades in elk geval genoeg nut, terwijl ze je toch stiekem frustreren in je zoektocht naar zeldzame Blades.

Sidequests

Ten opzichte van de eerste game steekt Xenoblade Chronicles 2 meer werk in de sidequests. Waar je in Xenoblade Chronicles vaak slechts een bepaalde vijand moest verslaan of een bepaald voorwerp moest verzamelen, gaat het er hier wat ingewikkelder aan toe. Een personage voor wie je een sidequest uitvoert heeft een iets realistischer probleem, waardoor je als het ware een klein verhaaltje speelt. Naar mijn mening werkt dit systeem net wat motiverender.

Handelscentrum Argentum.

Anime?

Wat betreft technische aspecten zou ik de anime-stijl van deze game nog altijd inruilen voor de realistischere stijl van Xenoblade Chronicles. Hoewel de simpele stijl niet per se stoort, past het toch minder goed bij de serie. Het spel ziet er prachtig uit op de televisie en gelukkig kan de Nintendo Switch deze mooie grote wereld aan. In handheldmodus maken de graphics duidelijk minder indruk, maar in elk geval loopt het spel stabiel. Andere elementen blijven wel trouw aan de serie en weten mij flink te verblijden. Zo hebben alle personages weer uitstekende Britse voice-actors gekregen, wat me goed doet in de Amerikaniserende wereld. Daarnaast heeft onder andere ACE+ zich weer gebogen over een meesterlijke soundtrack. Alles is weer net zo raak als in het origineel.

2017

Na het uitspelen van de game bleef ik toch nog wat overdonderd achter. Ook al heeft dit deel voor mij niet de zeer indrukwekkende verhaallijn van het eerste deel kunnen overtreffen, het maakt tegelijk wel flink wat uitstekende verbeteringen wat betreft gameplay. Ik heb van begin tot eind genoten van de titel en los van kleine persoonlijke twijfels heb ik helemaal niets aan te merken op de game. In een meer dan uitstekend gamejaar zou ik nooit verwacht hebben dat mijn twee favorieten uit het eerste halfjaar, Persona 5 en Breath of the Wild, nog ingehaald zouden worden. Maar Xenoblade Chronicles 2 heeft het geflikt.

Xenoblade Chronicles 2.

Conclusie

Veel herkenbare elementen uit de serie komen terug, maar veel cruciale aspecten uit Xenoblade gaan definitief overboord om rigoureus vervangen te worden in deze game. Dat onderscheidt de topklasse van de absolute eenzame top die Xenoblade Chronicles 2 heet. Elke nieuwe toevoeging is raak en deze lange review heeft bij lange na niet alles bloot kunnen leggen uit Monolith Soft’s meesterwerk. Mijn advies is om alles vooral zelf te ontdekken in deze uitgebreide reis door Alrest met een overtuigend verhaal, inspirerende personages, indrukwekkende omgevingen, een extreem geavanceerd gevechtssysteem, verbeterde sidequests en een uitstekende soundtrack. Nadelen? Sommige (design)keuzes zullen niet iedereen tevreden stemmen, maar een game zal nooit iedereen blij kunnen maken. De makers hebben over alles nagedacht en het geheel zit tot in de puntjes uiterst verzorgd in elkaar. Aan dat alles kan maar één cijfer recht doen.