Wildfrost - Een genadeloos winterwonderland

Wildfrost geeft je een enkeltje naar het leukste sneeuwparadijs. Verscholen achter besneeuwde bergtoppen en vermomd achter een dodelijk schattige art style, brengt het je naar een genadeloze deckbuilder. Deze wereld zit vast in een oneindige winter en kent geen zon meer. En ik trouwens ook niet: Wildfrost is net iets té verslavend.

Je missie in Wildfrost is simpel: haal de zon terug. Samen met een trouw team bondgenoten ga je op expeditie. Daar zal je de eerste keer niet van terugkomen ben ik bang, en de tweede keer ook niet gok ik. Het logboekje dat Wildfrost als roguelike deckbuilder aan je geeft, raakt al snel vol met doorgekraste namen van expeditieleiders die de Zonnetempel niet bereiken. Het is een ijzige, bloederige en onwijs dodelijke hersenkraker. Maar hey, je kunt wel Snoof de sneeuwbalhond meenemen terwijl je absoluut verslagen wordt door Pengoon de pinguïn!

De schattigste ijsbreker

En precies dat soort designs geven Wildfrost de charmante aantrekkingskracht waarmee het de interesse opwekt. Het verhaal laat veel aan de fantasie over: er zijn slechts enkele verloren logboekpagina’s die naar een achterliggend verhaal hinten. Voor de rest dankt Wildfrost haar innemendheid aan de character designs. In de vorm van een vriendelijke, simpele artstyle heeft Wildfrosts-artist Gaziter een indrukwekkend arsenaal aan bondgenoten, vijanden en items werkelijk tot leven gebracht. Deze barsten gewoonweg van de creativiteit en plezier. Elke nieuwe kaart die je tegenkomt in het spel is een feestje op zich. Van de baas Bamboozle die later split in Bam en Boozle tot een gespierde, roze bessenhimbo: ik heb me moeten inhouden niet steeds over Wildfrost’s designs te juichen bij mijn vrienden.

Tot op laat in het spel geeft Wildfrost je nieuwe designs om over te juichen. Zo mag je bij het begin van elke run kiezen uit drie willekeurig gegeneerde leiders. Niet alleen hebben die ieder een totaal ander ontwerp, ook hun krachten zijn verschillend. Deze leiders zijn aan het begin van het spel slechts van één bepaalde stam, maar later zijn twee nieuwe stammen vrij te spelen. Deze veranderen de gameplay enorm: door het introduceren van nieuwe mechanieken, het veranderen van je basis hand aan kaarten en het laten ontmoeten van nieuwe bondgenoten. Het mooie is hoe intuïtief dit allemaal gaat. Wildfrost weet dat het geen ijsbreker nodig heeft en gooit je gelijk het diepe (of hoge?) in: de karakteristieke ontwerpen breken het ijs al genoeg.

Makkelijk te leren…

Vaak liggen deckbuilding games mij niet zo: ik denk dat ik het geduld mis om alle ingewikkelde mechanieken te leren. Wildfrost verbaasde me echter in haar simpliciteit met toch onderliggende diepgang. De bondige uitleg en duidelijke UI-elementen zorgen ervoor dat het onwijs toegankelijk is om erin te duiken. En voor ik het wist had ik moeite met het wegleggen van het kaartenspel.

Tijdens je expeditie, strijd je tegen verschillende, willekeurige troepen vijanden. Een veld bestaande uit twee rijen, kunnen gevuld worden met maximaal zes eigen kaarten aan één kant en zes vijandige kaarten aan de andere kant. Hierbij is het belangrijk om te letten op drie dingen: je health, hoeveel schade je aanval aanricht en hoeveel beurten het steeds duurt voordat je aanvalt. Het doel is om alle vijanden een kopje kleiner te maken. Oh, en wanneer je leider sneuvelt, eindigt je run. Dit simpele concept is makkelijk te leren en krijgt diepgang door verschillende status effecten en andere bijzonderheden die je tijdens je run bemachtigt. Dit, gecombineerd met genadeloze vijanden, zorgt ervoor dat Wildfrost een verrassend moeilijk spelletje wordt.

Als sneeuw voor de (verdwenen) zon

Als een ware roguelike, is het onvermijdelijk om te sneuvelen in Wildfrost. Wanneer je dat doet, brengt het spel je naar de hubstad Snowdwell. Hier speel je verschillende kaarten en stammen vrij naar aanleiding van achievements die je bereikt tijdens runs. Zo kun je nieuwe huisdieren vrijspelen, maar ook nieuwe items of charms die bestaande kaarten versterkt. De stad breidt zich continu uit, die de drang naar ”nog één laatste potje dan” schaamteloos aanwakkert.

Wildfrost hangt vaak af van kans: de kaarten die je trekt, de vijanden tegen wie je vecht en de upgrades die je intussen krijgt. Hierdoor is het erg replayable en ziet elke run er anders uit. En geen spoilers, maar zeker wanneer je het einde bereikt, weet het spel je op een genadeloze manier te lokken om het opnieuw (en opnieuw, en opnieuw)te proberen uit te spelen. Het duurt ongeveer 12 uur om het einde te bereiken, maar ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat de game toch net iets te eentonig wordt. Hoewel Wildfrost enorm innemend is en blijft, mist het toch wat variatie in de gameplay loop – zeker wanneer je eenmaal alles hebt vrijgespeeld.

Conclusie

De indrukwekkende character designs vormen de leukste aantrekkingskracht die je binnenslepen in de bevroren wereld van Wildfrost. De heerlijk simpele – maar toch pittige – gameplay zorgt er vervolgens voor dat het spel niet meer weg te leggen is. Los van een gemis aan variatie in de gameplayloop, is deze strategische hersenkraker een no-brainer voor zowel fans als niet-fans van deckbuilding games. Verslavend, uitdagend en innemend, zo haal je met Wildfrost het zonnetje in huis!