West of Loathing

  • Review

  • 11 jul 18 om 10:45

  • Erik

  • 0

Spellen zijn eigenlijk nooit grappig. Dikwijls geven ze een gevoel van voldoening, wanneer je bijvoorbeeld na talloze keren eindelijk die vlaggenmast op het eind aantikt. Of blijheid, als je ineens een heuse sneeuwbowlingbaan ontdekt in de gure bergtoppen van Hyrule. Soms laten ze je zelfs een traantje wegpinken. Maar eentje die je daadwerkelijk constant aan het lachen maakt? Dat komt bijna niet voor. Gelukkig bewijst West of Loathing dat er uitzonderingen op de regel zijn.

Het is lastig te zeggen waarom spellen nooit echt humor hebben. Misschien komt het omdat veel games de neiging hebben om zichzelf heel serieus te nemen. Humor speelt in op het onverwachte, maar tegelijkertijd toch het heel herkenbare; bijvoorbeeld op zelfspot of leedvermaak. West of Loathing gaat echter helemaal nergens over. Je speelt als een held die je zelf een naam mag geven, die opeens besluit om ‘West’ te gaan, naar het wilde westen. Waarom? Geen idee. De gemiddelde RPG had wellicht een episch motief voor je klaarstaan, maar dit spel vindt het allemaal wel best. Misschien om mensen te helpen. Wellicht om wat vlezige zakcentjes te verdienen. Misschien om wat helse koeien over de kling te jagen, die dat westen klaarblijkelijk overheersen. Het maakt allemaal niet uit: het is gewoon tijd om dat huis van je ouders te verlaten. En pronto.

Spittoon

Dit thema sijpelt door het hele spel heen. Enkel de grafische stijl spreekt al boekdelen, maar je wordt ook keer op keer geconfronteerd met nieuwe, bizarre situaties of omgevingen met nauwelijks achterliggende context. Zo heeft de hele wereld te kampen met de invasie van zogenoemde ‘Hellcows’. Waarom weet niemand, maar het is wel zeker dat ze dood moeten. Oh, en als je onderweg een luie burgemeester ook nog eens helpt met zijn klusjes en die grauwe grotten daar op de wereldkaart ook even leegmaakt van een stel satanistische cultists, is dat ook goed. Maar het hoeft niet hoor, je kunt ook vriendjes met ze worden en zelf hun duistere rituelen uitvoeren (mensen uit de dood laten herrijzen enzo). Oh trouwens, hier ook nog een boek over Goblins: leer hun taal maar even. Wie weet zijn die zo slecht nog niet.

Bij bijna alles wat je in het spel doet, converseert of onderzoekt (en geloof me, dat is een hoop), verschijnt er een groot tekstvenster in beeld om aan te geven wat er gebeurt. En juist hier schittert het spel in komedisch opzicht. Niet alleen zijn ze heerlijk scherp en direct geschreven. Ze nemen ook dikwijls de facetten van het RPG-genre op de hak. Bij dit type spellen wordt je bijvoorbeeld doorgaans geprikkeld om elk hoekje en gaatje uit te pluizen, op zoek naar al felbegeerde voorwerpen. Natuurlijk kan dit in West of Loathing ook. Neem bijvoorbeeld een spittoon (spuugbak) waar men in het Wilde Westen hun kwijl en kleverige tabak in deponeerden. Ga ook hierin lekker op onderzoek uit, zou ik zeggen – wellicht zit er wel een ranzig voorwerp in verstopt. Kijk er echter niet van op als het spel je wanhopig van deze smerige daad af probeert te houden. Ge-wel-dig.

Keuzevrijheid

Een ander sterk element aan West of Loathing is dat je ongelofelijk veel keuzevrijheid hebt. Het zit bomvol gespreksopties, die je dikwijls slim naar jouw hand kunt zetten voor het beste resultaat. Hier komt het (niet op de hak genomen) RPG-aspect van het spel naar boven kijken: al deze gespreksopties hebben te maken met jouw statistieken, voorwerpen en verworven vaardigheden. Overal in het spel kom je bijvoorbeeld boeken tegen die je weer een of ander kunstje geven. Eerder noemde ik al bijvoorbeeld de taal van Goblins. Met zo’n zogenaamde Goblintongue kun je dit gespuis ook te woord staan, in plaats van er altijd mee te vechten. Hierdoor kom je erachter dat die kwade Goblin op je pad eigenlijk gewoon een handelaar is van zeldzame goederen. Andere boeken leren je planten te telen, kluizen te openen of werk je aan je overtuigingskracht.

Het bijzondere is echter dat je dit ook gewoon allemaal kunt missen. Exploratie is namelijk behoorlijk willekeurig: het hangt er namelijk totaal maar vanaf wanneer (en of!) in het spel je op dat duistere circus stuit of de queeste voor dat ene personage hebt opgelost. Aan de ene kant beleeft iedereen zo een ander avontuur, maar aan de andere kant kan dit ook in je nadeel werken: ik heb bijvoorbeeld nagenoeg elk hoekje van het spel uitgeplozen, maar nooit de vaardigheid gekregen om kluizen te kraken.

Geen cabaretshow

Sowieso schiet West of Loathing helaas de plank nogal mis als het op gameplaymechanieken aankomt. De gevechten zijn bijvoorbeeld zeer oppervlakkig uitgewerkt. Deze spelen zich om de beurt af, maar er komt nagenoeg geen strategie bij kijken. Elementen spelen nauwelijks een rol en de schade je uitdeelt, staat er gewoon bij – dus doorgaans kies je gewoon de sterkste aanval. Daarnaast heb je bizar veel mogelijkheden om in één beurt te doen: ondersteunende vaardigheden (zoals jezelf extra magische kracht geven) én voorwerpen laten je beurt niet eindigen. Een stukje dynamiet gooien op je tegenstander voor twintig schade? Ga gerust door totdat je inventaris leeg is – je tegenstander wacht wel.

Terwijl ik zo richting het einde van dit spel struinde, snapte ik daarom ook wel waarom veel spellen zichzelf zo serieus nemen. Na een tijdje wacht je als speler toch op wat meer, op die grootse climax die alle draadjes bijeen brengt. Stiekem hoopte ik ook dat ik erachter zou komen wat die helse koeien nou allemaal uitvoerden, waarom ze er waren. Maar dit blijft onbeantwoord – iets waar de titel zelf ook heerlijk de draak mee heeft. Zie West of Loathing daarom ook niet als een kundig uitgewerkte cabaretshow, maar als een gezellig avondje drinken met vrienden. Zoiets hoeft natuurlijk ook helemaal nergens over te gaan.

Conclusie

West of Loathing is een van de weinige spellen die mij oprecht aan het lachen heeft gekregen. De dialogen zijn hilarische geschreven, het is een grote onvoorspelbare ontdekkingstocht en alles is gegoten in een oh zo passend grafisch jasje. Dit rollenspel gaat echt helemaal nergens over. Heerlijk! Wel jammer dat het gebrek aan inhoud, zowel qua gameplaymechanieken of verhaal, tegen het einde toe toch iets teveel doorschemert. Let er gewoon maar niet teveel op: West of Loathing is heerlijk onbezonnen genot.

8

N1-score

  • + Is ongelofelijk grappig
  • + Neemt zichzelf totaal niet serieus
  • + Zit bomvol keuzemogelijkheden en opties
  • + Spittoon
  • - Komt niet met een echte climax
  • - Gevechten stellen weinig voor

Like dit bericht:

Recente artikelen

Gerucht: Xbox brengt handheldconcurrent uit voor Nintendo Switch

0

Nieuws Gerucht: Xbox brengt handheldconcurrent uit voor Nintendo Switch

28-03-2024

0

Thijmen

Where are my friends?

0

Review Where are my friends?

12-07-2018

0

Ness

Killer Queen Black

0

Preview Killer Queen Black

03-07-2018

0

Ness

Reageer als eerste!