Voice of Cards: The Isle Dragon Roars - Een slechte hand voor de ervaren RPG-speler

Tijdens de laatste Nintendo Direct in september sprong Voice of Cards er direct voor mij uit. Kirby zag er leuk uit en Advance Wars 1+2 Re-Boot Camp was een toffe verrassing, maar Voice of Cards kwam over als echt iets unieks. Een traditioneel rollenspel op een speeltafel met een dungeon master en een compleet eigen visuele stijl. De gratis demo smaakte voor mij al naar meer en ik kon niet wachten om dit drakeneiland te verkennen. Deze sterke eerste indruk en het thema is wat Voice of Cards absoluut onderscheidt van andere games, maar helaas is het spel net zo flinterdun als de kaarten waar je mee speelt.

Voice of Cards: The Isle Dragon Roars vertelt het verhaal van een eiland dat vreest voor de terugkeer van een enorme draak. De koningin van het land heeft een queeste uitgeroepen en zal degene die de draak weten te verslaan rijkelijk belonen. Je speelt het avontuur als Ash, een beetje een anti-held in de zin dat hij puur en alleen uit is op deze beloning. Ik moet zeggen, in tegenstelling tot de standaard RPG-protagonist is Ash geschreven als een premiejager. In plaats van mensen te helpen vraagt hij constant een beloning en probeert hij via allerlei trucjes anderen te slim af te zijn. Hij wordt bijgestaan door zijn compagnons Melanie de tovenaar en Mar een groot monster. Samen trekken ze erop uit om meer te weten te komen over de draak en hoe ze deze kunnen verslaan. Dat terwijl ze constant op de hielen zitten van The Ivory Order, een groep avonturiers die Ash en zijn reisgenoten steeds nét te snel af zijn. Het verhaal is losjes en vlot geschreven en wordt meesterlijk ondersteund door de game master. Een figuur dat je verder niet ziet, maar die alle stemmen in het spel vertolkt. Het is echt alsof je één op één met een DM een ronde Dungeons & Dragons aan het spelen bent. Je rolt dobbelstenen voor aanvallen, komt speciale evenementen tegen waarin je keuzes maakt en wordt dankzij deze game master meegenomen in de spelwereld.

Kaartjes leggen

Deze spelwereld is absoluut het hoogtepunt van Voice of Cards. Alles in het spel is gevisualiseerd door middel van kaarten. Als je door de wereld reist, worden kaarten omgedraaid om allerlei soorten landschappen te tonen zoals bossen, bergen, stranden, beekjes en dorps. Hierdoor voelt het verkennen van de wereld enorm spannend aangezien je niet weet wat er onder een kaart kan verschuilen. De game weet hiermee echt dat spannende en onzekere gevoel van een tabletop roleplaying game over te brengen. Kaarten worden ook gebruikt in combat, hoewel het spel geen kaart-combat spel is, in de zin van decks bouwen en spelen. Tijdens combat haalt de game master een apart spelbord erbij waarop gevechten plaatsvinden. Dit zijn traditionele turn-based RPG-gevechten waarin je kan aanvallen of magie en voorwerpen kan gebruiken tegen vijanden. De kaarten bevatten informatie over de aanvallen en sommige aanvallen kunnen sterker worden als je geluk hebt met het gooien van de dobbelstenen. Je avonturiers kan je voorzien van steeds betere uitrusting zoals zwaarden, bogen, klauwen en toverstaffen. 

Flinterdunne combat 

Het was hier echter dat ik erg snel de herhaling en simpliciteit van de combat begon in te zien. Mogelijk was het omdat ik erg veel aan het verkennen was op het eiland zelf, maar combat vormde simpelweg geen uitdaging tijdens het spelen. In tegenstelling tot klassieke JRPG’s gebruikt Voice of Cards geen mana-systeem, maar krijg je aan het begin van iedere actie een edelsteen. Deze gebruik je om je speciale aanvallen uit te voeren. Combat verandert hierdoor snel in een spel van tactisch wachten tot je genoeg edelstenen hebt om de zwaarste klappen uit te delen. Melanie beschikt bijvoorbeeld al vrij snel over een ijs-aanval, waarbij vijanden niet meer kunnen bewegen. Deze kostte maar twee edelstenen en kon ik daarmee aan het begin van elke encounter gebruiken. Daarna was het een kwestie van mijn eigen party zo snel mogelijk buffen met extra edelstenen en daarmee was vrijwel ieder gevecht (inclusief de boss battles) zo gestreden. Ik voelde mij al vrij snel overpowered in situaties waarin dat absoluut niet de bedoeling was. Zeker omdat je snel wordt overspoeld met goud en voorwerpen die je avontuur nog makkelijker maken. 

Zodra de combat te eentonig werd begon het mij ook langzaam op te vallen hoe eentonig de rest van het avontuur was. Misschien is het omdat je alleen speelt met de Game Master die alle stemmen en verhalen uiteenzet, iets waar je bij DnD nog de dynamiek van de andere spelers er tegenover kan zetten. Er was vrij weinig in de personalisering van de personages en hun karakteristieken dat mij aantrok om te blijven spelen. Toen ik een nieuw lid aan mijn party toevoegde besloot ik direct om de hoofdpersoon Ash naar de reserve-groep te halen, simpelweg omdat hij zo ondertussen irritant en doorsnee aanvoelde om mee te spelen. Het verhaal voelt erg traditioneel zonder een unieke wending of insteek die mij echt betrokken wist te houden in dat prachtige visuele stijltje. Hoe mooi de illustraties van de kaarten ook zijn, het zorgt voor een soort barrière om je echt helemaal in te kunnen leven met de leden van je paty. Na een paar uur werd het spel zo eentonig en voorspelbaar dat ik met moeite mijn aandacht er bij kon houden. Kleine visuele probleempjes en ook ietwat onoverzichtelijke menu’s weerhouden Voice of Cards ervan om echt impact te maken op de ervaren RPG-speler.

Conclusie
Eerlijk is eerlijk, ik denk dat Voice of Cards erg geschikt zou zijn voor iemand die nog geen ervaring heeft met het RPG-genre. Als je een speler bent die dol is op tabletop roleplaying games dan is Voice of Cards een prachtige introductie tot de videogame variant. De visuele stijl is op eerste gezicht erg aantrekkelijk maar weerhield mij ervan om op de lange termijn een connectie te maken met de personages in het verhaal. Hierdoor nam de eentonigheid de overhand en begon ik mij al snel te vervelen tijdens het spelen van Voice of Cards. De game is toegankelijk voor nieuwe spelers, maar verliest hierbij waarschijnlijk RPG-kenners die wat meer diepgang zoeken. Helaas gaat daarom Voice of Cards voor mij naar de aflegstapel.