Vengeful Guardian: Moonrider - Moderne retroklassieker

Ieder jaar wordt de game industrie bedolven onder de indiegames. Vaak wordt er dan maar een gimmick verzonnen om op te vallen. Denk aan Tony Hawk, maar dan met vogels. Of een filmische 3D-platformer, maar dan met een kat. Schattig, maar de makers van Vengeful Guardian: Moonrider hebben een andere strategie: gewoon een steengoede game maken.

Het is het jaar 2097. Iedereen is onderdrukt en supersoldaten bewaken het ijzeren regime van een totalitaire staat. Maar de overheid activeert per ongeluk Moonrider, een ninja cyborg. Moonrider was gemaakt om het regime te verdedigen, maar krijgt een eigen wil, ofzo. Whatever, tijd om kont te schoppen!

Mega, Man.

Maak je geen zorgen, Vengeful Guardian: Moonrider verspilt geen moment je tijd met het flinterdunne verhaal. Vanaf minuut één spring, hak en schiet je jezelf een weg door diverse dystopische omgevingen. Met prachtige pixelart, opzwepende muziek en strakke controls is dat een heerlijke powertrip. Moonrider springt als Samus, hakt als Zero (uit Megaman, weet je wel?) en steelt krachten van bazen als ehm.. ja, Megaman dus.

De hoeveelheid levels is op twee handen te tellen, maar dat is geen probleem. Springen van luchtschip naar luchtschip, racen door een futuristische stad of gestalkt worden door een grote mecha in een duister bos: er is altijd wat te beleven met Moonrider. Het level design is niet alleen gevarieerd, maar ook consistent goed uitgevoerd. Bij vlagen ook uitdagend, maar dat heb je als speler voor een deel zelf in de hand.

Minimale frustratie

Moonrider mag dan in alles aanvoelen als een retrogame, de opties die je krijg zijn erg modern. Door de levels heen liggen namelijk chips verstopt met extra skills. Denk aan gehalveerde schade of een dubbele sprong. Ze maken de reis van Moonrider een stuk vriendelijker, maar er zijn ook chips die de game juist moeilijker maken voor de echte diehards.

Moonrider kan twee van deze chips tegelijk installeren. Daarnaast groeit zijn arsenaal van speciale aanvallen gedurende de game door bazen te verslaan. Is een baas of level toch te moeilijk? Dan start je gewoon een ander level, want de volgorde mag je zelf bepalen. Combineer al deze systemen met slim geplaatste checkpoints en de frustratie is minimaal. Moonrider mag dan retro zijn, hij respecteert je tijd.

Het enige minpuntje is dat de baasgevechten niet zo episch zijn als gehoopt. De hoofdbazen aan het einde van iedere stage hebben heerlijke edgy namen als Darkchaser en Flamestalker, maar gaan net wat te snel neer. Ze zijn tof, maar de minibosses bieden vaak meer tegenstand en dat voelt wat raar.  Misschien dat ik toch nog eens terug ga met die ene chip waardoor ik in één klap dood ben.

Conclusie

Vengeful Guardian: Moonrider klinkt als een willekeurig gegenereerde gametitel op een gratis website, maar blijkt een handgemaakt pareltje. Strakke controls, fijne checkpoints en een flexibele moeilijkheidsgraad geven de game een moderne touch. Ouwe rotten die opgegroeid zijn met Contra en Megaman mogen zelfs nog een half punt bij het cijfer optellen.