Trials of Mana

Trials of Mana, in Japan beter bekend als ‘Seiken Densetsu 3’ was tot een jaar geleden nog nooit buiten Japan verschenen. Een jaar geleden besloot ontwikkelaar Square Enix het spel echter in de Collection of Mana te stoppen. Nu heeft het een remake gekregen op de Nintendo Switch. Met een vernieuwd vechtsysteem en graphics waar je u tegen zegt. Het verhaal blijft hetzelfde, echter biedt het spel veel vernieuwingen om ook de veteranen te laten genieten. Maar, weet het spel zich wel goed te uiten met een HD-jasje?

Verschillende verhalen
In Trials of Mana krijg je de keuze uit zes verschillende personages met allemaal een eigen verhaal en speelstijl. Jij kiest één hoofdpersonage en mag daar ook meteen twee zijpersonages aan koppelen om je te vergezellen in je reis. Je maakt deze keuze zodra je het spel opstart, en kunt deze niet meer veranderen! Zelf heb ik gekozen voor Kevin, een wolf-jongen die door bepaalde omstandigheden zijn maatje verliest. Hij is op wraak uit en doet er alles aan om zijn maatje nog één keer te kunnen zien. Hij wordt vergezeld door Angela, die tot de conclusie is gekomen dat haar moeder slechte plannen heeft en probeert haar te stoppen. Ook worden de helden bijgestaan door Charlotte, een klein meisje dat haar vaderfiguur Heath probeert te redden uit de handen van de kwade Goremand. Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar weet na een tijdje toch wel flink vaart te houden. Zoals bij iedere RPG moet de wereld toch weer geïntroduceerd worden. Dit gebeurt alleen niet op de meest aantrekkelijke wijze en de introductie van alle drie de personages verloopt net wat te sloom.

De persoonlijke verhalen zijn stuk voor stuk interessant, het probleem lag bij mij echter bij het gedrag van deze personages. Kevin is een half mens, wat ervoor zorgt dat hij moeite heeft met praten en hij praat daarom met erg weinig woorden. Charlotte gedraagt zich als een kind van 6 jaar oud, waardoor de letters R en L worden vervangen met de letters W. Angela was de enige in de groep zonder spraakgebrek, waardoor mijn spelervaring op een hele slechte manier werd beïnvloed. Het voelde voor mij aan alsof ik de reis van twee verstandelijk gehandicapte kinderen en hun verzorger aan het volgen was. De gesprekken bleven daardoor erg oppervlakkig en alleen Angela wist op een normale manier te reageren op alle personages die ik tijdens mijn reis tegen kwam. Achteraf gezien had ik mijn reis liever met Duran, Angela en Riesz willen voortzetten. Je komt alle personages tegen tijdens je reis, wat de verkeerde keuze alleen maar pijnlijker maakt. Dat het spel zo veel verschillende verhalen biedt is natuurlijk wel een pluspunt. De uitwerking van het verhaal van Kevin en Charlotte samen viel me alleen zwaar tegen doordat de gesproken teksten van deze twee personages geen diepgang wisten te creëren.

Een simpel maar tof vechtsysteem
Wat het spel dan weer wel erg tof maakt, is het vechtsysteem. Je verslaat je vijanden door middel van een real-time vechtsysteem waarbij je lichte en zware klappen uit kunt delen en het is mogelijk om aanvallen te ontwijken met een dodge-roll. Het vechtsysteem is erg responsief en wanneer je het eenmaal doorkrijgt, weet je precies wanneer je opzij moet rollen om vijanden te ontwijken en ze op spectaculaire wijze een kopje kleiner te maken. De normale modus van het spel is naar mijn mening net wat te makkelijk voor de RPG-veteranen, dus schroom niet om je game op hard modus te starten om de echte uitdaging te vinden. Ook kun je, door middel van een makkelijk menu, magie en spullen gebruiken. Zo kun je je eigen personage bepaalde handelingen toewijzen, maar ook de twee metgezellen. Het is ook nog eens mogelijk om met één druk op de knop te wisselen tussen deze personages, zodat je ze volledig kunt besturen.

Zoals veel RPG’s, bevat ook deze game een class-systeem waarbij jouw personages een bepaalde rol vervullen. Wanneer je een bepaalde level hebt bereikt en op bepaalde punten in het spel komt, is het mogelijk om van class te veranderen en een bepaalde specialisatie toe te wijzen. Zo kun je ze meer laten focussen op aanval of juist meer op verdediging of het herstellen van je metgezellen. Je kunt je class meerdere keren verbeteren, wat zorgt voor net dat beetje drijfveer om alle gevechten succesvol af te ronden. Ook bevat het spel een skill tree waarbij je training points kunt verdelen over vijf verschillende attributen. Hier kun je abilities mee vrijspelen die je weer kunt toewijzen aan jouw personages om ze naar eigen smaak te maken. Dit skill-systeem werkt erg simpel, maar biedt genoeg diepgang om meerdere speelstijlen uit te proberen. Ook is het mogelijk om je al training points te resetten en wat anders uit te proberen. Ik heb meerdere stijlen uitgeprobeerd, het was dan ook leuk om te zien wat de effecten waren.

Grafisch en geluid
Trials of Mana loopt goed: 30 frames per seconde en het spel weet dit erg stabiel te houden. Ook ziet het er grafisch prima uit, het excentrieke stijltje weet je vanaf het begin te intrigeren en het ziet er allemaal erg schattig uit. De personages zijn op leuke wijze uitgewerkt, de dorpen zien er levendig uit en ook de omgevingen variëren genoeg om je te blijven boeien. De muziek is leuk en sluit perfect aan bij het kinderlijke stijltje. Helaas is de voice-acting niet altijd van dezelfde kwaliteit; Kevin en Charlotte lijken vanwege de rare teksten erg onhandig ingesproken en ook sommige nevenpersonages laten een rare nasmaak achter. Toch zijn de andere hoofdpersonages prima ingesproken. Het is dus jammer dat de kwaliteit van de ingesproken teksten variërend is.

Conclusie
Al met al is Trials of Mana een aangename game met veel verschillende verhaallijnen. Het is erg tof dat jij zelf je personages kunt combineren om zo een interessant verhaal te creëren. Wanneer je een wat serieuzere ervaring wilt, raad ik je echter aan om het verhaal te beginnen met een ander personage dan Kevin of Charlotte. Mocht je dan nog zin hebben in een tweede playthrough, kun je altijd nog de keuze maken om deze personages te includeren. Het vechtsysteem is snel, responsief en biedt na een tijdje toch nog wat uitdaging. Ook het overkoepelende verhaal weet genoeg te boeien om credits op je scherm te laten verschijnen.