TOKOYO: The Tower of Perpetuity- Niet zo torenhoog

Platformspellen hebben altijd een klein plekje in mijn hart. Van de oude Rayman-computer-platformers tot de oude Sonic-ren-voor-je-leven-spellen, ik vind ze allemaal leuk. Daarom sprak TOKOYO: The Tower of Perpetuity mij enorm aan. Toen ik voor het eerst de trailer zag tintelde de jongere versie van mezelf weer even. Schattige anime-achtige personages die allemaal unieke krachten hebben, wisten me te verleiden. Of ze uiteindelijk echt zo verleidelijk waren? Daar heb ik zeker twijfels over.

In TOKOYO: The tower of Perpetuity heb je de keuze uit vijf personages: Shippo de Tail, Kanae, Imibi, Kukuri en Cocoa. Elk personage heeft een ander klein verhaal: Shippo loopt over een onbekend landschap en kiest ervoor om de toren in te stappen, Kanae loopt door de mist en vindt dat de toren schoongemaakt moet worden, Kukuri was op een missie toen zij opeens de toren betrad, Imibi is verdwaald terwijl ze naar een hete bron op weg was en belandt opeens in de toren en Cocoa heeft een droom gehad en wordt opeens wakker in de toren. Ze hebben allemaal gemeen dat ze eerst een donkere dichte mist zien voor ze de toren betreden. Je kan zelf kiezen welk personage je wilt spelen. Ieder heeft een andere kracht.

Je begint als Cocoa in de tutorial. Je leert hier de standaard bewegingen en dat je ook kan dubbel springen. Daarnaast krijg je ook een eerste blik op hoe jouw speciale kracht werkt. De tutorial was kort, krachtig en duidelijk. Nadat je deze voltooid hebt beland je in de toren en zie je de andere vier personages staan. De tutorial is opnieuw speelbaar en dat is handig om de andere personages uit te proberen.

Alleen speciale aanvallen

Hoewel ik in de trailer het vermoeden kreeg dat je constant aan kon vallen, bleek dit niet te kloppen. Je hebt een soort energiebalk waar je aanvallen mee kan doen. Deze energie balk heeft na gebruik een cooldown van een aantal seconden. Wanneer deze op cooldown is en vijanden jou aanvallen, kan dit frustrerend zijn. Natuurlijk is het de bedoeling dat je dan vijanden ontwijkt, maar als je vier vijanden hebt die allemaal op je afvliegen uit verschillende hoeken is dit niet makkelijk. Er is een mogelijkheid om de energiebalk cooldown te verlagen. Dit is mogelijk door MP (kleine kristallen) of bepaalde voorwerpen op te pakken.

De toren

De toren verandert om de zoveel tijd. Dit gebeurt door het spel zelf maar ook door jouw keuzes. Om de zoveel verdiepingen krijg je een keuze aangeboden of je de White Reaper of de Black Demon aanbidt. Hierdoor worden de dungeons elke keer net een stukje anders. Deze keuze maakt de dungeon niet makkelijker of moeilijker. De opdracht blijft ook hetzelfde: je moet de toren beklimmen en hierbij vijanden verslaan. Er zijn ook kamers waar je sleutels moet zoeken om verder te komen. De sleutels zijn gelukkig niet lastig te vinden.

Eindbazen

Als je de toren hoog genoeg beklimt, kom je eindbazen tegen. Deze zijn alles behalve mild. De eindbazen hebben in het begin een ondoordringbaar schild om zich heen waardoor je maar één optie hebt: ontwijken. Na een tijdje breekt het schild uit zichzelf en mag jij aanvallen. De aanval doet slechts één keer schade, daarna is het schild weer hersteld. Als je het vergelijkt met Sonic CD’s eindbazen zijn de projectielen die ze hier afschieten te lastig om te lang te blijven ontwijken. Er zit echter er wel een soort patroon in. Dit patroon is alleen zeer lastig om te ontdekken.

Pixeltastisch of niet?

Ondanks de moeilijkheidsgraad die dit spel heeft, ziet het er netjes uit. De projectielen zijn duidelijk te onderscheiden van de rest, de vijanden zijn ook goed te zien, de voorwerpen blinken ook uit en munten zijn munten. Daarnaast zijn de muziek en de geluidseffecten on point. De tekening die in beeld komt als je de speciale kracht gebruikt heeft ook zeker een charme. Voor Shippo is deze helaas minder netjes en een beetje afgeraffeld. Shippo’s tekeningen zien eruit alsof het even snel in paint getekend is. Shippo is juist het personage dat ik het fijnste vind spelen dus ik baalde er van.

Wie als eerste boven is?

De reden om dit spel te blijven spelen is het competitieve gedeelte. Als je online speelt zie je namelijk de scores van anderen. Deze scores zijn er natuurlijk om verbroken te worden. Zelf heb ik nog niet het geluk gehad om erg hoog te staan in deze lijst, maar wie weet komt dat nog. Daarnaast is het zichtbaar waar mensen zijn dood gegaan. Je ziet dan een houten kruisje in de grond en als je erbij staat krijg je een pop up met een tekstje die deze persoon als laatste worden heeft gekozen. Of dit motiverend werkt? Jazeker! Ik ben toch niet de slechtste van het stel!

Conclusie

Het spel heeft redelijk wat mankementjes en wordt na langere tijd teveel van hetzelfde . Ondanks de mooie charmante artsstijl en de uniek gekozen speelstijl is dit niet mijn spel. Ik mis echt het constant aanvallen, wat bijvoorbeeld bij Sonic CD en Binding of Isaac wel kan. De toren verandert natuurlijk om de zoveel tijd en af en toe mag je dit zelfs beïnvloeden, maar niet gigantisch veel. Het is niet dat vijanden opeens op andere plekken voorkomen of dat je een groot verschil ziet in voorwerpen of platforms aan het begin. Ten slotte wordt er vrijwel niet verder ingespeeld op de verhaallijnen van de personages, waardoor er een vage sfeer ontstaat.