The Lightbringer - Niet bepaald een lichtpuntje

The Lightbringer trok mijn aandacht dankzij de combinatie van een aangename visuele stijl en het gebruik van een uniek voorwerp als de primaire mechanic: een boomerang. Een boomerang klinkt misschien als een saaie keuze, maar als een spelelement is het idee van een wapen dat constant terugkeert naar je hand om mee te vechten en puzzels mee op te lossen iets dat veel potentie heeft. Helaas weet the Lightbringer niet de gloeilamp opnieuw uit te vinden en rezen de frustraties bij mij snel de pan uit.

Je speelt in The Lightbringer als een man die licht verzamelt. Dit is een belangrijke taak, omdat het licht het land kan herstellen van de corruptie die het land teistert. Echter was niet jij, maar je zus de uitverkorene voor deze taak. Helaas is zij nu bezeten door de corruptie en rust de taak nu op jouw schouders. In een 3D-puzzel-platformspel is het aan jou om in ieder level de veertig lichtbolletjes te verzamelen en daarmee de corruptie tegen te gaan. Onderweg versla je vijanden, los je puzzels op en maak je gebruik van je vertrouwde boomerang.

Platform-puzzeltjes 

In een eerste oogopslag is The Lightbringer een bijzondere kruising tussen Super Mario 3D Land en The Legend of Zelda. Levels zijn kleine gesegmenteerde eilandjes, waar een centrale techniek centraal staat voor de puzzel. Maar onderweg bevecht je vijanden en kan je op zoek naar verborgen schatten door goed op te letten en je Boomerang te gebruiken. Met sleutels open je bepaalde deuren en je wordt bijgestaan de stem van je zus die je advies geeft onderweg. Bewegen in The Lightbringer voelt een tikje stroever dan zowel in Zelda als Mario. Je hebt een dubbele sprong in je repertoire, maar het richten en gooien van je boomerang vereist redelijk wat werk. Je kan stilstaan en je boomerang in een specifieke richting gooien, maar hierdoor wordt bewegen een handeling waarvoor je met je hele hand over de controller geklemd moet. Hierdoor wordt tijdens gevechten aardig de vaart uit het spel genomen, waardoor veel van de combat aanvoelt als wachten tot de vijand een opening heeft waar jij zelf dan je wapen naar kan gooien.

Puzzels zijn ook niet al te intrigerend. Veel van de obstakels zijn op te lossen door op knoppen te drukken, blokken te duwen of handels over te halen. Ik voelde mij niet echt beloond voor het oplossen van deze puzzels en ze werden wel erg snel herhalend. Omdat je in ieder level alle veertig lichtbolletjes moet vinden, zal je de meeste puzzels niet kunnen negeren en ben je veel aan het wachten totdat blokken zijn verplaatst of draaiknoppen zijn gedraaid. Wat absoluut niet helpt is dat je slechts een beperkt aantal hartjes hebt voordat je een game over krijgt. Het vallen van platformen en het worden geraakt door vijanden kost je allemaal hartjes. De game over als je hartjes op zijn voelt verdomd demotiverend omdat al je verzamelde lichtbolletjes dan worden gereset. Ik ben geen voorstander van dit soort systemen, met name als het allemaal samenhangt in een puzzelspel, waarbij het tempo sowieso lager ligt. Een elegantere oplossing was toepasselijker geweest, want nu werken de spelsystemen elkaar erg tegen.

Conclusie

Dat vat eigenlijk wel mijn ervaring met The Lightbringer samen. Het lijkt niet helemaal duidelijk wat voor soort spel het wil zijn. Als avontuurlijk puzzelspel komt het niet tot zijn recht door de slome gevechten en herhalende puzzels. Maar een platformer als super Mario 3D land is het ook niet omdat de manier en het tempo van het bewegen gewoon niet heel prettig aanvoelt. De stroefheid zit door de hele game en zorgde ervoor dat ik niet de extra moeite wilde doen om extra geheimen en collectibles te verzamelen. The Lightbringer voelt als een spel dat achter moderne ontwikkelingen en vloeiend spelontwerp aanloopt. Voor zowel avonturen als -puzzelspellen kan je beter ergens anders kijken.