The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom - Tranen van vreugde

Volgens de legende wordt er eens in de honderd, duizend jaar een held geboren. Deze held gaat onder de naam Link, en is voorbestemd om het grote kwaad dat Hyrule teistert te verslaan. Maar in The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom speel je met een held die zich al eens bewezen heeft, in een wereld die we maar al te goed kennen. Dit is het vervolg op Breath of the Wild.

Toen Breath of the Wild uitkwam in 2017, dacht ik als onbezonnen 25-jarige dat ik alles al had gespeeld. Dat spellen mij niet meer konden overrompelen, me niet meer konden laten genieten als een kind. Maar vanaf het moment dat ik de Tempel der Wederopstanding verliet, kwam ik in een soort roes terecht. Nintendo, die nog nooit een modern openwereldspel had gemaakt, wist een wereld te creëren die alles wat we wisten van Zelda, wat we wisten van games op de kop zette. Het was een wereld waarin alles mogelijk was. Waar gras daadwerkelijk ging fikken als je het in brand zette, waar de woestijnzon je verbrandde als je buiten de schaduw liep en waar je daadwerkelijk kon gaan en staan waar je wilde.

Je Meesterzwaard verloren

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is wederom een openwereldspel, helemaal in het teken van de Ontwrichting. Een bizarre gebeurtenis waardoor Hyrule op zijn kop is gaan staan: in de lucht verschenen hemeleilanden en tegelijkertijd kwamen er grote gapende schachten in de grond. Het lijkt allemaal het gevolg van een onschuldig lijkende reis van Link en Zelda, die opeens op een wel heel bekend kwaad uit het Zelda-universum stuiten. Dit zorgt ervoor dat Link zijn Meesterzwaard en arm verliest, en Zelda in een duistere leegte verdwijnt.

Het is de start van een reis die grofweg dezelfde structuur heeft als Breath of the Wild. Je begint op een gigantisch starteiland waar jij de fijne kneepjes van nieuwe vaardigheden (daarover later meer) leert. Hierbij is er geen vaststaande route; jij mag lekker zelf je weg naar de tempels zoeken waar die vaardigheden zijn. Dit zorgt ervoor dat iedereen nét een andere reis heeft, nét andere dingen tegenkomt. Zo snelde ik tijdens mijn eerste speelsessie bij Nintendo op een mijnkarretje door een nabijgelegen grot, terwijl een van mijn concullega’s een blokken eindbaas versloeg die ik nooit ben tegengekomen.

Ben je eenmaal van het starteiland af, dan zijn er weer vier grote punten op de wereldkaart waar jij heen kan. Om informatie over Zelda in te winnen, om de verschrikkingen op te lossen die daar spelen. Ook andere verhaalscènes vind je net als in Breath of the Wild op bepaalde punten op de kaart. Eerst vond ik dit stiekem toch een beetje lui van Nintendo. Alsof ze de Breath of the Wild-formule hergebruikt hebben. Maar al snel begreep ik waarom: zo heb jij als speler helemaal de touwtjes in handen.

Een vreemde in een bekende wereld

De eerste momenten dat je in Tears of the Kingdom op Hyrule wandelt, voelen heel bijzonder. Het is alsof je een vreemde bent in een wereld die je de afgelopen jaren zo in je hart bent gaan sluiten. Hyrule-vlakte wordt ineens bevolkt door stenen die uit de lucht zijn komen vallen en op allerlei plekken zijn gaten ontstaan, waar het kwaadaardige goedje uitdrupt dat je in het eerste deel zo mooi kapot hebt gemaakt. Niet langer wordt je op de hielen gezeten door Wachters en direct vanaf het begin bezoek je al een nieuwe nederzetting – vlakbij Hyrule Kasteel. Inwoners zijn verder gegaan met hun leven; na het verslaan van Ganon, het Onheil zijn ze langzaam maar zeker de wereld weer op gaan bouwen.

Maar dat niet alleen: je moet deze wereld ook op een volledig nieuwe manier benaderen. Weg is de Sheikah Slate; Link heeft nu een Purah Tablet en een bijzondere arm die voor gloednieuwe vaardigheden zorgt. Je kunt voorwerpen bewegen en aan elkaar vastplakken met de Ultrahand, met Kleven kun je verworven grondstoffen aan je wapens, pijlen en schilden plakken en met een andere vaardigheid kun je zelfs de tijd van bepaalde objecten terugspoelen. Een vallend object gaat zo weer de lucht in. En tot slot kun je door middel van Plafondduiken zo naar de bovenkant van een berg of grot.

Ultrahand

Het Hyrule van Tears of the Kingdom is helemaal op deze vaardigheden ingericht. De ster van de show is zonder meer de Ultrahand. Niet alleen door zijn brede toepassing: overal in Hyrule is wel een uitdaging te vinden die enkel met jouw bouwkunsten opgelost kan worden. Zo vind je overal langs de weg iemand van Bouwbedrijf Hudson, die wat hulp nodig heeft met het omhoog houden van zijn reclamebord. Of zie je een reizend muziekgezelschap wiens paard-en-wagen twee wielen mist. In tempels en dungeons worden je skills pas echt op de proef gesteld, en dit komt ten dele door speciale Zonai-werktuigen. Dit is bijvoorbeeld een blazer of een vlammenwerper. Met een blazer kun je bijvoorbeeld een vlot automatisch vooruit laten gaan met een slag van je wapen. Een vlammenwerper laat luchtballonnen tot grote hoogten stijgen. Een luchtballon is ook zo’n Zonai-werktuig trouwens, net als een grote zweefmobiel.

De mogelijkheden hiermee zijn eindeloos, en algauw bekokstoof je de meest creatieve constructies om uitdagingen op te lossen. En dikwijls gaat dat helemaal tegen de ‘bedoelde’ manier van de ontwikkelaars in. Zo moest ik met een soort auto een bal naar boven laten rijden, maar ik kreeg dat van mijn leven niet voor elkaar. Dus wat deed ik? Ik maakte die autoconstructie zo lang, dat ik van bovenaf nét genoeg bereik had met de Ultrahand en gewoon de bal op kon tillen en naar boven kon dragen.

Omdat nagenoeg alles mogelijk is, is Tears of the Kingdom aan het begin een beetje overweldigend. Je einddoel is altijd duidelijk; maar er lijken zoveel verschillende oplossingen te zijn om dat te bereiken. Maar op een gegeven moment begin je uit die Breath of the Wild-modus te stappen en klikt het. Dat moment in het piratenschip van Skyward Sword wanneer je eindelijk die hoek had gevonden om dat tijdskristal te raken, dat heb je in deze game de hele tijd. Je wordt constant gemotiveerd elk hoekje en gaatje uit te pluizen, om al je tools uit te proberen – op zoek naar dat Eureka-momentje.

Klassieke Zelda-elementen

Over Skyward Sword gesproken; hoewel Tears of the Kingdom allerminst een klassiek Zelda-spel is, haalt het hier wel meer elementen uit dan zijn voorganger. Weg zijn de vier Titanen; ditmaal zijn er volwaardige kerkers met elk hun eigen gimmick en thema. In de Rito-tempel (ik vermijd even hun echte namen) speel je constant met de wind, terwijl de Zora-tempel een loopje neemt met de zwaartekracht. Verwacht geen perfect uitgestippeld pad: je bent ook in deze grote kerkers vrij om te staan en te gaan waar je wil, met een aantal punten op de kaart die je moet activeren. Dat deze opzet terugkeert uit Breath of the Wild was voor mij een kleine tegenvaller.

Soms komt de game in de buurt van zo’n klassieke, perfect uitgedokterde Zelda-ervaring. Vooral die van de Zora’s zit briljant in elkaar. Wat start als een simpele zoektocht, neemt je mee van de krochten in de bodem van de oceaan tot bubbelzweven op de hoogste hemeleilanden. Het schiep flashbacks naar A Minish Cap en vele andere klassieke Zelda-spellen; waar de route naar de dungeon misschien wel leuker was dan de kerker zelf. Het is op dit soort momenten dat Tears of the Kingdom het grootse Breath of the Wild ontstijgt.

De wereld is in jouw handen

Tears of the Kingdom zorgt er niet alleen voor dat je Hyrule op een nieuwe manier moet benaderen – er is ook zoveel meer te doen. Dit zit hem niet alleen in de zaken die je tegenkomt: kliffen die grotten hebben om te exploreren, een wereld die geteisterd wordt door mysterieuze wezens en mensen die spreken van gigantische voorwerpen die zijn neergedaald op Kakariko. Nog veel meer als in Breath of the Wild, word je op subtiele wijze naar dingen geleid. Er zijn Bokoblin-kampen die je à la Age of Calamity kunt belegeren, minispelletjes die je op de hemeleilanden doet of Koroks die je naar hun vriendje begeleidt.

Het meest briljante is echter dat sommige gebieden spelenderwijs een beetje veranderen. Neem die nederzetting waar je aan het begin terecht komt, later in het spel is daar misschien ineens een mysterieus object gevallen of heeft iemand per ongeluk een geheime gang ontdekt. Neemt wetenschapper en terugkerend personage Robbie je mee op onderzoek door de Nederwereld. Dat nieuwe, duistere en gevaarlijk gebied onder Hyrule, waar de miasma (dat kwade goedje) het meeste voorkomt. Waarom is deze plek er eigenlijk en hebben ook hier ooit mensen geleefd? Alles staat met elkaar in verbinding: op eilanden hoog in de lucht kun je schatkaarten vinden op deze plek.

De ontwikkelaars verzonnen talloze nieuwe voorwerpen om het onderzoeken van deze en andere nieuwe plekken aangenamer en logischer te maken. De makers hebben zelfs oplossingen bedacht voor de kleine frustraties die Breath of the Wild plaagden, zoals het snelle stukgaan van wapens of het niet kunnen klimmen bij regen. Maar bovenal hebben ze wederom een wereld gecreëerd waar je met gemak tientallen of honderden uren in kwijt kan. Alle NPC’s hebben een persoonlijkheid, hebben allemaal een klein doel voor ogen. Je helpt niet (alleen) om de beloning, maar omdat je het graag wil of omdat je weet dat je misschien een totaal nieuw gebied of monster ontdekt.

Toch bekruipt ergens het gevoel dat we dit allemaal een keertje eerder hebben gedaan, dat het stiekem een klein beetje een herhalingsoefening is. Vechten is stiekem niet zo gek veel veranderd en zoals gezegd is ook de structuur grofweg hetzelfde (zeker aan het begin). Maar Nintendo heeft dit bizar knap weten te maskeren: er zit zoveel in deze game dat ik nog duizenden woorden aan deze review kan besteden.

Voor we de conclusie ingaan, eindig ik daarom met deze woorden: dit is een must-have voor iedereen die Zelda en Nintendo een warm hart toedraagt.

Conclusie

Het is bizar hoe groot de druk op The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom was. Maar het is Nintendo, net als in 2010 bij Super Mario Galaxy 2, nogmaals gelukt om hét perfecte vervolg te maken. Tears of the Kingdom is gamedesign op zijn best: alles in de game is erop gemaakt om jou, de speler, plezier te laten beleven. Of dit nu een perfect getimede ontwijken van een slechterik is, het vinden van een geheime grot of een briljante referentie naar een eerder deel. Het is een viering van The Legend of Zelda, een viering van games in het algemeen.

Ik heb honderden games in mijn leven gespeeld. En maar één daarvan zou ik ooit de perfecte score geven. Lang heb ik nagedacht of het vervolg ook die eer verdient. Tears of the Kingdom had niet kunnen bestaan zonder Breath of the Wild, maar weet het tegelijkertijd op alle punten te overtreffen. Tears of the Kingdom doet het onmogelijke: het geeft je het gevoel dat je de beste ervaring van je leven voor de eerste keer weer kan beleven. Toch geeft dit tegelijkertijd aan hoe briljant die voorganger wel niet was. Volgens de legende wordt er eens in de honderd, duizend jaar een held geboren. Het is echter een prachtig geschenk aan de wereld dat deze Link de eer had om tweemaal de ster te spelen.