The Legend of Zelda: Link's Awakening

Afgelopen week heb ik me -voor het eerst in mijn leven- met The Legend of Zelda: Link’s Awakening bezig gehouden. Dit was ook meteen de eerste 2D-Zelda die ik speelde, omdat dit concept me altijd minder aansprak dan de open werelden van 3D. Maar nu kan ik alvast zeggen, bij de volgende 2D-Zelda (remake) sta ik vooraan in de rij!

In The Legend of Zelda: Link’s Awakening word je vrijwel meteen in het diepe gegooid. In elke zin van het woord eigenlijk, want in de openingsscène lijdt je tijdens een heftige storm op zee een schipbreuk. Link spoelt aan op het strand van Koholint Eiland en wordt gevonden door de personages Marin en Tarin, die hem in huis nemen tot hij wakker wordt. Je bent aangekomen in een klein, lief dorpje waar je ook meteen een aantal bekende gezichten ziet. Zo schrok ik me een hoedje door de Chain Chomp van de buurvrouw die op me af sprong, maar die bleek al snel eigenlijk een hele lieve, enthousiaste hond te zijn. Phew!

Ook al heb ik de originele versie(s) van The Legend of Zelda: Link’s Awakening nooit gespeeld, deze game voelt direct alsof je thuiskomt. Misschien door de heerlijke bekende soundtrack of Links herkenbare kloffie, maar bovenal door de warme sfeer die alle Zelda-games zo heerlijk maakt. Al struinend door het dorpje praat je met de inwoners door middel van de typische Nintendo-dialogen, met grappige insiders-grappen of gewoon droge opmerkingen. De huisjes zijn onwijs schattig ingericht, met plantjes, hebbedingetjes en kleurrijke meubels. Dit alles straalt van het scherm vanwege de prachtige grafische stijl. Bovendien zie je overal Nintendo cameo’s terug die er soms wel heel dik bovenop liggen. Je kunt zelfs Nintendo-knuffels bij elkaar sparen!

Een waar kunstwerk

Om mezelf een beeld te geven van wat voor transformatie deze game eigenlijk heeft ondergaan, heb ik wat oude video’s en foto’s erbij gegoogeld. Wat een verschil! Het is in de basis een 1:1 port, maar dat doet geen recht aan het eindresultaat. Het water glinstert en nodigt uit om een frisse duik in te nemen, vlammen van toortsen weerkaatsen prachtig op de rotswanden, de beplanting deint rustig mee op een frisse bries. Er wordt indrukwekkend gewerkt met schaduw, lichtinval en bovenal gewoon een geweldig design van personages en monsters. Zoals ik in mijn preview al bejubelde, is er ook veel aandacht besteed aan de kleine, lieve details: Link’s ingespannen blik als hij wat zwaars optilt of zijn geschokte blik (én ijzige schreeuw) als je hem per ongeluk een valkuil in stuurt.

Ouderwetse kerkers en puzzels

Hoewel ik aan sommige dingen wel merkte dat ik een ouder spel speelde, zoals de kortere dialogen en het gebrek aan cutscenes, vroeg ik me tijdens het spelen meer en meer af of me dat niet gewoon op deze manier opviel omdat ik wist dat ik een remake speelde. Goed… de gameplay volgt het alom bekende traject van het doorzoeken van kerker na kerker in vaste volgorde, maar dat is ook een gegeven waar ontzettend veel spellen nog steeds op gebouwd zijn. En het werkt heerlijk: bij elke kerker krijg je er weer een vaardigheid of een belangrijk item bij, waardoor je ook op Koholint Eiland weer allerlei nieuwe gebieden kunt bereiken. En zo kam je beetje bij beetje het eiland uit. Bovendien worden de kerkers ook ingewikkelder naarmate je vordert. Voor je het weet spring, zwem en vlieg je door de wereld. En hoewel ik toch wel minstens twintig keer game over ben gegaan, heb ik het spel nooit ervaren als oneerlijk moeilijk.

Die kerkers zijn -niet onbelangrijk- ook hartstikke leuk om te spelen. De thema’s zijn mooi uitgewerkt, van de diepe wateren in de waterkerker tot de spannende Oosters getinte zandkerker. De kamers zijn als een doolhof aan elkaar verbonden en door sleutels te zoeken, schakelaars slim om te zetten en de juiste vijanden te verslaan, eindig je telkens bij een innovatieve eindbaas. Hoewel het kleine kamers zijn moet je echt goed kijken en opletten, want voor je het weet zie je een belangrijk puzzelstuk over het hoofd of stort je de afgrond in. De weg naar de kerker vinden is ook tof: je moet telkens ergens op het eiland een sleutel vinden. In het begin mag je zelfs de Chain Chomp van de buurvrouw uitlaten, wiens hulp je goed kunt gebruiken om door de deur van de kerker te komen! Dit soort innovatieve en leuke variaties op de klassieke gameplay toveren een glimlach op mijn gezicht.

Op je kaart kun je de belangrijke punten op Koholint markeren, zodat je na het vergaren van nieuwe vaardigheden weet waar je naar terug wilde keren. Dat is ook zeker een aanrader, want ik onderschatte ontzettend hoeveel ik nog ging tegenkomen. Intussen bleef ik op plekken waar ik al dertig keer langs gewandeld was nieuwe dingen vinden en wilde ik na zes kerkers dus echt eens het hele eiland van onder tot boven grondig doorzoeken om er zeker van te zijn dat ik niks gemist had. Dat voelde ook helemaal niet als een last, maar als een uitnodiging die ik graag accepteer!

Weinig begeleiding

Wat me wel ontzettend verraste, is dat je bepaalde wapens krijgt door ze gewoon te kopen in de winkel. Ik verwachtte dat ik dit ging vrijspelen via eindbazen of kerkers, maar ik liep er gewoon toevallig tegenaan in de lokale shop. Uiteindelijk had ik vast wel een hint gekregen om hier naartoe te gaan om de aankoop te doen, maar voor mij kwam het uit het niets. Zo zijn er meer situaties waarbij ik nét iets meer duidelijk had gewild. Zo kreeg ik na de tweede kerker de hint dat ‘de prairie wacht’. Na een half uur rond te rennen op de prairie zonder iets te vinden bleek dat een eindje naar het zuiden nóg een Ukuku prairie lag, die op de kaart nog niet te zien was. Dat leverde wel enige frustratie op.

Verzameldrang op Koholint

Het verkennen van het eiland is een waar genot. Het is geen groot eiland, maar door de slimme manier waarop gebieden pas later beschikbaar komen, is het net alsof je telkens nieuwe dingen tegenkomt. Bovendien loont het zoeken: je kunt allerlei schelpen verzamelen, die je kunt inruilen tegen handige items die je niet per se nodig hebt, maar die het Koholint-leven wel een stuk makkelijker maken. Uiteraard zijn er ook weer de ouderwetse heart pieces, waarmee je extra hartjes bij elkaar spaart om wat langer te kunnen overleven. Ook kun je bij de lokale grijpmachine-uitbater knuffels sparen van Nintendo-figuren om op te zetten in de huizen van de inwoners. Schattig en verslavend! Bovendien zijn er nu ook op allerlei manieren kamers te vergaren, die je kunt gebruiken om je eigen kerker in elkaar te knutselen bij Dampé de grafbewaarder

Bouw je eigen kerker

Ter ere van deze heruitgave is een heel nieuw onderdeel toegevoegd aan The Legend of Zelda: Link’s Awakening. Je kunt nu je eigen kerkers samenstellen, op basis van kamers die grafdelver Dampé voor je maakt. Je kunt ook nog kamers krijgen door amiibo te scannen (wel maar vijf stuks maximaal, helaas), en door bepaalde sidequests te doen of de uitdagingen van Dampé te voltooien. Na elke kerker die je bezocht hebt, kun je met hem je spannende avonturen delen. Hij raakt hiervan zo geïnspireerd, dat hij een aantal kamers voor je ontwerpt (die je in de kerker gezien hebt). Uit al deze kamers samen kun je je eigen kerker ontwerpen, op basis van een uitdaging van Dampé of helemaal naar eigen inzicht.

Het lijkt allemaal heel simpel, maar dat valt nog best wel tegen! Zo moet je er wel op letten dat trappen ook daadwerkelijk ergens uitkomen, en je hebt uiteraard wel sleutels nodig voor afgesloten deuren. Ook had ik meer dan eens dat een deel van mijn kerker eigenlijk een beetje nutteloos was, omdat je via een andere route zo naar de eindbaas wandelde. Straks kun je je creaties met elkaar gaan delen, en zien hoe andere mensen jouw uitdaging proberen te voltooien. Wat wel jammer is, is dat je de kamers niet kunt indelen op type. Zo krijg je als je niet oplet een kerker waar je zo van een waterthema doorloopt in een zandthema. Dat maakt voor de gameplay verder niets uit, maar het zou wel wat makkelijker zijn om zo een eigen thematische kerker te ontwerpen. Desalniettemin is het hartstikke leuk om met kerkers bouwen aan de slag te gaan. Bovendien keek ik daarna met een heel nieuwe blik naar de tochten die Nintendo zelf voor me heeft uitgestippeld!

Conclusie

The Legend of Zelda: Link’s Awakening is prachtig in elke zin van het woord. Het spel straalt van het scherm en op sommige momenten werd mijn lach zo breed dat hij bijna niet meer op mijn gezicht paste. Wat een heerlijke, koddige wezens leven op Koholint Eiland. De gameplay volgt, uiteraard de ouderwetse en traditionele gang van zaken en dat voelt uiteindelijk toch wel als thuiskomen. En dat gevoel is er overigens al als je het spel opstart, dankzij de geweldige sfeer die onmiddellijk wordt neergezet. Het enige wat voor mij miste, waren uitgebreide cutscenes en verhalen zoals we die tegenwoordig gewend zijn en zo nu en dan hadde de hints van mij wat minder cryptisch mogen zijn. Toch is dat eigenlijk een beetje muggenziften. The Legend of Zelda: Link’s Awakening is een must play, voor zowel oude en nieuwe spelers!