The Infectious Madness of Doctor Dekker

Uitgever Wales Interactive vraagt zich, net als ik overigens, af hoe ver de grenzen van het medium videogames reiken. Moet een game per se om gameplay draaien? Moet een game fictief zijn? Moet een game een bepaalde boodschap hebben en je tot nadenken zetten, of vooral plezier bieden? Het antwoord op deze vragen zal per persoon zeer verschillen, maar ik waardeer Wales Interactive’s bijdrage aan de ontwikkeling van de industrie in elk geval zeer. Na de interactieve films Late Shift en The Bunker verschijnt nu meer een interactieve serie, maar wederom met echte acteurs. Hoe pakt dat uit?

Zoals al uit de inleiding blijkt, gooit Doctor Dekker het net over een andere boeg dan Wales Interactive’s eerdere werk voor Nintendo Switch. In The Bunker moest je nog zien te ontsnappen uit een ondergrondse bunker waar je als enige overlevende lange tijd hebt verbleven. Late Shift optimaliseerde het interactieve filmconcept van de ontwikkelaar en bracht veel meer focus, tijdsdruk en consequentie van je handelen naar de voorgrond. In The Infectious Madness of Doctor Dekker staat je handelen wederom centraal, maar dit keer neem je de rol van psychiater op je na de moord op je voorganger, Doctor Dekker.

Vervolgens neem je twee taken op je. Ten eerste en belangrijkste neem je de positie van Doctor Dekker over. Dit betekent dat je de patiënten, met erg goed uitgewerkte persoonlijkheden, met hun problemen moet helpen. De een heeft het idee dat hij 25 uur per dag leeft, de ander denkt haar man weer tot leven te hebben gewekt nadat ze hem vermoord had. Probeer te midden van al deze gekheid je hoofd koel te houden en je patiënten juiste antwoorden te geven, wanneer ze je een vraag stellen of om advies vragen. Ten tweede zoek je ondertussen uit wie Doctor Dekker vermoord heeft, men denkt namelijk één van de patiënten achter de moord zit.

Vooral dit tweede puntje wist me op voorhand te enthousiasmeren. Stel je voor: een game zoals Ace Attorney of L.A. Noire spelen, terwijl jijzelf volledig de pionnen in handen hebt. Je kunt vragen wat je wil, je kunt concluderen wat je wil, en ook kun je antwoorden en handelen zoals je wil. En dat alles met echte acteurs. Ik denk dat het nog beter klinkt dan een detective-game in VR, en dat het de mogelijkheden van FMV nog verder zou kunnen verkennen. Maar de teleurstelling komt snel: het spel heeft niets weg van eerder genoemden. Je kunt niets meer dan enigszins statisch vragen stellen, totdat je genoeg info hebt en doorgaat naar je volgende patiënt. De ruimte voor eigen inbreng, interpretatie en inzicht blijft helaas enorm nihil.

Sterker nog: stiekem hoef je niet echt op zoek te gaan naar de moordenaar. Het blijkt namelijk dat het spel bij elke playthrough de ‘killer’ (willekeurig?) bepaalt, het had dus iedereen kunnen zijn. In plaats daarvan draait het spel om de boodschap dat je jezelf niet moet verliezen in de fabuleuze verhalen van je patiënten. Hoewel deze insteek, en de setting überhaupt, leuk gevonden is, weet het niet echt te overtuigen. Je werkt uiteindelijk helemaal nergens naartoe. Erger nog: gedurende heel het spel blijkt al wel dat je nergens naartoe werkt. Je moet door uren aan saaie dialoog heen, waar tal van verschillende onderwerpen en verhalen opsteken. Maar ze weten je allemaal niet op het puntje van je stoel te krijgen. Eigenlijk wacht je constant tot er iets gebeurt, maar blijft het angstvallig stil wat dat betreft. Het ontbreekt de game aan een centrale focus en een gezonde spanningsboog.

Conclusie
The Infectious Madness of Doctor Dekker weet helaas niet het niveau te behalen van haar FMV-voorgangers voor Nintendo Switch. The Bunker legde een goede basis, die Late Shift optimaliseerde. Doctor Dekker bevat niets van dat alles en draait om uren aan saaie monoloog, die uiteindelijk nergens naartoe werkt. En zelfs na al deze saaie monoloog beloont het spel jouw moeite niet. Ik waardeer de unieke en erg goed gevonden setting en insteek van deze game, maar vrees toch dat het in de praktijk niet optimaal uitwerkt.