The Great Ace Attorney Chronicles - Eindelijk gerechtigheid!

Toen ik voor het eerst hoorde over The Great Ace Attorney in 2014 was ik sceptisch. Het hart van de Ace Attorney-serie is voor mij de karakterisering van Phoenix Wright, Miles Edgeworth, Maya Fey, Kay Faraday en talloze andere personages. Om opeens zo’n 130 jaar terug in de tijd te gaan om één van de voorouders van Phoenix Wright te ontmoeten, voelde aan als een gemiste kans in plaats van het maken van Ace Attorney 7. Gelukkig ben ik enorm blij dat ik ook Ryunosuke Naruhodo, Susato Mikotaba en Barok von Zieks kan toevoegen aan het lijstje van mijn favoriete personages. The Great Ace Attorney Chronicles mag dan misschien Phoenix en vrienden missen, maar misschien zijn deze games wel de beste in de serie.

The Great Ace Attorney Chronicles bestaat uit twee titels die echt onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In The Great Ace Attorney Adventures speel je als opkomende advocaat Ryunosuke Naruhodo aan het einde van de 19e eeuw. Door een serie aan gebeurtenissen leeft hij in het hart van de moderne samenleving, London. Bijgestaan door de energieke en leergierige juridische assistente Susato Mikotoba is het aan Ryunosuke om meer te leren over de werking van het rechtssysteem in het Verenigd Koninkrijk. De banden tussen het keizerrijk van Japan en het Britse koninkrijk zijn fragiel, maar met voorzichtige stappen wordt er gewerkt aan een samenwerking tussen beide landen. Deze fragiele band vormt het hart van de eerste game, aangezien de vele rechtszaken die je oplost invloed hebben op de relatie tussen de twee naties. In The Great Ace Attorney: Resolve worden veel van de onopgeloste mysteries en verhalen van Adventures verder uitgewerkt. Het tweede spel is een direct vervolg en vereist ook dat je de kennis van de eerste game weer een beetje voor de geest haalt. Er is dus echt meer dan genoeg inhoud voor de hongerige Ace Attorney-fan.

Een defecte detective

De gameplay van The Great Ace Attorney Chronicles heeft een paar subtiele maar noodzakelijke veranderingen doorgemaakt. Zoals gebruikelijk zijn de vijftal cases per game opgedeeld in twee onderdelen, onderzoeken en rechtszaken. Iedere case start met het uitvoeren van onderzoek, het vinden van bewijsmateriaal en opvallende zaken op de crime scenes dat later gebruikt kan worden in de rechtszaal ter verdediging van je cliënt.  In de voorgaande games was het altijd een beetje langdradig en omslachtig om op elk klein object te klikken voor meer informatie. Het voelde altijd alsof het nét niet het drama kon bereiken dat de rechtszaken zelf juist zo spectaculair maakten. Maar The Great Ace Attorney Chronicles heeft hiervoor een vrij slimme oplossing in de vorm van meesterdetective Herlock Sholmes. 

Herlock sluit zich vrij vroeg aan bij Ryunosuke en komt met zijn eigen theorieën om de crime scenes te ontleden. Tijdens bepaalde segmenten zal Herlock dan zijn deducties presenteren aan de aanwezigen op de crime scene om toe te lichten hoe de vork in de steel zit. Helaas is Herlock niet zo opmerkzaam als zijn literaire inspiratie en heeft hij wat assistentie nodig in zijn deducties. Nadat Herlock zijn werk heeft gedaan is het aan Ryunosuke om enige correcties uit te voeren. In een soort dans rondom de verdachte draai je de camera door de crime scene om extra clues en hints te spotten die je kan gebruiken om de waarheid aan het licht te krijgen. Een verdachte kan een blik naar rechts werpen, die Herlock interpreteert als het kijken naar een foto, terwijl je met de camera kan zien dat de verdachte in het echt kijkt naar een prullenbak met een verfrommelde clue. Het zijn deze deducties die de onderzoeken eindelijk wat leven in blazen. De acties zwelt aan, verdachten beginnen hem te zweten en voor de speler wordt het steeds duidelijker wat er precies gebeurd is en hoe zich dat verhoudt tot de zaak of acties van de verdachte. Het is de opfrisser die de onderzoeken al jaren nodig hadden en ik hoop dan ook dat dit geen eenmalige onderneming blijft voor Chronicles.

Gevoelens doorbreken met feiten

Ook de rechtszaken hebben een frisse twist ontvangen. Ik sprak in mijn preview al kort over het ondervragen van meerdere getuigen. Nu ik beide games heb doorgespeeld kan ik wel stellen dat dit systeem enorm goed wordt toegepast in zowel de daadwerkelijke gameplay als hetverhaal. Om je heen kijken naar andere getuigen tijdens een verhoor kan enorm waardevol zijn en voegt ook veel toe aan het verhaal. Waar ik het echter nog niet over kon hebben in mijn preview is de unieke toevoeging met het Britse rechtssysteem dat Ryunosuke echt aan het werk zet: de jury. Deze is naast de gebruikelijke advocaat, aanklager en rechter altijd aanwezig. De jury bestaat uit zes willekeurige burgers van London die hun mening op ‘ieder moment’ kunnen bekendmaken over de rechtszaak en of de verdachte schuldig of niet-schuldig is. Zodra de jury unanimiteit heeft bereikt is het aan de verdediging om hen nog op andere gedachten te brengen door hun eigen argumenten tegen elkaar te gebruiken. De jury is namelijk niet zoals wij misschien het idee hebben van een moderne onafhankelijke rechtsspraak. Ze reageren veelal op de zaak met hun emotie, in plaats van de logische feiten tot zich te nemen. Als de verdachte er daadwerkelijk verdacht uitziet, dan beïnvloedt dat alleen al de keuzes en bereidheid van de jury om hem te laten veroordelen door de rechter.

Vanuit een gameplay-perspectief moet ik eerlijk zeggen dat ik aanvankelijk hoopte dat de jury zich op ieder moment zou kunnen keren in een rechtszaak, maar het zijn allemaal specifieke gescripte momenten. Dat is echter niet per se een nadeel, want de jury overtuigen biedt vaak nieuwe inzichten en bewijsmateriaal dat de zaak kan doen omdraaien. De jury in volledige chaos zien omdat je hun eigen argumenten tegen hen gebruikt is meestal de highlight van de rechtszaak en zorgt voor de nodige humor en drama dat je gewend bent van de Ace Attorney-serie. Ook dit systeem zorgt ervoor dat de game een stuk dynamischer en actiever aanvoelt. Er was een moment waarop ik één van de getuige te ver doorvroeg over zijn acties, waardoor mijn cliënt nog meer verdacht werd en de jury het verhoor onderbrak met een unanieme beslissing van schuldig. Het zijn momenten waar ik als langdurig Ace Attorney-speler nooit rekening mee heb hoeven houden, maar die echt de rechtszaal doen opspringen van de actie.

“Die Oosterling”

Ik had het al eerder over de manier waarop de banden tussen het Verenigd Koninkrijk en het keizerrijk van Japan op gespannen voet staan. Op zichzelf is dit niets nieuws voor de Ace Attorney-serie, want in Spirit of Justice en Dual Destinies waren deze thema’s ook al aanwezig. Wat je echter snel doet beseffen dat je terug in de tijd bent gestapt is het continue, opvallende en zeer bewuste racisme dat Ryunosuke en Susato constant over zich heen krijgen door de Britse bevolking. Van kleine opmerkingen naar hoe Ryunosuke als Japanner een gemeen of kwaadaardig gezicht zou hebben, tot het simpelweg betuttelen van de hoofdpersonen over hoe zij zich gedragen in de rechtbank. Ryunosuke wordt meermaals aangesproken als ‘die Oosterling’, ongekend harde taal voor een Ace Attorney-spel. Zeker als je ook gaandeweg Japanse cliënten moet helpen en de vooroordelen van de juryleden een rol gaan spelen. Het is iets waar binnen de Ace Attorney-serie nog nooit rekening mee is gehouden in het schrijfwerk, maar het kenmerkt het Britse imperialisme. De karakterisering van Engeland als een land van wonderlijke revoluties op literair, technologisch en rechtsprekelijk gebied wordt hierdoor constant benadrukt. 

Tegelijkertijd is er ook een hoop te zeggen voor de manier waarop de Engelse personages in het spel zich boven de Japanse manier zetten, terwijl het land geteisterd wordt door corruptie, armoede en misdaad. In voorgaande games waren de locaties altijd meer een soort vermakelijke achtergrond waar het mysterie zich afspeelt, maar hier is het overduidelijk dat er zowel in tekst als visuele stijl rekening is gehouden met een vorm van inherent racisme. Ryunosuke strijdt niet alleen tegen onrecht als advocaat, maar ook als Japanner in een land dat hem niet welkom heet. Het deed mij tijdens het spelen meermaals opschrikken over de harde taal, wat echt als een nieuwe insteek voelt voor Ace Attorney.

Tot in de kleinste details

Het hoogtepunt van The Great Ace Attorney Chronicles is misschien wel de combinatie van de karakterisering van de personages, hun relaties tot de cases en het fantastische script voor de game. Shu Takumi, de oorspronkelijke maker van Ace Attorney 1, 2 en 3 keerde eindelijk terug voor zowel Adventures als Resolve en het is te merken. In een paar van de latere Ace Attorney-games als Dual Destinies en Apollo Justice voelde het soms alsof de oplossing voor een case uit het niets kwam. Ace Attorney als serie is juist zo krachtig omdat het puzzeldozen zijn. Ieder stukje bewijs, verhoor of onderzoek geeft jou als speler een inzicht waardoor je zelf de zaak denkt op te lossen. Shu Takumi weet je met zijn scripts zo goeddoor deze puzzeldozen te leiden. Mijn aannames aan het begin van de cases waren echt volledig anders dan tegen het einde als de oplossing gepresenteerd wordt. Ik denk dat Chronicles misschien wel een paar van de beste zaken in de geschiedenis van de serie heeft. 

Deze kwaliteit zet zich door in de fenomenale animaties van de personages. Ja, ik mis ook wel een beetje de sprite-art en tekeningen van de eerste vier games, maar de 3D-modellen zijn nu eindelijk op een punt waarbij ze levendig en energiek aanvoelen. Iedere keer als Barok von Zieks zijn glas vult of wegsmijt in de rechtszaal begon ik weer te lachen. Ryunosuke’s paniek tijdens zijn eerste rechtszaken en de manier waarop hij geen gehoor kan krijgen in de rechtbank is fantastisch en draagt bij aan zijn groei als personage. Het is dankzij deze animaties dat bij-personages eindelijk niet meer aanvoelen als karikaturen, maar dat ze een volledige persoonlijkheid krijgen in hun handelingen en bewegingen. Barok von Zieks in het bijzonder rivaliseert een paar van de beste aanklagers die de serie heeft gekend door zijn mysterieuze achtergrond, maar ook zijn manier van handelen in de rechtszaak. Voor de Ace Attorney fans onder ons is ‘Gedreven als Miles Edgeworth maar met een aura van Manfred von Karma’ de beste manier om hem te beschrijven. Herlock Sholmes is een bijzondere toevoeging en hoewel zijn zijn karakteristieken af en toe een tikje té aanwezig waren, is de manier waarop hij een rol speelt in de verhalen herkenbaar genoeg als de beroemde detective.

Gebruiksvriendelijker dan ooit

Ten slotte wil ik nog even kort ingaan op een paar van de betere toevoegingen voor het beleven van het verhaal in beide games. De game heeft een aantal toegankelijkheidsopties die mijn beleving een stuk plezieriger maken. Als eerste is er een auto-modus, waarbij de tekst zichzelf afspeelt. Je kan instellen hoe lang de tekst blijft staan voordat je naar de volgende zin gaat, wat enorm helpt als je gewoon lekker wilt kijken en niet de hele tijd de A-knop wilt mashen. Ook de historie-optie uit de HD remakes van Ace Attorney is terug. Je kan op ieder moment terugscrollen om tekst terug te lezen. Ten slotte is er nog een volledig nieuwe ‘story’-optie. Dit is in feite een auto player, waarbij de game zichzelf speelt. Bewijsmateriaal wordt automatisch gepresenteerd en je hoeft in feite niets zelf te doen. Zelf heb ik er geen gebruik van gemaakt, maar het is een fijne opties voor spelers die gewoon even willen kijken naar een rechtszaal drama in plaats van hard te moeten nadenken. Ik denk daarom dat The Great Ace Attorney Chronicles een perfecte instapper is voor nieuwe speler. De game vereist geen voorkennis van eerdere titels en speelt gewoon heel goed weg.

Een verkeerde noot

Mijn voornaamste kritiekpunt is verrassend genoeg de muziek. Muziek in de Ace Attorney spellen is eigenlijk altijd van de hoogste kwaliteit geweest, maar het voelt alsof The Great Ace Attorney een stuk of drie nummers continu herhaalt. Ook de compositie hier en daar voelt niet zo volwaardig als dat ik had gehoopt van deze compilaties. Er was een stiekeme hoop dat de game met een orkestrale soundtrack naar de Switch zou komen, maar helaas. Sommige tonen voelen wel erg digitaal en dragen niet echt bij aan het victoriaanse gevoel dat de game zelf presenteert. De muziek is niet slecht, maar het mist de explosie aan spanning en sensatie die ik gewend ben van de serie.

Conclusie

Dames en heren van de jury. U heeft zojuist de argumenten gehoord en ik laat het aan uw wijsheid om hier een verstandige beslissing te maken. De zaken in The Great Ace Attorney Chronicles zijn van hoogstaande kwaliteit die zelfs chronologisch op elkaar voortborduren tussen beide titels. De personages zijn levendiger dan ooit tevoren en voelen eindelijk driedimensionaal in de breedste zin van het woord. Alles wordt bijgestaan door essentiële toevoegingen aan de gameplay die de actie in de rechtbank en op de crime scene eindelijk een hoognodige oppepper geven. Het is dan ook de hoop van dit hof dat deze toevoegingen zich zullen doorzetten in de volgende titels van de serie. Edelachtbare, het is waar dat de muziek helaas niet altijd het niveau bereikt van eerdere games uit deze serie, maar dat mag de pret niet drukken. The Great Ace Attorney Chronicles is een hoogtepunt voor Ace Attorney en zal door zowel oudgediende fans als nieuwkomers met applaus ontvangen mogen worden. Met scherp schrijfwerk, levendige personages en fantastische mysteries is The Great Ace Attorney Chronicles de Japanse adventure game waar ik al lange tijd op heb gewacht. Als dit de toon zet van Ace Attorney-spellen op de Nintendo Switch dan kan de toekomst alleen maar beter worden. “I rest my case”