The DioField Chronicle

Het is een goed jaar voor fans van strategische JRPG’s: na het sublieme Triangle Strategy brengt Square Enix dit najaar ook The Diofield Chronicle naar de Nintendo Switch. De paralellen met Triangle Strategy zijn duidelijk te zien: ook The DioField Chronicle vertelt een epos van strijdende naties in een wereld van weleer met Fantasy-elementen. Voeg daar een unieke artstyle en twist in de gameplay-mechanieken aan toe en je zou haast van een formule kunnen spreken. Volgt The Diofield Chronicle in de voetstappen van Triangle Strategy of verbleekt het in diens schaduw? Nieuwsgierig vertrok ik naar het eiland van DioField om dit uit te zoeken.

Het eiland DioField is het domein van het koninkrijk Alletain en ligt ten noord-westen van het continent Rowentale. Vanwege de rijke Jade-aders die zijn te vinden op het eiland, staat Alletain bekend om hun vaardigheid met Ancient Sorcery. Jade is namelijk de krachtbron voor alle magie in de wereld van The DioField Chronicle. Vanwege de natuurlijke ‘slotgracht’ die het eiland van het continent scheidt, kende Alletain een lange periode van relatieve vrede en isolationisme ten opzichte van de strubbelingen op het continent. Een vreedzame periode is echter geen interessante setting voor het verhaal en wij leren Alletain dan ook kennen aan de vooravond van een groots conflict. Het Trovelt-Schoevian Empire heeft de ontwikkelingen op het gebied van ‘Modern Magic’ recent weten om te zetten in nieuwe wapens, en verovert hiermee in een razend tempo al haar buurnaties. Om nog enige vorm van weerstand te bieden verenigen de nog niet veroverde landen van het continent zich in de Rowentale Alliance. In de wetenschap dat beide grootmachten azen op Alletains vele Jade-reserves bereidt het koninkrijk zich voor op een naderende invasie.

Ancient Sorcery en Modern Magic

Het onderscheid tussen Ancient Sorcery en Modern Magic is leuk gevonden. Ancient Sorcery is weliswaar krachtiger dan Modern Magic, maar kost jaren van toewijding om te leren. Ook heeft niet iedereen het magische talent om Ancient Sorcery te bedrijven. Modern Magic daarentegen is zonder training door iedereen te gebruiken en kan verwerkt worden in (oorlogs)machines. Het grote nadeel van Modern Magic? Het Jade kan slechts één keer gebruikt worden, terwijl Ancient Sorcery oneindig kan putten uit de magische krachten van Jade. De elementen van de wereld gebaseerd op Ancient Sorcery hebben duidelijk een middeleeuws Fantasy-thema. Modern Magic brengt meer moderne technologie met een alchemistisch steampunk-sausje naar de wereld van DioField. Op het eerste oog mixen middeleeuwse ridderorden en moderne steampunk-legers niet met elkaar. Toch is The DioField Chronicle hierin geslaagd. Dit doet de game door zich te laten inspireren door de Belle Epoque uit onze wereld, wat ook te zien is in de architectuur van de steden. De wereld staat met een been in het verleden en een been in de moderne wereld. Dit zien we ook terug in het verhaal van de game, waar de tradities en absolute heerschappij van de adel door het nieuwe concept ‘democratie’ worden bedreigd.

The Blue Foxes

In het eerste hoofdstuk van de game, dat ook te spelen is in de gratis demo, zien we hoe het privé-leger van de Alletiaanse Duke Hende wordt gevormd. Jeugdvrienden Andrias en Fredret ontmoeten in dit huurlingenleger boogschutter Iscarion en magicker Waltaquin. Dit getalenteerde viertal vormt al snel de spil van de eenheid en krijgt gezamenlijk de dagelijkse leiding over het Blue Foxes-regiment. Het is geen toeval dat elke Blue Foxes-leider een van de vier Unit Types van de game vertegenwoordigt. Andrias is een Soldier, die de voorhoede vormt. Cavalier Fredret is sneller en beweegbaarder dan andere eenheden, waardoor hij in de flanken Critical Hits kan scoren. Iscarion bestookt als Sharpshooter de vijand van een afstand met projectielen en Magicker Waltaquin gebruikt helende en offensieve magie. Binnen de hoofdtypes bestaan er vervolgens subclasses, met elk hun eigen specialiteit en vaardigheden. Op een paar verhaalmissies na ben je volledig vrij om te kiezen wie je wel en niet mee neemt naar het strijdveld. Je doet er echter goed aan om van elk hoofdtype ten minste een personage te kiezen.

Voor elk gevecht kan je maximaal vier actieve personages selecteren, die elk een adjudant mogen hebben. De vaardigheden van de adjudant worden toegevoegd aan de vaardigheden van de hoofdunit, waardoor je jouw ideale strategie kunt samenstellen. Ben jij bijvoorbeeld fan van Andrias zijn Assasination-skill? Zet Andrias dan in als adjudant van Fredret, waardoor je de vijand te paard in de rug kunt aanvallen voor extra schade. Naarmate het verhaal vordert krijg je toegang tot meer personages en wapens. Let op! De vaardigheden van je troepen zijn gelinkt aan hun wapens. Zorg dus vooral ervoor dat je de wapens hebt die passen bij jouw speelstijl en je niet blind staart op de sterkste statistieken. Wapens zijn gelinkt aan de Sub-class van je personage. Zo kan Iscarion alleen reguliere bogen gebruiken en geen Gungrits (vuurwapens op basis van Modern Magic).

Ten strijde!

The DioField Chronicle is een realtime strategische RPG, wat inhoudt dat je tegenstanders niet braaf op hun beurt wachten om jouw personages aan te vallen. De strijd is dus constant in beweging. Met vier eenheden onder mijn bevel merkte ik dat het cruciaal is om iedereen bij elkaar te houden. Als een personage afgesneden wordt van de rest, is deze ten dode opgeschreven. De gevallen soldaat kan wel gered worden door andere eenheden, maar dit kost tijd waarin die andere eenheden niks anders kunnen doen. Het gevechtssysteem vond ik in het begin zeer onoverzichtelijk en lastig onder de knie te krijgen. Voor een van de grote verhaalgevechten in de eerste hoofdstukken moest ik zelfs flink grinden. Tegen het eind van de game, wanneer je het systeem in de vingers hebt, viel de moeilijkheidsgraad juist weer tegen. Het laatste gevecht voelde hierdoor zelfs wat anticlimactisch aan, alsof er nog een laatste uitdagende fase van het gevecht ontbrak. Wie overigens een extra uitdaging wil, kan de game tot tweemaal toe sneller laten afspelen. Handig wanneer je het overwicht hebt, maar bijzonder risicovol als het tij zich tegen je keert. Ongeacht de snelheid of de vrij aan te passen moeilijkheidsgraad is het altijd mogelijk een overzicht van het strijdveld op te roepen. Tijdens dit overzicht pauzeert de strijd zich, zodat jij op je gemak een nieuwe strategie kan uitstippelen. Ook als je een eenheid selecteert voor een nieuwe opdracht vallen alle bewegingen op het veld tijdelijk stil.

Gevechten vinden plaats op strijdvelden die zijn vormgegeven als diorama’s. Deze betreed je via de planningstafel in de krijgskamer (War Room) van de Blue Foxes. Tussen de gevechten door kan je vrij rondlopen in de barakken van je hoofdkwartier Elm Hall. Hier leer je je strijdmakkers beter kennen en speel je hun zijmissies vrij. Elk hoofdstuk bestaat uit een aantal verhaalmissies en optionele zijmissies. Zeker in het begin is het aan te raden alle zijmissies te spelen. Je bent anders echt niet sterk genoeg om de verhaalmissies tot een goed einde te brengen. Wie nog extra wilt grinden kan dit doen op de tweede planningstafel van je hoofdkwartier. Hier kun je al je vorige gevechten opnieuw beleven voor extra Experience-punten. Ten slotte kun je in het hoofdkwartier verschillende upgrades vrijspelen en je uitrusting updaten.

Verhaal

Het verloop van het verhaal van The Diofield Chronicle verraste mij zowel in positieve als negatieve zin. Het team achter The DioField Chronicle weet een levende wereld neer te zetten en het verhaal toont hier en daar zeker ambitie. Helaas loopt deze ambitie tegen de muren aan van de beperkte middelen die Square Enix ter beschikking stelde voor The Diofield Chronicle. Ook de onervarenheid van de regisseur, die met The Diofield Chronicle zijn regisseerdebuut maakt, lijkt het verhaal parten te spelen. Verschillende plotlijnen en set-ups die duidelijk bedoeld waren om later uitgediept te worden blijven onbenut, waardoor de game eigenlijk twee hoofdstukken te kort aan voelt. Wel wist de game mij te verrassen met meerdere plottwists die ik – zowaar – oprecht niet zag aankomen. Waar de game ook goed in slaagt is om, naarmate de Blue Foxes steeds meer op hun tandvlees lopen om de overmacht van het Empire te weerstaan, het gevoel van frustratie binnen de eenheid weer te geven. De wielen lijken op een gegeven moment echt bijna van de wagen te vallen en onderlinge relaties beginnen te schuren. The DioField Chronicle durft wat dat betreft buiten de lijntjes te kleuren en voelt frisser aan dan de zoveelste ‘en wij blijven vriendjes voor altijd’-cast.

Om het verhaal te kunnen doorgronden moet je echter gebruik maken van de Library. Verschillende cruciale verhaalelementen worden niet natuurlijk verteld, maar door middel van updates in personageprofielen. Hou deze dus goed in de gaten! Ik snapte de onthulling op het einde namelijk pas nadat ik terug de Library in was gedoken. Dat is zonde van een op zich toffe set-up. Want met meer tijd en middelen was deze ongetwijfeld beter tot zijn recht gekomen. Datzelfde geldt ook voor de algehele presentatie van de game. De visuele stijl werkt prima tijdens gevechten en cutscenes maar komt in de Elm Hall-secties niet tot zijn recht. Zeker in handheldmodus lijkt het hier af en toe alsof je een Wii-game speelt.

Conclusie

Ik raad iedereen met interesse aan om de gratis demo van The DioField Chronicles uit te proberen. Ondanks de duidelijke gebreken is The DioField Chronicle namelijk een strategische JRPG waar de liefhebber zich geen buil aan zal vallen. De game weet net boven de middenmoot uit te steken en brengt op bepaalde punten een frisse wind ten opzichte van de clichés van het genre. Ook staat er een solide basisgameplay zodra de speler het systeem onder de knie heeft. Opengelaten plotlijnen, een moeilijkheidsgraad in onbalans, het verstoppen van belangrijke informatie in de Library en een hier en daar onafgewerkte presentatie laten echter goed zien dat de ontwikkeling van The Diofield Chronicle te kampen had met een gebrek aan tijd, middelen en ervaring. De krachtmeting met het ‘oudere broertje’ Triangle Strategy verliest The DioField Chronicle overduidelijk. En daar zit wat mij betreft het grootste zwaktepunt van The DioField Chronicle. Nog niet eens zozeer in de eigen gebreken, maar in het gegeven dat de game op alle vlakken overklast wordt door die andere strategische JRPG die Square Enix dit jaar uitbracht. The DioField Chronicle is wat mij betreft het toetje van 2022 voor de Strategy RPG-liefhebber. Wie alleen trek heeft in het hoofdgerecht, kan zijn geld beter aan Triangle Strategy besteden.