Teslagrad 2 - Een Scandinavische platformrush

Het originele Teslagrad verscheen in 2014 op de Wii U – bijna tien jaar geleden. De game speelde met atmosferische verhaalvertelling, mysterie en belachelijk moeilijke platformuitdagingen en werd destijds goed ontvangen. Toen was daar tijdens de Indie World van april uit het niets ineens het vervolg. Kunnen we opnieuw verliefd worden? Ik neem je mee naar onze review van Teslagrad 2. 

In Teslagrad 2 kruip je in de huid van het meisje Lumina. Zij is een Teslamancer; iemand die met behulp van magnetisme en elektriciteit haar omgeving kan manipuleren. Aan het begin van je avontuur kan zij bijvoorbeeld met een welgemikte druk op Y met een lading elektriciteit naar links of rechts teleporteren. Handig, want hiermee kun je zo door anders ondoordringbare deuren heen. Minder handig (althans voor haar) is dat het niet zo goed werkt tegen de kwade monsters die je op je pad tegenkomt. Sterker nog: aanvallen zit, net als in bijvoorbeeld Ori and the Blind Forest, niet in haar takenpakket.

Scandinavisch platformen

In plaats daarvan ligt de focus op pixelprecies platformen. In wezen kun je de game zien als een aaneenschakeling van korte levels, gepresenteerd in een Metroidvania-jasje. Je weg vooruit is redelijk duidelijk, maar omdat je gaandeweg meer krachten ontgrendelt, kun je steeds meer nieuwe plekken bereiken. Als je doodgaat, word je doorgaans vlak voor de uitdaging weer tot leven gewekt, wat je in staat stelt om het nogmaals te proberen. De makers hebben van deze mogelijkheid gebruikgemaakt om je pittige uitdagingen voor te schotelen, die je enkel kunt halen door slim op de knoppen te drukken. Zie Teslagrad als een soort combinatie tussen Super Meat Boy en Ori and the Blind Forest.

Om eerlijk te zijn: dit speelt heerlijk. Zoals gezegd begin je met een simpele elektriciteitsdubbelsprong. Niet alleen handig om nét iets verder te springen, maar ook om bijvoorbeeld langs een waterval te transporteren, zodat dat kolkende water je niet naar beneden drukt. Algauw ontgrendel je de mogelijkheid om jezelf als een soort magneet naar het plafond te trekken op bepaalde plekken. Een mechanisme dat je met een welgemikte druk op ZL activeert. De game laat je zo slim van muur naar muur springen. Maar algauw combineren ze dat magnetisme met die eerdere elektriciteitssprong, en wissel je driftig van knop naar knop. Eén foutje, en het betekent vaak je dood.

Onmogelijk lijkende uitdagingen

Dit magnetisme? Dit kan ook gebruikt worden om bepaalde platformen te laten verschijnen die anders niet zichtbaar zijn. Of platformen die maar voor een paar seconden zichtbaar worden en dan weer verdwijnen. Maar het is niet zo handig als het platform boven je ook fysiek aanwezig is als je naar boven springt. En later komen hier nog veel meer mogelijkheden bij, zoals als een elektriciteitsbolletje door het water torpederen en als een ware Sonic over schansen snellen. Het komt dan ook vaak genoeg voor dat je knoppen in het heetst van de strijd door elkaar haalt.

De game vindt het heerlijk om onmogelijk lijkende uitdagingen aan je voor te schotelen, waarbij het aan jou is om de logische weg naar het einde uit te vinden. Zonder uitleg, zonder uitgebreide tutorials die je helemaal uit de flow halen. Perfect. En zelfs als je die éne slimme springmanier hebt gevonden, is het nog pittig om ‘m daadwerkelijk uit te voeren. Met al die happende vijanden, vlammenwerpers en harde stromingen. Toegegeven: soms bestuurt onze Lumina ook niet optimaal. Echt verfijnde bewegingen registreert ‘ie niet, waardoor je heel gemakkelijk van korte platformen afdondert. Gelukkig is dit over het algemeen niet heel vervelend.

Eigenlijk is de game perfect om dit principe van korte, doch pittige uitdagingen gemaakt, maar af en toe breken makers helaas iets uit dit systeem. Zo moet je op een gegeven moment tegen een robotische eland-eindbaas ‘vechten’.  Dit doe je door met je electriciteitssprong robots onder stroom te zetten tot ze exploderen. Normaal gesproken krijg je voor eindbaasgevechten een schild, zodat je één keer extra geraakt kan worden. Echter realiseerden de makers zich dat dit gevecht nét iets te pittig was, want voor elke keer dat je een robot tegen de eland laat exploderen (je moet dit naar eindbaastraditie driemaal doen), krijg je een nieuw schild. Dit zorgt ervoor dat je roekelozer gaat spelen en meer op de knoppen gaat rammen; iets wat niet bij de verder tot in de puntjes uitgewerkte uitdagingen past.

Tot in de puntjes

Tot slot is de presentatie een ander hoogtepunt van Teslagrad 2. Niet alleen de verhaalvertelling, die net als deel één zonder dialogen en met subtiliteit  overgebracht, is sfeervol. Ook de wereld en de muziek dragen bij aan de Scandinavische sfeer die de makers overduidelijk proberen te scheppen. Vooral de muziek is een hoogtepunt, en laat je direct in Noorse sferen wanen. Tokkelende gitaren en euforisch gezang dat in veel gevallen bouwt naar een climax en perfect past bij de plek of het scenario. Vooral het muziekstuk dat speelt als je voor het eerst in de buitenwereld komt is prachtig, maar ook het stuk dat speelde tijdens de robotische eland-eindbaas was allerminst een straf.

Helaas is het jammer dat al dit moois wel heel snel tot een einde komt. In luttele uurtjes kun je het einde al bereiken – en geoefende spelers doen dit vast nog sneller dan ik. Desalniettemin heb ik ontzettend genoten van die korte uren in die bijzondere, doch bikkelharde wereld. En voor completionists valt er buiten dat hoofdverhaal natuurlijk nog veel ander moois te ontdekken.

Conclusie

Mijn tijd met Teslagrad 2 was helaas iets te snel voorbij, maar wat ik ervoor terugkreeg speelde heerlijk. De game is een soort mix tussen Super Meat Boy en Ori and the Blind Forest, en weet pixelprecies platformen heerlijk te verweven met een atmosferische wereld. Het is knap hoeveel de makers om de vaardigheden van Lumina heen hebben verzonnen, al mocht de besturing wel iets verfijnder. Meer van dit, Rain Games!