Team Sonic Racing - In de Schaduw van de Snor

De supersonische Sonic achter het stuur van een raceauto, is dat niet het domste concept wat je ooit hebt gehoord? Toch bewees ontwikkelaar Sumo Digital in 2012 al dat het een alleraardigste funracer kan opleveren in de geest van Mario Kart. Daarbij staan we als Nintendo-liefhebbers alweer een tijdje droog op gebied van kartende loodgieters. Sonic en zijn vrienden springen daar dus slim op in en sprinten, euh pardon, ‘rijden’ richting de Nintendo Switch. Zijn zij in staat om ‘onze’ snorremans af te troeven op de kartbaan?

Sonic Team Racing is een kartracer met een sterke nadruk op teamwork en dat concept is de blauwe egel niet vreemd. In 2003 bouwde Sega al een spel rondom dit principe: Sonic Heroes. Deze inmiddels beruchte 3D-platformer voor de goede ouwe Nintendo Gamecube onderscheidde zich door het team-aspect: je kon op elk gewenst moment wisselen tussen Sonic, Tails en Knuckles. Sonic gebruikte je voor pure snelheid, Knuckles kwam van pas voor het uitdelen van klappen en Tails selecteerde je als je een hekel had aan jezelf. Nouja, hij kon vliegen, maar dat werkte zo brak dat het op hetzelfde neerkomt.

Neem nu het concept van Sonic Heroes, giet het in een Mario Kart-jasje, en je hebt een aardig idee van wat je mag verwachten van Team Sonic Racing. Nee, je kunt niet wisselen van personage tijdens een race, maar je racet wel samen als één team en daar hebben de makers best een aantal leuke dingen mee gedaan. Zo kun je aanvallende voorwerpen, waar je misschien niets aan hebt als je eerste staat, doorgeven aan een teamgenoot die ergens onderaan het klassement bungelt. Ben je zelf geraakt door zo’n voorwerp en sta je even stil? Dan kom je met een snelle beuk van je kameraad meteen weer op snelheid.

De beste toevoeging is wat mij betreft de zogenaamde Slingshot-mechaniek. Dat werkt zo: tijdens een race laten teamgenoten die voor jou racen een geel spoor achter. Ga je vervolgens in dat gele spoor rijden, dan bouw je een boost op die je ontvangt zodra je weer uit het spoor rijdt. Niet alleen geeft je dit wat te doen als je achter staat, het is ook nog een slimme manier om beginners een effectieve route te door een level te tonen. Tot slot is er nog de ietwat gimmicky teamaanval, waarbij je hele team voor korte tijd onkwetsbaar en supersnel over de baan zoeft.

Falende teamgenoten
Om alle opties onder de knie te krijgen is het aan te raden wat tijd door te brengen in een modus die je als Mario Kart-speler niet gewend bent: een fatsoenlijke singleplayer mét een verhaalstand. Het spel plaatst je daarbij op een soort wereldkaart met vakjes die doet denken aan Super Mario Bros 3. Je krijgt op ieder vakje een uitdaging voorgeschoteld, zoals een race rijden, Grand Prix, of racen tegen de klok. Zelf was ik erg gecharmeerd van de ring challenges, waarbij je een constant leeglopend energiebalkje dient te vullen door ringen op te pakken met strak driftwerk. Omdat je zonder te driften kansloos snel het onderspit delft, leren deze levels je spelenderwijs beter te worden en dat is erg tof.

Tijdens de verhaalmodus loop, pardon rij, je helaas wel al snel tegen een keerzijde van het team-element aan: je teamgenoten. In Grand Prix-races word je namelijk niet alleen beoordeeld op je eigen prestaties, maar op die van je hele team. Twee door de computer aangestuurde racers waar jij als speler geen enkele invloed op hebt. Dit levert je over aan de grillen van de A.I. en dat leidt tot frustrerende momenten. Zo reed ik een hele Grand Prix voorop in het klassement, enkel om in de laatste race mijn teamgenoten spectaculair te zien falen. De eerste keer herstart je die Grand Prix nog wel, maar de derde keer dat het gebeurde zette ik vloekend de console uit.

Een lichtpuntje van het vele malen herstarten tijdens de story modus is dat de banen stuk voor stuk vindingrijk en fantasievol zijn ontworpen. Het is daarbij erg tof en nostalgisch om te zien hoe bekende levels uit (uit o.a. Sonic Heroes en Sonic Colors) in een spetterend nieuw jasje zijn gestoken. Sonic Mania-componist Tee Lopes en Sonic-huisband Crush 40 maken met nieuwe versies van bekende en minder bekende deuntjes het nostalgische feestje compleet. Als je net zoals ik stiekem wel eens genoten hebt van Sonic’s 3D-uitstapjes, dan ga je erg vrolijk worden van de presentatie van Team Sonic Racing.

Uitgesloopt
Helaas komt die presentatie wel met een catch: de game loopt namelijk op 30 frames per seconde. Even schrikken dus, wanneer je Mario Kart 8 gewend bent. Uiteindelijk went het wel, maar dankzij deze beperking voelt het racen gewoon nooit zo soepel en vloeiend als je zou willen. Extra treurig wordt het wanneer we kijken naar de graphics zelf, want die zijn nauwelijks beter dan die van de inmiddels vijf(!) jaar oude Nintendo-racer. Sterker nog: de belichting is zelfs minder. Nu is het spel prima speelbaar, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er qua optimalisatie voor Nintendo’s hybride meer mogelijk was geweest.

‘Er had meer in gezeten’ is een gedachte die helaas regelmatig terugkeert tijdens het spelen. Zo kun je bijvoorbeeld je wagen customizen met allerlei onderdelen, maar die verdien je via Gacha-achtige capsules. Er zijn gelukkig geen micro-transacties, maar dat onderdelen personage-gebonden zijn en de animatie niet door te spoelen is, voelt karig. ‘Karig’ omschrijft helaas ook het aantal tracks en modi. Het spel bevat 21 banen, maar negen(!) daarvan komen uit het vorige deel, Sonic & Sega All Stars Racing Transformed. De Sega-personages uit dat deel zijn er trouwens ook uitgesloopt, want Sonic Team Racing is vooral een Sonic-feestje. En een Battle Mode? Nergens te bekennen.

Tot slot is er nog de online-modus, waarbij je het op kan nemen tegen de rest van de wereld. Daarbij hoef je gelukkig niet in teamverband te spelen als je met vreemden speelt. Een verademing. Tof is dat je daarbij zowel unranked als ranked kan spelen. Het rankingsysteem geeft de competitieve spelers onder ons toch net dat beetje extra motivatie. Dat mag Mario wat mij betreft direct overnemen, wanneer het onvermijdelijke Mario Kart 9 ooit verschijnt. Tot die tijd kun je jezelf best vermaken met Sonic Team Racing, maar om ouderwets concurrentie te bieden aan onze besnorde loodgieter zal de blauwe egel de volgende keer met iets beters moeten komen.

Conclusie
Team Sonic Racing scheurt veelbelovend door de bocht met strakke besturing, een leuke presentatie en een heerlijke soundtrack. Helaas komen Sonic en zijn vrienden er op de Nintendo Switch niet helemaal zonder kleerscheuren vanaf, want op zowel de gameplay als het technische aspect is wel het een en ander aan te merken. Dat het spel zelfs in singleplayer draait op 30 frames per seconden is daarbij de grootste domper. De team-mechanieken zijn grotendeels toffe toevoegingen, maar de keerzijde daarvan is dat je in de verhaalmodus afhankelijk bent van de grillen van de kunstmatige intelligentie. Ondanks deze minpunten is Team Sonic Racing zeker geen miskoop als je ongeduldig aan het wachten bent op Mario Kart 9. Het racen zelf is dik in orde en qua activiteiten voor de eenpersoonsmodus laat het de loodgieter met gemak achter zich. Toch is onder de streep ook hier weer het bekende riedeltje van toepassing: kartracers komen en gaan, maar Mario blijft koning van de baan!