Tandem: A Tale of Shadows – blijft in de schaduw

Wanneer goochelaar Thomas Kane vermist raakt, neemt tienjarige Emma het op zich om hem te vinden. Tijdens haar zoektocht maakt ze een onverwachte vriend: een levende teddybeer genaamd Fenton. Geïnspireerd door Jules Verne, Conan Doyle en Time Burton, vergezel je Emma en Fenton in Tandem: A Tale of Shadows op een raadselachtig avontuur dat uiteindelijk helaas niet uit de schaduwen van andere puzzelgames weet te komen.

Waar Tandem: A Tale of Shadows begon met een cinematische introductie, volgt er hierna niet veel verhaal meer. Emma en Fenton betreden een mysterieuze villa en wat wel volgt, is een puzzelachtige gameplay. Zo heb je van boven, bijna als een plattegrond, zicht op hoe je Emma door de villa kunt navigeren. Met een druk op de knop wissel je naar Fenton en verandert je perspectief letterlijk: het teddybeertje beweegt namelijk alleen op de schaduwvlaktes in de kamer. Het spel verandert dan ook meer in een 2D-platformer. Op die manier creëert Tandem een dynamisch puzzelspel waarbij je licht moet manipuleren om het duo door de verrassend gevaarlijke villa te krijgen.

Trage raadsels

Het unieke vooruitzicht van op deze manier puzzels in twee verschillende dimensies oplossen, stelde me uiteindelijk wel teleur. Het is niet eens dat de puzzels per se slecht zijn, sommige zijn zelfs nog best slim. Vaak zijn ze gewoon niet tevredenstellend. Tandem respecteert de slimheid van spelers niet altijd met overduidelijke raadsels, terwijl het spel andere keren weer te grote sprongen maakt in logica. Wat dit een nog groter probleem maakt, is dat de personages niet eens zo fijn voelen om te besturen: Fenton loodst zijn teddybeer-lichaam maar traag voort en zelfs Emma die kan rennen bestuurt stug. Wanneer heen en weer door de grote villa bewegen niet eens goed aanvoelt, is het oplossen van de puzzels in de vele kamers ook een stuk minder leuk.

Verraderlijke levels

Het verbaasde me dat levels vaak vrij kort zijn: sommige heb je binnen een paar minuten al opgelost. Dat goed past bij de Nintendo Switch, maar de visuele stijl van Tandem leent zich minder goed aan deze korte puzzeltjes. Hoewel het driedimensonale Victoriaanse stijltje prachtig en gedetailleerd is, verloor ik daardoor wel snel het overzicht. Het is niet altijd even duidelijk welke objecten relevant zijn voor een puzzel en welke niet. Een nog groter probleem dat hangt aan dit verraderlijke stijltje is dat het eigenlijk helemaal niet zo lekker draait op de Nintendo Switch: zo merkte ik vooral in handheld-modus dat ik last had van framerate drops en een veel lagere kwaliteit van beeld. De Nintendo Switch doet de unieke stijl helaas weinig eer aan.

Lang niet alle levels in Tandem zijn zo snel te voltooien trouwens: ze worden steeds een stukje complexer en introduceren nieuwe onderdelen. Zo zul je al snel in je avontuur bijvoorbeeld scannende spinnen tegenkomen die je E.M.M.I.-stijl achtervolgen als ze je spotten tot je in een zijden cocon bent gewikkeld. Wat wel super fijn is mocht dit je ooit overkomen: elke keer wanneer je opnieuw moet of wilt beginnen, sta je binnen enkele seconden terug waar je begon! Maar pas bij langere levels komen eerdere frustraties echt naar boven. Ineens maakt het een stuk meer uit wanneer een puzzel niet tevredenstellend is om op te lossen omdat het bijvoorbeeld te voor de hand liggend is of juist te veel nieuwe oplossingen vereist.

Conclusie

Al met al zou ik Tandem: A Tale of Shadows niet heel snel in de schijnwerpers zetten. De unieke gameplay laat nog wel wat te wensen over en een trage besturing en lange levels maken dat alleen maar duidelijker. Verder komen de prachtige driedimensionale details van Tandem helaas niet tot zijn recht op de Nintendo Switch, vooral niet in handheldstijl. Ik geloof dat je je best wel voor de paar uurtjes die het kost om het spel uit te spelen kunt vermaken, maar ik zou eerder andere puzzelplatformers of op zijn minst een ander platform dan de Nintendo Switch aanraden voor dit schaduwspel.