Tales of Vesperia: Definitive Edition

Er zijn sinds 1995 zestien verschillende Tales Of-titels uitgekomen met een handjevol spin-offs. Het aanbod van spellen in de serie in het Westen is echter vergeleken met Japan erg klein. Tevens zijn er maar weinig op een Nintendo console verschenen: Tales of Phantasia kwam uit op de SNES en als heruitgave voor de Game Boy Advance. Tales of Symphonia en diens vervolg, Dawn of the New World, kwamen respectievelijk uit voor de Nintendo GameCube en Wii. Na de heruitgave van de PlayStation 2-klassieker Tales of the Abyss voor Nintendo 3DS is het angstvallig stil geweest. Met Tales of Vesperia: Definitive Edition, de heruitgave van de PlayStation 3-port (van het origineel op Xbox 360), verschijnt er nu eindelijk weer een Tales of-titel voor de Europese Nintendo fans. Ondanks dat het een heruitgave is, is het spel dus nooit verschenen voor het Nintendo-publiek in het Westen. Is het tien jaar na het origineel mosterd na de maaltijd, of nog steeds een solide titel? Je leest het hieronder.

Tales of the JRPG

Tales of-spellen zijn typisch spellen die zich kenmerken als een Japanse RPG. De typische tekenstijl is sterk aanwezig en er zijn zelfs cutscenes die volledig vormgegeven zijn als een animefilm. Normaal gesproken ben ik geen een fan van een dergelijke stijl, vanwege de overdreven emoties en reacties van de personages. Gepaard met de hoge piepstemmetjes en (in mijn ogen) saaie turn-based gevechten leidt het mij vaak af, waardoor het afbreuk doet aan het verhaal en de speelervaring. Ondanks dat Tales of Vesperia een anime in speelvorm is, is mijn ervaring toch heel anders met de Tales of-serie.

Natuurlijk, er zijn de nodige clichés zoals een tiener met bindingsproblemen, de oude man met droge humor en een onbezonnen jongeman die als pispaaltje fungeert; echter weet Vesperia me na tien jaar nog steeds te verbazen met de volwassen elementen en persoonlijkheden die het behuisd en de ontwikkelingen daarvan. Tevens is er geen sprake van turn-based gevechten: de battles vinden in real-time plaats waardoor het allemaal erg vlot en soepel verloopt. Deze verschillen ten opzichte van een klassieke JRPG vormt een sterke basis om verder op te bouwen en zorgt ervoor dat ik het verhaal en de personages meteen een stuk interessanter vind dan de gemiddelde RPG uit het verre Oosten.

Bureaucratie, welzijnskloof, corruptie en rechtvaardigheid

Omdat dat in dit soort spellen het verhaal een belangrijk verrassingselement kan zijn, ga ik niet al te inhoudelijk in op specifieke gebeurtenissen. Het spel begint met een cutscene waarbij veel informatie de revue passeert die (nog) niet zo veel betekent voor de speler. Uiteindelijk wordt een blauwe bol, later bekend als een “Blastia” gestolen uit de waterbron in de arme wijk van de hoofdstad Zaphias waardoor deze overstroomt en voor een hoop ellende zorgt. Blastia zijn een soort machines die de magische levenskracht verspreid in de lucht van de wereld kan beïnvloeden. Deze magie wordt toepasselijk Aer genoemd en is een belangrijke spil in het onstaan van alle flora en fauna in de wereld. Ook geeft het gebruikers van persoonlijke Blastia bovenmensenlijke vaardigheden en de mogelijkheid om spreuken te gebruiken. De scene eindigt met de hoofdrolspeler Yuri in beeld, die gaat onderzoeken wat er in hemelsnaam gebeurt is met de waterbron.

Tien(tallen) speeluren later blik je lachwekkend terug op het begin van het spel, waar toen alles zo simpel was. De ene gebeurtenis leidde tot de ander waardoor je nu – een compleet continent verder – eindelijk uitsluitsel krijgt over de gebeurtenissen waar het verhaal mee startte. De bureaucratische machtsstrijd tussen het Rijk en het Kabinet van raadsleden zorgt voor corruptie en onrechtvaardigheden die personages zelf meemaken. Groeperingen hebben het Rijk de rug toegekeerd en vormden gildes om hun eigen leven te lijden. Gepaard met scherp geschreven en volwassen dialogen opent de wereld van Vesperia zich langzaam waarin problemen aangehaald worden die in de echte wereld ook van toepassing zijn. Racisme, de kloof tussen arm en rijk, nepnieuws, post-kapitalisme, klimaatverandering en georganiseerde misdaad komen allemaal aan bod zonder cliché of ergerlijk aan te voelen. Gefuseerd met subtiele foreshadowing en plottwists van jewelste ontpopt het tot een verhaal van epische proporties.

Teamwork makes the dream work

Naast het verhaal, breng je de meeste tijd door in de talloze gevechten die plaatsvinden. Terwijl je over de wereld en in kerkers loopt, verschijnen er monsters en wanneer deze het personage aanraken verandert de spelwereld in een arena waar je het maximaal met z’n vieren opneemt tegen de vijand. Deze spelmechaniek is vrij typerend voor een Japanse RPG, al is de twist hier dat alle gevechten in real-time plaatsvinden. Dit houdt in dat je niet netjes op je beurt hoeft te wachten om een nieuwe aanval te doen, maar gewoon lekker combo’s aan elkaar kan rijgen. Voorwerpen worden tussen de bedrijven door gebruikt en hebben een cooldown van een paar seconden waardoor je vooral bezig bent met de actie. Dit gegeven is heerlijk als je op zoek bent naar het verhaal en diepgang van een RPG zonder gebonden te zijn aan langzame gevechten waar menukeuzes de overmaat hebben. Begrijp me niet verkeerd: er zijn talloze menu-opties om te navigeren in het spel maar het feit dat dit grotendeels ontbreekt in de battles is een fantastische keuze om het tempo van het spel dynamisch te houden.

De verschillende bestuurbare personages hebben elk hun eigen moveset en snelheid, kunnen verschillende aanvallen, spreuken (Artes) en vaardigheden (Skills) leren, waardoor er voor elk type speler wel een personage te vinden is. Beginnende spelers zullen het vaak bij de hoofdrolspeler Yuri houden vanwege de soepele besturing en de rechttoe, rechtaan vorm van vechten. Naarmate het spel vordert, speel je een hoop andere personages vrij en ik kan aanraden om ze allemaal een keer uit te proberen – al is het maar voor een korte periode. Gezien er maximaal vier tegelijk kunnen vechten loont het zich om kennis te maken met ieders moveset en vaardigheden om een effectief team samen te spelen die inspeelt op jouw speelstijl.

Wat ik het beste vind aan de gevechten, is dat alle battles samen in co-op met drie andere spelers zijn te spelen door ieder een personage te laten besturen. Persoonlijk heb ik erg goede herinneringen aan dit systeem door Tales of Symphonia, die ik samen met mijn zus (en soms andere familieleden) talloze keren doorlopen heb. Samen met koekjes en chocolademelk gezellig op de bank zitten en genieten van de fantastische gameplay en het epische verhaal van Symphonia was een wekelijkse, soms wel dagelijkse bezigheid. Met Tales of Vesperia kan ik opnieuw met familie of vrienden urenlang genieten van dynamische gevechten met strakke moves en een verhaallijn wat niet onderdoet voor de gemiddelde fantasy-serie. De eerste controller bestuurt buiten de gevechten het personage om het verhaal te beïnvloeden en keuzes te maken terwijl de rest toekijkt. Gezien de verschillende personages elk een eigen persoonlijkheid hebben, is het niet moeilijk om je met iemand te kunnen identificeren en samen te lachen of opmerkingen te maken, terwijl de andere spelers even niets te doen hebben. Wanneer je je gebonden voelt aan een personage is het daarnaast des te gaver om de normen, waarden en meningen te ervaren en te zien veranderen tijdens het spelverloop.

Een buffet van diepgang

Nieuwe elementen, personages, vaardigheden en onderdelen van het spel worden mondjesmaat toegevoegd. Zo duurt het een paar uur voordat je minstens vier personages in je team hebt. De mogelijkheid om te koken en kamperen worden initieel uitgelegd, maar de keuze is aan jou om er gebruik van te maken. Nieuwe Artes en voorwerpen speel je voortdurend vrij door de personages in niveau te laten stijgen, alsmede door sidequests en gebeurtenissen in het verhaal te doorlopen. De gevechten worden steeds uitgebreider met nieuwe tactieken, extra moves en uiteindelijk de befaamde speciale aanvallen, de Mystic Artes, welke zich uren van elkaar verspreid kunnen bevinden in de verhaallijn. Het feit dat voor dit systeem gekozen is, maakt het ontzettend toegankelijk omdat er in kleine stapjes een nieuwe laag diepgang aan wordt gegeven. Daarnaast ben je vrij om te beslissen of je je wilt verdiepen in verschillende recepten, strategie-opties, Skills en crafting zonder dat het al te veel impact heeft op het verhaal. Bovendien krijg je sommige onderdelen niet zomaar in je schoot geworpen, dus er valt ook genoeg zelf te ontdekken!

Vergis je niet: een gehaaste playthrough van Vesperia houdt je wel veertig tot vijftig uur zoet als basis. Met een speelduur van gemiddeld 70 uur (rond de 200 uur voor de “completionists” onder ons) is er veel content om te ontdekken; van sidequests tot het uitproberen van strategieën. Tevens kun je, mits je het spel niet op de makkelijkste moeilijkheidsgraad speelt, Grade verzamelen waarmee je een zogeheten New Game+ kan starten als je het spel een keer uitgespeeld hebt. In deze speelstand zijn een hoop opties om het spel te beïnvloeden. Zo kun je de limiet aan voorwerpen verhogen en geld, statistieken, kookvaardigheden en zelfs Artes importeren uit je voorgaande avontuur. Voor de spelers die (g)een uitdaging willen kan er zelfs voor gekozen worden om gehalveerde ervaringspunten te verdienen, of juist het dubbele. Of tien keer zoveel, als je het spel wilt breken.

Definitief meer content

Voor veteranen van Tales of Vesperia zal het spel grotendeels hetzelfde blijven. De nieuwe speelbare personages Flynn Scifo en Patty Fleur brengen wat variatie in de combat en de extra toegevoegde kerkers, sidequests, cutscenes, verhaallijnen en skits (kleine gesprekken tussen de personages) zijn vooral bedoeld om de nieuwe personages meer diepgang te geven. Nieuwe spelers merken uiteraard weinig van deze veranderingen, maar als doorgewinterde Vesperia-speler viel het wel op hoe hier en daar dingen nét wat anders liepen dan voorheen. Het aantal regels ingesproken tekst is overigens verdubbeld waardoor de gebeurtenissen veel meer tot leven komen. Een nadeel hiervan is dat niet alle originele stemacteurs opnieuw van de partij zijn. Wanneer midden in een cutscene opeens de stem van een personage verandert, klinkt dat erg onnatuurlijk en doet het af aan het meeslepende verhaal.

Wat spelers van het Xbox 360-origineel wellicht nog zullen herinneren, is het aantal achievements en de geheime missies die daarmee gepaard gingen tijdens baasgevechten. Op de Nintendo Switch zijn geen achievements aanwezig wat voor veel mensen de drijfveer weg kan halen om voor de volle honderd procent te gaan. De geheime missies geven nog steeds een hoop Grade, maar het is een stuk minder interessant zonder de beloning erachter en het feit dat je de Grade ook kan verzamelen door wat gevechten te winnen. Wel maakt het de baasgevechten wat makkelijker omdat je je niet door hoepels hoeft te wringen om iets heel specifieks te laten gebeuren. Ik vind dit niet heel storend en het zorgt voor wat minder hersenloos grinden voor een moeilijke vijand, maar de echte uitdaging is een beetje weg en dat is toch wel jammer.

Conclusie

Tales of Vesperia: Definitive Edition brengt een tien jaar oude titel naar de hedendaagse markt en weet nog steeds te verbluffen. De combat is soepel en diepgaand, en dankzij de real-time gevechten werkt het dynamisch en blijft het boeiend. De verhaallijn haalt diverse volwassen topics aan, waarbij de situaties tot wereldniveau escaleren om je op het puntje van je stoel te houden. De scherp geschreven dialogen van personages en de ontwikkeling van hun blik op de wereld met bijbehorende dramatische gevolgen voelen nergens geforceerd aan en weten altijd samenhang te vinden met de kernelementen van het verhaal. Tales of Vesperia is garant voor meer dan honderd uur speelplezier: zelfs als je alle optionele zaken zoals sidequests, koken en bepaalde vaardigheden negeert ben je zeker een fulltime werkweek bezig. Het enige echte gemis is het ontbreken van de originele stemacteurs omdat dat heel onnatuurlijk overkomt tijdens cutscenes. Het gebrek aan extra uitdagingen van de achievements zoals op Xbox 360 zal voor een paar mensen wel jammer zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Als je nog nooit een Tales of-spel hebt gespeeld krijg je ontzettend veel waar voor je geld. Veteranen van Tales of Symphonia (of zelfs de originele Tales of Vesperia) die snakken naar meer vertel ik het volgende: aanschaffen die hap!