Tales of Symphonia Remastered - Demastered: Een valse symfonie

Wanneer ik ‘GameCube’ hoor zullen de eerste games die in mij opkomen een mix zijn van Fire Emblem: Path of Radiance, Super Smash Bros. Melee, Mario Party of Tales of Symphonia zijn. En over die laatste gaan we het eens hebben; want Bandai Namco heeft deze klassieker eindelijk naar de Nintendo Switch gebracht. Is het een tale om over te spreken? 

Tales of Symphonia is voor mij een zeer speciale titel. Van Super Nintendo ging ik naar GameCube en dat betekende ook dat ik minder Lufia: Rise of the Sinistrals ging spelen. Hierdoor kwam er toch langzaam weer een gat dat gevuld moest worden en daar kwam Tales of Symphonia.

Het epos van Symphonia

Het verhaal van Tales of Symphonia Remastered speelt zich af in de wereld van Sylvarant. Hierin heerst honger, doem en verderf dankzij het tekort aan mana dat in de wereld heerst. Er was namelijk ooit een boom die de bron was van alle mana, maar deze werd vernietigd tijdens een oorlog duizenden jaren geleden. Deze oorlog was gestart door Desians, half-elfen die andere rassen als minderwaardig zien. Dankzij de oorlog is de wereld aan het sterven en dient er een Regeneratie plaats te vinden. De Chosen One moet verschillende zegels gaan openen in de wereld zodat de godin Martel weer wakker wordt en zij de wereld red.

In het spel kijk je voornamelijk door de ogen van Lloyd die bevriend is met de huidige Chosen One: Colette. Samen met Genis ga je met Colette op reis om haar rol als de Chosen One te vervullen. Dan komt de mana weer in de wereld terug en worden de Desians terug verzegeld.

Het verhaal van Tales of Symphonia lijkt in eerste opzicht simpel, maar de wereld die voor jouw ogen wordt opgebouwd is een waar epos te noemen. Van de zogenaamde Human Ranches van de Desians tot Engelen en Spirits. Het foreshadowed erg goed bepaalde twists en soms als je terugkijkt dan denk je; natuurlijk, dat had ik moeten zien aankomen!

Tales of JRPG

Tales of Symphonia Remastered is naast het epische verhaal ook een typische JRPG. Je vecht tegen monsters, je duikt in verschillende kerkers, verslaat eindbazen, doet side quests en je bezoekt winkels, dorpjes en steden. Tijdens de gevechten krijg je geld om nieuwe uitrusting te kopen. Dit is een simpele maar toch effectieve manier om progressie te voelen bij de verschillende personages. Daarnaast voelen veel van de personages ook erg uniek aan tijdens gevechten. Elk personage heeft een uniek wapen, waardoor in combinatie met diens technieken of magie unieke combo’s worden gemaakt. Tevens kan je bepaalde personages sterker maken dankzij de vele side quests die het spel te bieden heeft. Sommige sidequests brengen ook verdere progressie bij je personages, van unieke magie tot summons. Hierdoor wil je juist op onderzoek uit gaan en zien wat het spel nog meer te vertellen heeft.

Gevechten vinden plaats in een 2.5D arena. Hierin kan je vrij bewegen als het personage waar je mee wilt vechten. Het doel is natuurlijk om monsters en ander gespuis te verslaan. Door te levelen leer je nieuwe technieken en door bepaalde aanvallen te blijven gebruiken kan je ook nieuwe technieken krijgen. De gevechten voelen wel een stuk houteriger in in vergelijking met Tales of Vesperia: Definitive Edition. Helaas is dat niet het enige wat ontzettend houterig aanvoelt, technisch slaat de game ook de plank geheel mis.

Een valse symfonie

‘Bandai Namco’ staat vaak gelijk aan kwaliteit. Dus toen ik vroeger de GameCube-versie van Tales of Symphonia had opgestart was ik erg onder de indruk van het spel. Het zag er prachtig uit en de cutscenes waren mini-Ghibli films. Alles wat de game mooi maakte, voelt in deze remaster ontzettend oud en sloom.

Van een framerate van 60 fps op de GameCube naar een capped framerate van 30 fps op de Nintendo Switch. In plaats een “brekend scherm” om gevechten te starten, is het nu een simpel wit vlak. Daarnaast kreeg je in de remaster op andere consoles zelfs het vervolg erbij. De game lijkt te zijn remastered vanuit de PS3-titel: Tales of Symphonia Chronicles. In deze versie van het spel kon je zowel Tales of Symphonia als Dawn of the New World spelen, maar die is op de Nintendo Switch dus niet te bekennen.

Daarnaast lijkt muziek soms abrupt te stoppen wanneer je door het verhaal heen klikt en voelen bepaalde elementen ontzettend ondermaats. Het spel laat enorm de ouderdom zien van deze titel terwijl dat helemaal niet was nodig geweest. Zeker naast het recent verschenen Metroid Prime Remastered voelt deze titel als een luie cashgrab.

Conclusie

Toen de Remaster was aangekondigd was ik erg blij dat mensen dit meesterwerk mochten ervaren. Met verouderde voice acting, missende content, lagere fps en technische mankementen zingt Bandai Namco hier helaas een valse noot. Mocht je nu echt geen andere mogelijkheid hebben om dit meesterwerk te spelen dan zou je deze titel misschien nog kunnen kopen, maar liefst in een flinke aanbieding of na hopelijk patches die de game verbeteren. Voor mensen die mooie herinneringen hebben aan dit spel: verpest het niet voor jezelf. Het is ontzettende zonde hoe deze remaster, ik bedoel demaster, is opgepakt, zeker in vergelijking met Metroid Prime Remastered die net is uitgekomen. Ik moedig iedereen aan om dit meesterwerk te spelen, maar momenteel niet op de Nintendo Switch. Soms moet je maar hopen dat iets geen remaster krijgt, want dan hoor je een valse noot die blijft maar weergalmen.