Tactics Ogre: Reborn - Strategiegenot voor puristen

Ah, strategie. Ik kan er geen genoeg van krijgen. En 2022 is dan een goed jaar om in te leven. Triangle Strategy, Mario + Rabbids, The Diofield Chronicle en dan had het niet veel gescheeld of Advance Wars was ook nog uitgekomen. Kan een spel als Tactics Ogre: Reborn met zijn complexe naam wel stand houden in zo’n bomvol jaar op de Nintendo Switch? Nouja, best wel goed eigenlijk. Moet je wel een beetje een purist zijn, trouwens. Ik vertel je alles in mijn review van Tactics Ogre: Reborn!

Wij hebben de reviewcode van deze game voor release van Square Enix ontvangen, via Triple P.

Je kunt deze game als een soort Fire Emblem voor puristen beschouwen, maar dan ben je er nog niet helemaal. In tegenstelling tot deze game bestuur je namelijk niet je hele team in één beurt, maar wisselen jij en je tegenstander per manschap elkaar af. Jij een poppetje, je tegenstander twee, en vervolgens jij weer drie. In dat opzicht lijkt de game meer op Triangle Strategy dat eerder dit jaar een bezoekje bracht aan de Nintendo Switch. Het volwassen oorlogsverhaal en de invloed van de keuzes die jij maakt, benadrukken dit. Algauw komt de ene na de andere nieuwe naam voorbij, en had ik moeite om bij te houden wat er allemaal gebeurde.

Zie Tactics Ogre: Reborn dus als Fire Emblem meets Triangle Strategy. Voor puristen. Maak overigens niet de fout dat de game inspiratie put uit die spellen (of in ieder geval niet van Triangle Strategy): deze game verscheen origineel al in 1995 voor de Super Famicom. Vervolgens werd ‘ie nogmaals uitgebracht voor de PSP in 2011, en nu mogen wij Nintendo Switch-eigenaren er ook van genieten.

Voor puristen, dus

In mijn alinea’s heb ik al driemaal het woord ‘purist’ benoemd (nu vier keer). Dit is niet zonder reden: Tactics Ogre: Reborn is vooral leuk als je écht even de moeite neemt om erin te komen. Door bijvoorbeeld in je op te nemen hoe zo’n gevechtsveld precies in elkaar steekt, waarom het profielscherm van elk personage zoveel informatie bevat en waarom je zo bizar veel voorwerpen, vaardigheden en spreuken aan kunt schaffen. De game windt er ook geen doekjes om en na de eerste drie missies gooit het je lekker in het diepe. Met een bijpassende hoge moeilijkheidsgraad en net iets te weinig uitleg.

Hierdoor moest ik na een paar uur spelen al van mijn hoge Fire Emblem-troon komen, en eens even goed doorgronden hoe dit spelletje nu écht gespeeld diende te worden. Allereerst kwam ik erachter dat de AI best wel gewiekst is. In die isometrische speelvelden vol hoogteverschillen, zoeken ze altijd naar de slimste manier om jouw zwakste personage aan te vallen. Je cleric, archer of mage is daardoor bijna nooit veilig. Een tweede les die ik moest leren: tegenstanders zijn best moeilijk kapot te krijgen. En zelfs als ‘ie bijna dood is, kan het zomaar zijn dat een nabije cleric ‘m weer geneest. Dit betekent niet dat je lukraak iedereen kunt aanvallen: je moet je targets zorgvuldig kiezen. En zelfs dan loop je de kans dat er algauw een aantal tegenstanders om je heen staan.

Een derde les: voorwerpenmanagement is ontzettend belangrijk. Geef je manschappen wat middelen om zichzelf te genezen. Zorg ervoor dat je af en toe kijkt voor nieuwe magische spreuken of een nieuwe bijl. Koop daarnaast alleen wat je écht nodig hebt – want geld is best wel schaars. Gebruik je iets niet? Verkoop het dan. Voorwerpen zijn, zeker in het begin van de game, van levensbelang. Heal van een cleric herstelt bijvoorbeeld 100 HP, terwijl zo’n Mending Seed liefst 300 HP erbij geeft. Aan de andere kant: je cleric kan er wel weer voor zorgen dat je een kostbare beurt niet aan het gebruiken van een voorwerp hoeft te besteden. Houd ze dus zeker in je reisgezelschap.

Keuzes maken

Het strategiespelletje haalt er daarnaast al snel de omgeving bij om nog nét iets meer op het spel te zetten. Vond je de vijanden moeilijk te verslaan? Hier een leger van ondoden. Heb je geen cleric met een Exorcist-aanval in je team – dan komen die gewoon weer tot drie beurten tot leven. Vond je het al lastig met al die hoogteverschillen? Wat nou als ik je laat vechten in water, vuur of op het ijs? Oh, en je had al moeite om je HP op peil te houden? Hier wat statuseffecten zoals Fear of Paralyze, die aanvallen nog een tikkeltje lastiger maken. Doen we graag hoor.

Het feit dat je je constant niet op je gemak voelt, zorgt er echter voor dat je super geconcentreerd aan het spelen bent. Wat nou als ik mijn archer hier op het dak positioneer? Ah, mijn warrior heeft niet veel HP meer – maar ik kan niet zomaar mijn cleric vlakbij ‘m zetten. Dan wordt die kapot gemaakt door alles wat los en vast zit. Nouja, misschien moet ik dat risico toch maar nemen – want anders versla ik die vijandige commandant nooit. Constant maak je keuzes.  Een epische quality-of-life-functie is hierbij dat mocht je verkeerd kiezen, je altijd de tijd even terug kunt spoelen. Verrassend lief voor een verder pittige game.

Tactieken ontwikkelen

Langzamerhand begon ik tactieken te ontwikkelen. Ik stuurde manschappen als bait richting mijn tegenstander, ging bepaalde vijanden bewust niet verslaan om zo de weg vrij te maken richting de commandant. In veel missies hoef je namelijk helemaal niet iedereen op het speelveld een kopje kleiner te maken, maar enkel de grootste slechterik. Klein minpuntje is dat deze tactieken vooral ad hoc ontstaan: er is zoveel om mee rekening te houden, dat strategieën vooraf bekokstoven vrij lastig is. Trial-and-error brengt je vaak een stukje verder.

Meer gezeur? Meer gezeur! Jammer dat bij een pittige game als deze de functie om jezelf over te geven of een level te herstarten ontbreekt. Hierdoor moet je dus óf helemaal doodgaan óf de game opnieuw opstarten. Een functie als deze is zo logisch, dat ik de makers er ergens van verdenk dat ze het er bewust niet in hebben gedaan. Ook stom: de knop om direct te zien waar de gevarenzone is, ontbreekt. Dus vanaf welke vakjes je geraakt wordt. Dit is zelfs niet te halen uit de vijanden zelf, dus komt vooral op je gevoel aan.

Keuzes maken #2

Het laatste element waar Tactics Ogre zo om bekend staat, is zijn verhaal. In mijn ogen is die overigens best standaard: denk aan twee naties die met elkaar in oorlog zijn, leiders die elkaar de grootste beschuldigingen doen en het ene verraad dat het andere opvolgt. In 1995 was het vast baanbrekend, maar in een wereld met Triangle Strategy stal die bij mij helaas niet de show. De keuzes die je maakt, zijn des te interessanter. Op bepaalde punten in de game kun je het verhaal op een verrassend grote schaal helemaal doen veranderen.

In een van de eerste missies red je een Duke uit een groot kasteel. Vanaf dat moment fungeert deze als je commandant: jij voert de veldslagen uit die hij opdraagt. Maar deze worden beetje bij beetje steeds wat gruwelijker en meer op het randje. Daar kan hij ook niet zoveel aan doen: oorlog is namelijk helemaal niet zo vriendelijk en euforisch als geschiedenisschrijvers het doen laten lijken. Op een gegeven moment willen een aantal burgers niet meestrijden aan de oorlog, en zijn ze daarom nutteloos. Aan jou de keuze, moeten ze een kopje kleiner gemaakt worden omdat ze rebelleren tegen de koning of spaar je ze?

Afhankelijk van je keuze neemt de game een gigantisch andere wending. Ik koos er natuurlijk voor om zo’n belachelijk bevel als het vermoorden van weerloze burgers te negeren en dat zorgde ervoor dat… Nee sorry, dat ga ik niet spoilen. Hoewel het verhaal niet de originaliteitsprijs verdient, zijn dit soort gameveranderende keuzes wel heel tof gedaan – waardoor je stiekem toch benieuwd bent wat er gaat gebeuren. Nog leuker is dat je, mits je ver genoeg bent, ook mag kijken wat er gebeurd zou zijn als je een andere keuze maakte. Met natuurlijk weer allemaal andere veel te moeilijke gevechten als gevolg. Echt eentje voor puristen, dat Tactics Ogre: Reborn.

Conclusie

Eerlijk is eerlijk: ik heb genoten van Tactics Ogre: Reborn. Hoewel ik de game regelmatig vervloekte, was het tegelijkertijd heerlijk verslavend. De game houdt je zo uren aan je Nintendo Switch gekluisterd. Fans van strategie zullen smullen van alle metertjes, randvoorwaarden en mogelijkheden om je personages aan te passen. Er is veel dat ik nog niet verteld heb, maar dat laat ik je graag zelf ervaren. Deze tweede remaster van een game uit 1995 houdt zich uitstekend staande tussen al die strategy-grootheden van dit jaar.