Sonic Colours Ultimate - Kleur bekennen

Sonic viert dit jaar zijn dertigste verjaardag. Ter gelegenheid hiervan brengt Sega een aantal dingen uit, waaronder een heruitgave van Team Sonic Racing, die gebundeld wordt met een extra artbook. Ook krijgt een oude bekende een release op de moderne consoles, en de Switch hoort daar zeker bij. Is er genoeg aangepast in Sonic Colours Ultimate om hem interessant te maken voor een groter publiek?

Sonic Colours Ultimate is een herziene versie van de Wii-game uit 2010. In deze game verzamel je allerlei figuren, Wisps genaamd, die jou elk een andere kracht geven. Zo kun je er met één als een raket omhoog schieten, en met een andere kun je de grond in boren. Het verzamelen en uitproberen van deze Wisps is heel leuk, ook omdat ze niet allemaal in maar één situatie te gebruiken zijn. De boor kun je bijvoorbeeld gebruiken om door de grond te boren maar ook om je sneller voort te bewegen als je onder water bent.

Hoe verder?

Sonic Colours heeft een vrij simpele structuur. Je komt terecht in een handvol verschillende werelden, die er stuk voor stuk echt anders uitzien. Onder water, jungle, pretpark: er is genoeg diversiteit. Het spel wisselt in deze levels tussen twee verschillende camerapunten. Je speelt meestal van de zijkant zoals een ouderwets platformspel, maar sommige stukken speel je dan weer op een manier die te vergelijken is met de Sonic die we kennen uit modernere games. Hierbij zie je Sonic van achteren, maar het doel is altijd hetzelfde: ren als een dolle door de levels heen, zoek de verzamelbare voorwerpen en ringen, en spring op elke vijand die je tegenkomt. Net als enkele andere aspecten van de game is de muziek in deze game is overigens ook van hoge kwaliteit: enkele nummers van de soundtrack behoren nog steeds tot mijn favorieten, en het is goed om te horen dat er op deze kwaliteit niets ingeleverd wordt.

Dat is hetzelfde als in de originele versie op de Wii, maar wat is er nu allemaal veranderd in deze nieuwe versie? Een aantal dingen, waarvan er een paar enigszins tegenvallen. We beginnen met Tails. Deze vliegende vos helpt je als je ergens de afgrond in bent gevallen, als je tenminste voldoende Tails-iconen hebt verzameld. De Rival Rush-modus is ook nieuw. Dit is een time trial-achtige modus waarin je het tegen Metal Sonic op moet nemen. Ook is op papier de framerate verbeterd.

Op papier

Precies, op papier. Dat moet even heel specifiek benoemd worden, want in de praktijk valt het best tegen. De Switch-versie kampt namelijk met een aantal problemen. De framerate kakt soms in, al zijn dit vaak maar korte stukken. Dit is een herziene versie van een Wii-game van tien jaar oud, en dat is te zien. Daarmee bedoel ik dat er te weinig verbeterd is. Aan de graphics te zien zou je niet zeggen dat je met een aangepaste en vernieuwde versie te maken hebt. Het zijn de vaak onscherpe objecten die opvallen. De resolutie lijkt wel iets opgekrikt te zijn.

En dan komen we bij de bugs. Want die zijn er in overvloed. De eerste paar werelden leek er niet zoveel aan de hand maar later in het spel wordt het echt opvallend. Ik had het al eerder over de framerate, maar er zijn nog meer fouten te bespeuren. Er waren er meerdere, maar ik zal even twee voorbeelden aanhalen. Bij een van de bazen moest ik op hem af rennen, en ik zag in de verte steeds allerlei objecten verschijnen die dan weer verdwenen: ringen, maar ook vijanden en zelfs projectielen. Ze bereikten mij echter nooit, dus het heeft me niet positief of negatief beïnvloed, maar het is natuurlijk niet zoals het hoort.

Ik had het al eerder over verzamelbare objecten in Sonic Colours, en de rode ringen met een ster erin zijn daarin het belangrijkst. Ik stond wel even raar te kijken toen ik er ergens één oppakte, en ik vervolgens enkele seconden in dat object veranderde. Ik kon rondlopen, en kon de bug zelfs reproduceren op hetzelfde punt.

Verloren potentieel

Als het origineel op de Wii stabieler loopt dan deze release kun je rustig stellen dat er iets niet goed gaat. Het kan nooit de bedoeling zijn dat een herziene versie slechter loopt. Dat is erg jammer, want het levelontwerp in dit spel is op een aantal punten echt goed te noemen. Het is een ideale game om de gameplay van moderne Sonic te leren kennen, als de boel tenminste enigszins stabiel zou zijn. Op het moment van schrijven is er al een patch beschikbaar, en het zou natuurlijk kunnen zijn dat er nog meer komen die de algehele ervaring beter maken. Momenteel is daar nog niet echt sprake van, helaas.

Conclusie

Sonic Colours Ultimate is in de basis eigenlijk best een goed platformspel, maar er gaat te veel mis om deze een echt positieve beoordeling te geven. Het leveldesign is prima en een aantal nummers van de soundtrack zijn van hoge kwaliteit. Het kan echter nooit de bedoeling zijn dat een geremasterde versie van een spel minder goed loopt dan het origineel. Als je langs de bugs en framedrops kan kijken zal je echt plezier hebben met deze game, maar op technisch vlak levert Sonic Colours iets te veel in.