Saturday Morning RPG

Hoe Saturday Morning RPG precies aan zijn naam komt, vraag ik me na het uitspelen van de game nog altijd af. Toch geeft de komische titel goed weer dat het spel het allemaal niet zo serieus neemt. Je schooldocenten blijken aliens met een plan om de wereld over te nemen, terwijl je in het computerlokaal een CD verovert om hen mee aan te vallen. Tja, het bestaat, en wij hebben het gespeeld.

Hoofdpersoon Marty ontvangt een krachtig toverboek in zijn avontuurlijke droom. Eindelijk, hiermee kan hij Commander Hood verslaan! Na een vervolg van zijn heldhaftige fantasietocht, ontwaakt hij met het boek in zijn armen. De eerste episode zit erop en belooft wat voor de rest van de titel. In de volgende hoofdstukken houdt Marty zich bezig met andere taakjes, zoals het helpen van de Kerstman en het verdedigen van de school. In andere woorden, van een grootse of spannende verhaallijn is eigenlijk geen sprake in Saturday Morning RPG.

De gameplay volgt dezelfde logica. Je hebt in het turn-based systeem de opties om te kiezen voor opladen, normale aanval uitvoeren of speciale aanval uitvoeren. Vooral deze speciale aanvallen gaan het verschil maken tussen winnen of verliezen; hier kun je vijf aanvallen selecteren. De ene duurt lang om uit te voeren maar doet wel veel schade, terwijl de andere weliswaar een lage raakkans heeft maar tegelijk meerdere vijanden raakt. Ook kun je de tegenstander verlammen, jezelf genezen en meer. De knotsgekke aanvallen variëren van vurige basketballen tot wegwerpcamera’s! Uiteindelijk moet je een selectie van vijf maken waarmee je de vijanden een kopje kleiner kunt maken.

Ik moet zeggen dat dit gevechtssysteem nog behoorlijk goed werkt. Buiten de gevechten om kun je zelfs nog wat statistiekjes wijzigen door boost-stickers te plakken. Die verhogen bijvoorbeeld je verdediging of HP. Toch houdt het de aandacht niet echt vast door een gebrek aan vernieuwing. Vaak heb je binnen één gebied al snel door welk type vijand je het beste als eerste kunt verslaan en ren je op de automatische piloot het einde van het hoofdstuk tegemoet. Daarnaast train je de aanvallen niet en zijn baasgevechten wel erg kort: het systeem laat langere gevechten immers niet toe, omdat je de speciale aanvallen maar een beperkt aantal keren kunt gebruiken.

Ook helpt het niet mee dat het verhaal, dat het eerste hoofdstuk eigenlijk best goed introduceert, uiteindelijk nergens naartoe werkt. In de verschillende episodes keert Commander Hood wel vaak terug, maar een bekoorlijk einde van de antagonistische relatie blijft uit. Sterker nog, deze ogenschijnlijke eindbaas versla je al halverwege het spel, blijft wel leven en aanwezig in het verhaal, maar heeft niets meer van doen met het daadwerkelijke verhaaleinde. Ik begrijp dat de boze intergalactische Commander Hood – net als andere RPG-cliché’s – het geheel tot een over-the-top-toneelstukje maakt, maar dat excuseert toch niet het repetitieve gevechtssysteem en het merkwaardige verhaal. Ach ja, alles bij elkaar duurt Saturday Morning RPG slechts een uurtje of vijf, wat het uiteindelijk toch best draaglijk en plezierig maakt.

Conclusie
Saturday Morning RPG neemt het niet zo serieus. Enerzijds heeft dat best een leuke RPG tot gevolg, maar anderzijds levert het ook gebreken op. Het in de basis prima gevechtssysteem ontwikkelt zich te weinig om interessant te blijven, terwijl het verhaal je doet afvragen of de makers wel hebben nagedacht over een coherent geheel. Het heeft zo zijn charme, maar tegelijk had Saturday Morning RPG niet veel langer moeten duren dan zijn vijf uurtjes.