Saints Row: The Third - GT-mwah

De letters G, T en A komen al tijden niet meer voor in het dieet van de gemiddelde Nintendo-liefhebber. Nadat Grand Theft Auto: China Town Wars in 2009 de Nintendo DS aandeed moesten fans van digitale autodiefstallen naar concurrerende platformen uitwijken om aan hun fix te komen. Tot nu, want met Saints Row: The Third verschijnt er eindelijk weer een nieuw, GTA-achtig spel voor de uitgehongerde Nintendo-gamer. Al is ‘nieuw’ niet helemaal correct, want de originele versie van dit spel verscheen alweer in 2011 voor de PlayStation 3 en de Xbox 360. Dat verandert echter niets aan de hamvraag: is Saints Row: The Third een waardig open-world buffet voor Nintendo Switch-bezitters of hebben we hier te maken met een karig kliekje?

Saints Row is een serie waar ik totaal geen ervaring mee heb en dit derde deel doet weinig om mij als nieuwkomer welkom te heten. Je wordt meteen direct in de actie gestort als lid van de bende van een gladde gozer genaamd ‘Gat’ die een overval aan het plegen is op een bankgebouw. Natuurlijk gaat dit mis, waardoor jij en je paarsgeklede criminele broeders en zusters een lading bewakers aan gort mogen knallen en uit de bank dienen te ontsnappen. Waarom dit allemaal gebeurt? Geen idee, maar veel erger dan het feit dat ik niets van het verhaal kon volgen, was het spelen zelf. Met een stroef richtsysteem en gebrek aan cover-opties voelde het alsof ik een matige third-person shooter aan het spelen was anno 2007.

Het moet gezegd worden, het spel doet tijdens deze introductie z’n best om zoveel mogelijk gekke en over the top scenario’s op je af te vuren. Het afknallen van bewakers en aanvalshelikopters loopt naadloos over in het boarden van een gevechtsvliegtuig en dát mondt uiteindelijk uit in een vrije val waarin je nog eens tientallen baddies het hiernamaals instuurt met je machinegeweer. Klinkt best spannend allemaal, maar ik kon ironisch genoeg een gaap niet onderdrukken. Je kunt situaties namelijk nog zo over the top en grandioos maken, de daadwerkelijke activiteit van het spelen moet leuk zijn. Een stroeve cursor richten is alles behalve dat -en bovendien al ontelbare keren beter gedaan.

Rimpelkin
Na deze matige start dumpt de game je in de character creator en ik was prettig verrast om hoeveel lol ik hier mee had. Geheel in de geest van het spel kun je namelijk aardig wat debiele creaties maken. Wil je een huid van edelsteen en het kapsel van Cleopatra? Dat kan. Wil je een Star Wars-zwaard aan je arm en een derde oog? Je kunt ook te ver gaan. Zelf besloot ik een 74-jarige oma met paars haar, een hippiekapsel en een wrat op haar gerimpelde kin te maken. Want hoe vaak zie je die een auto stelen? Bovendien vloekt ze ook nog met een Russisch-Engels accent. Het plezier dat je gaat hebben met Saints Row is grotendeels afhankelijk van hoe grappig je dit vind.

Het personage dat ik zojuist vakkundig in elkaar gesleuteld heb, blijkt de leider van The Saints te zijn. The Saints is een bende die opereert in de stad Steelport en die zijn in de vorige twee delen aardig succesvol geweest in het veroveren hiervan. Een sinistere Fransoos en zijn eigen bende, genaamde The Syndicate, willen hier echter een einde aan maken en- ach wat boeit het eigenlijk ook allemaal? Kijk daar aan de overkant: een auto om te stelen! Jawel, het duurt even, maar ik mocht eindelijk los in datgene waar je een open-wereld game voor koopt: de open wereld.

Waar je in een zekere andere open-wereld misdaadgame begint met vrijwel niets, geeft Saints Row je meteen aardig wat speelgoed in handen om de wereld mee op stelten te zetten. Zo speelde ik na het voltooien van de eerste missie meteen een sloot aan kostuums, wapens en voertuigen vrij. Waaronder een foute paarse tank, en dat hoef je mij geen twee keer te vertellen. Meteen reed ik in deze kolos een verhoogde snelweg op om flink wat verwoesting aan te richten. Een kwartier en vele brandende politiewagens, helikopters en jeeps later, stuurde het leger uiteindelijk hun eigen tanks op me af. In een laatste wanhoopspoging om te ontsnappen belande ik met een sierlijke duik van het viaduct vol met mijn kop op het asfalt. Morsdood, maar voldaan.

Haaienstoep
Zoals je inmiddels al een beetje door hebt, moet Saints Row het niet hebben van realisme en dat is wat mij betreft een absoluut pluspunt. Hoewel de American Pie-achtige, overdreven Amerikaanse humor niet mijn ding is, moet je wel een hele grote zuurpruim zijn om niet te glimlachen van een wapen dat walvisvlees afvuurt op je vijanden. Wat er vervolgens weer voor zorgt dat er uit het niets een haai uit het riool door de stoep heen beukt om ze op te peuzelen. Het is best indrukwekkend om dit soort onzin in een grote open wereld te zien gebeuren. Het semi-cartooneske stijltje oogt daarbij prima op de Nintendo Switch.

Je kunt in die wereld van alles doen, zoals panden kopen, ruzie zoeken met rivaliserende bendes en missies voltooien. Dat laatste werkt allemaal prima via een handig snelmenu op je virtuele mobiele telefoon. Helaas breekt Saints Row qua missies niet helemaal met traditie, want nog altijd rij je onnodig veel van A naar B als een taxichauffeur zonder salaris. De missies zelf leunen teveel op de matige shooter-mechanics om echt boeiend te zijn, maar ze leveren je wel geld en respect op. Met deze middelen kun je vervolgens weer zaken vrijspelen en langzaam je territorium uitbreiden tot de Saints weer ouderwets heersen over de straten van Steelport.

Qua gameplay is het dus allemaal gesneden koek voor dit type spel. Toch heeft Saints Row met name op het gebied van gebruiksvriendelijkheid een aantal onverwacht toffe toevoegingen die het leven in Steelport een stuk aangenamer maken. Zo is er godzijdank een sprintknop, waardoor je niet als een malloot herhaaldelijk op een knop hoeft te rammen om te rennen. En beland je na een wilde autorit in het water? Dan verschijnt er ‘warp to shore’ boven je hoofd en sta je binnen no time weer op het droge land. Het zijn voorbeelden die aangeven dat de makers spelgemak op nummer één hebben staan.

Tragisch
Dat maakt het des te zuurder dat de daadwerkelijke gameplay van Saints Row: The Third het gewoon nét niet is. Het richten en schieten voelt, zoals eerder vermeld, niet helemaal lekker en ook de reactiesnelheid van je personage laat te wensen over. Daar komt dan nog bij dat de framerate af en toe stevige klappen krijgt te verduren wanneer er flink wat mannetjes of explosies in beeld zijn. Ik wilde in deze recensie bijvoorbeeld nog een alinea wijden aan ‘Whored Mode’, een variant op de Horde-modi bekend uit de shooterwereld. Dat heeft echter geen enkele zin, want de modus is onspeelbaar door een werkelijk abominabele framerate die nog het meeste doet denken aan mevrouw Janssen van 95 bij de pinkassa van de Jumbo.

Het is ergens ook wel tragisch, want net zoals het vrachtvliegtuig in de introductie van de game bevat Saints Row: The Third echt bakken aan content. Daarbij is alles wat je kan bedenken ook nog te customizen, heeft Steelport aardig wat vierkante kilometers om te verkennen en straalt de lol er vanaf. De makers hebben duidelijk hun A-game gebracht qua creativiteit en aankleding, maar zijn helaas vergeten om eerst een solide fundament te bouwen. Saints Row: The Third is daardoor een leuke game om af en toe een half uurtje in rond te dollen, maar daarna ben je de ervaring ook snel weer vergeten.

Conclusie
Saints Row: The Third is een gewaardeerde poging om GTA-achtige open-wereld gameplay weer eens aan Nintendo-liefhebbers voor te schotelen. Daarbij is er flink uitgepakt met content, zijn er slimme features die het spelgemak bevorderen en heeft de game absoluut een eigen smoel. Helaas vormt de daadwerkelijke gameplay de spreekwoordelijke roet in het eten, want deze voelt simpelweg niet strak genoeg. Van het schieten tot het autorijden: alles wat je in Saints Row: The Third doet is vele malen lekkerder en beter uitgewerkt in andere games. Nintendo Switch-eigenaren die écht hongeren naar een Grand Theft Auto-variant kunnen eventueel de gok wagen, maar verwacht niet veel meer dan de kwaliteit van een magnetronmaaltijd.