Resident Evil - Ondood survival horroravontuur

Ah Resident Evil: de beroemde video game-reeks die tot op de dag van vandaag gezien wordt als dé klassieke survival horrorgames op de markt… Eentje waarvan ik nog nooit een spel heb gespeeld. Ja, hoewel ik wel een paar (slechte) horrorgames heb gespeeld, heb ik nooit de kans gekregen om het befaamde Resident Evil te proberen. Maar, nu is de remake van het originele horrorspektakel verschenen voor de Nintendo Switch. Hoog tijd om mijn angsten te bestrijden en te overleven!

Even voor de andere mensen die sinds de originele release in 2002 niet de kans hebben gehad om Resident Evil te spelen: in dit spel speel je als Jill Valentine of Chris Redfield en ga jij met de zogenaamde S.T.A.R.S. Alfa-team op onderzoek uit naar de mysterieuze verdwijning van het Bravo-team. De missie loopt echter al snel uit de hand en jij en jouw team worden aangevallen door een stel wilde, moordlustige honden. Dus gaan jullie snel naar de eerste de beste schuilplek: een onheilspellende villa…

Eng perspectief

Al enkele seconden nadat deze begin cutscène afgelopen was, schrok ik me een ongeluk. En nee, het was niet door een of andere enge zombie, jumpscare of wat dan ook: het was de camerahoek. Ik had namelijk geen flauw benul dat je het gehele spel vanuit het gekste perspectief moest spelen. Op het begin vond ik dat ook verschrikkelijk: op die manier kun je vaak niet eens fatsoenlijk zien wat er twee stappen voor je neus te wachten staat en het is gewoon heel ongemakkelijk. Maar het klikte eindelijk toen ik me steeds verder in het landhuis waagde: die gekke camerahoeken maken het spel eigenlijk ook best eng.

Want dat landhuis dat eigenlijk je veilige haven hoorde te zijn, zit vol met zombies en allerlei andere verschrikkingen. Op zoek naar een uitweg, moet je je verder in de villa begeven en alle hoeken en gaten van de villa verkennen. Dit is stiekem best tof en het langzaam maar zeker meer ontdekken is erg tevredenstellend gedaan. Zeker met de allerlei soorten valstrikken en monsters in het spookhuis, is het verkennen ervan een bijzonder toffe ervaring.

Resident Evil is namelijk heel goed in de hele tijd de speler een onbehagen angst te geven. Zelfs als je je in een simpele hal bevindt, heb je geen idee of er voor je neus een zombie te wachten staat door die gekke camerahoeken en door een erg gelimiteerd aantal items en ammunitie bij je te kunnen dragen, heb je altijd het gevoel dat je net niet goed genoeg voorbereid bent op de gruwelwezens die je te wachten staan. Het was dus al snel duidelijk waarom Resident Evil ook nu beschouwd wordt als een klassieke survival horror-game.

Oude horror

Maar hoe tof en eng Resident Evil ook is, ik merkte ook al gauw dat het een erg oud spel is. Die cutscène aan het begin van het spel bijvoorbeeld? Die ging zo snel dat ik amper een idee had wat er allemaal gebeurde. En ook de animaties van de personages en voice acting voelen ongemakkelijk aan. Dan krijg je ook nog eens iedere keer dat je een andere kamer binnen wilt gaan een filmpje, die je trouwens niet over kunt slaan, van een openzwaaiende deur te zien.

Dergelijke designkeuzes brengen me ook gelijk bij een lastige kwestie van Resident Evil. Aan de ene kant is zo’n cutscène best vervelend iedere keer als je gewoon een kamer binnen wilt gaan, zeker als je al weet wat er zich achter die deur schuil gaat. Maar het laadproces kan ook zenuwslopend zijn als je niet op voorhand weet wat je allemaal te wachten staat aan de andere kant. Een ander voorbeeld: in dit spel kun je niet altijd en overal saven en je kunt zelfs niet zo vaak opslaan als je wilt omdat je maar een beperkt aantal Ink Ribbon hebt. Aan de ene kant super vervelend, zeker met de draagbaarheid van de Nintendo Switch. Aan de andere kant maakt het Resident Evil extra akelig aangezien je wel door moet spelen totdat je weer een save punt bereikt.

Resident Evil zit vol met deze kwestie: het spel barst van oude en soms ook echt irritante mechanieken die duidelijk afstammen uit 2002, maar deze dragen op hun eigen manier bij aan de enge sfeer die Resident Evil neer weet te zetten. Het is een raar probleem omdat ik het vaak toch wel echt vervelend vond, maar het is ook duidelijk dat dit soorten dingen Resident Evil Resident Evil maakt. De simpele opschoning die remake het spel geeft, kan daar moeilijk iets aan veranderen.

Conclusie

Het werd mij al snel duidelijk hoe Resident Evil zijn reputatie als klassieke survival horror-game heeft verdiend: hoe cliché het spel soms ook kan zijn, er hangt het hele spel door een beklemde atmosfeer en de dreigende villa ontdekken zorgt voor een soort constante zorgwekkende vorm van bangheid. Echter is het ook wel echt duidelijk dat deze klassieker een old-timer is. Het spel zit vol met oude mechanieken gedateerd uit 2002 en, hoewel deze vaak hun steentje bijdragen aan de enge atmosfeer van de game, zijn die vaak genoeg ook best irritant. Ondanks de flinke leeftijd van het spel heb ik er wel echt van kunnen genieten en het is mooi dat deze remake Resident Evil al die jaren na de originele release ondood houdt.