Resident Evil 4 HD - Morbide meesterwerk

Ah Resident Evil 4, voor Nintendo-liefhebbers misschien wel het meest bijzondere deel in de reeks. Ooit exclusief gemaakt voor de Nintendo Gamecube als onderdeel van de fabuleuze ‘Capcom Five’, tegenwoordig verkrijgbaar op iedere spelcomputer onder de zon. Het spel heeft in de afgelopen 14 jaar een legendarische status opgebouwd en hele volksstammen droegen en dragen het spel op handen. En ik? Ik ben die ene Nintendo-liefhebber die Resident Evil 4 nog nooit heeft uitgespeeld.

Voor de mensen die net als ik onder een El Gigantische steen hebben geleefd, neem ik het begin nog eens door. Jij bent Leon S. Kennedy, een soort Special Forces-agent die aankomt in het Spaanse dorpje El Pueblo. De dochter van de president is namelijk vermist en dit onheilspellende, mistige en nare boerengat schijnt haar laatst geziene locatie te zijn. Vriendelijk en gastvrij als ze zijn, besluiten de dorpelingen je ter ere hiervan een warm welkom te geven met brandende toortsen. Oh en hooivorken. Oh, en had ik de gestoorde gast met de kettingzaag al genoemd? Bienvenido, Leon!

Als Leon is het aan jou om deze zombie-achtige dorpelingen van een paar verse kogelgaten te voorzien en hier komt het survival horror-aspect om de hoek kijken. Zo kun je pas schieten als je stilstaat en draait Leon tank-achtig traag om zijn as. Daarbij is munitie schaars, zeker in het begin van het spel. Je kunt als laatste noodmiddel nog wild om je heen slaan met een mes, maar verwacht hier niet teveel van. Het zijn stuk voor stuk beperkingen die opgelegd worden aan de speler met één overkoepelend doel: de spanning opvoeren.

Verlaten dinerhal

En de spanning opvoeren, daar is Resident Evil 4 heer en meester in. Eenmaal in het centrum van El Pueblo aangekomen dacht ik echt dat ik het loodje zou leggen, omsingeld door gemuteerde dorpelingen die me een kopje kleiner probeerden te maken. Totdat een spookachtige bel luidde en mijn belagers volgzaam richting het nabijgelegen kerkje strompelden. Opeens stond ik in een verlaten dorpje en kon je een speld horen vallen. Wat zit er in dat kerkje? Wie zijn deze ‘Los Illuminados’? Allemaal vragen die langzaam tijdens het spelen beantwoord worden.

Resident Evil 4 is dan ook geen traditionele horrorgame met goedkope jumpscares en andere flauwe technieken. Nee, de spanning in dit spel is onderhuids. Het is een verlaten dinerhal binnenlopen in een duister kasteel, wetende dat ieder moment de ridderstandbeelden tot leven kunnen komen. Het is de walging die je voelt wanneer je een vreemde parasiet voor het eerst uit de nek van een zojuist onthoofde dorpeling ziet kruipen. Het is kortom, de constante afwisseling tussen nagelbijtend spannende ‘rustmomenten’ en macabere actie die de sfeer in dit spel onvergetelijk maakt.

Sfeer en spanning zijn essentiële elementen voor een spel als Resident Evil, maar gelukkig vergeten de makers nooit dat een videogame staat of valt met sterke gameplay. De mechanieken van het schieten bijvoorbeeld, zijn ook 14 jaar later nog altijd top notch. Het richten is accuraat en afhankelijk van welk lichaamsdeel je raakt, zullen tegenstanders anders reageren. Ze struikelen bijvoorbeeld wanneer je ze in het been schiet en laten hun hooivork vallen als je op hun arm mikt. Daarnaast hebben ook de omgevingen zelf interactieve elementen. Zo kunnen hangende olielampen losgeschoten worden om de Los Illuminados van extra brandwonden te voorzien en kun je bij één minibaas met slim schietwerk een rotsblok op zijn hoofd deponeren.

Creepy death stares

Met het risico dat ik pretentieus klink zou ik de gevechtsscenario’s van Resident Evil 4 stiekem gewoon kunststukjes willen noemen. Ze zijn altijd afwisselend, nooit voorspelbaar en voelen precies goed qua moeilijkheidsgraad. Je selectie aan wapens wordt gedurende het spel ook steeds uitgebreider. Zo heb ik momenteel een shotgun, sniper rifle, magnum en zelfs een raketwerper in mijn koffer, maar dat weten de makers ook donders goed. Dus vlak nadat ik dit wapen bemachtig sluit het spel me opeens op in een een kleine kooi zodat ik wel moet overschakelen naar iets minder explosiefs. Zo voel je je zelfs met een Rocket Launcher in je knuistjes nooit overpowered.

De gebieden waarin deze scenario’s zich afspelen, worden geheel in Capcom-traditie afgesloten met een spannend baasgevecht. Dit zijn de commandanten van de Los Illuminado’s en zij zijn stuk voor stuk memorabel en goed opgebouwd. Van de creepy death stares van de intimiderend bebaarde dorpsleider Mendez tot de huichelachtige mini-Napoleon genaamd Salazar, die je constant treitert gedurende je tocht door zijn kasteel: deze figuren vergeet je niet snel. Ik schrok me vooral het lazarus toen ik -na afloop van een tussenfilmpje- besloot om de deur in te gaan die de eerder genoemde Mendez aan het einde van het filmpje achter zich dicht deed. Om vervolgens direct keihard door hem in mijn nek gegrepen te worden!

Kleine smetjes

Toch ben ik helaas niet zo’n fan van de baasgevechten zelf. Het puzzel-achtige element is cool, maar de problemen beginnen wanneer je als Leon de Tank aanvallen probeert te ontwijken. Diezelfde besturing die zo goed werkt voor spannende verkenningstochten door duistere bossen en kastelen, voelt eerder irritant tijdens het ontwijken van grote messlagen in krappe ruimtes. Resident Evil 4 combineert actie en horror over het algemeen met groot succes. maar tijdens deze momenten voel je de twee actief botsen. Een ander puntje van kritiek zijn de quicktime events. Deze zijn snel, onverwacht en je bent vaak direct dood. Ze komen niet enorm vaak voor en ze zetten je niet heel ver terug, maar het blijft een beetje goedkoop.

Uiteindelijk zijn dit slechts kleine smetjes. Resident Evil 4 is een dijk van een spel dat ook op de Nintendo Switch goed tot zijn recht komt. Ik speelde het verrassend veel in handheldmodus, bij voorkeur in het donker en onder een deken. Dit is wat mij betreft ook de voornaamste reden om Resident Evil 4 voor de Nintendo Switch aan te schaffen: altijd en overal hijgerige, bebaarde Spanjaarden in je nek. Grapjes terzijde, blijft het aardig indrukwekkend om de Los Illuminado’s en hun onheilspellende omgevingen tot leven te zien komen op zo’n relatief klein scherm. Tel daarbij de save points op die vrij dicht bij elkaar liggen en Resident Evil 4 is onverwachts ook een hele fijne handheldgame.

Conclusie

Vanaf je eerste stappen in een luguber en slecht verlicht dorpje grijpt Resident Evil 4 je ook 14 jaar later langzaam maar zeker bij je strot. Spookachtige tochten door verlaten locaties worden op meesterlijke wijze afgewisseld met tactische gevechten tegen de gemuteerde Los Illuminado’s-volgelingen. Het mysterieuze verhaal en de excentrieke personages ondersteunen daarbij de sterke gameplay en geven je continu nét genoeg antwoorden om interessant te blijven. Met de Nintendo Switch-versie kun je al dat moois nu ook draagbaar ervaren, maar verder is er niets nieuws onder de zon. Kleine minpuntjes, zoals de flauwe quicktime events, zijn helaas ook niet aangepakt. In de verte hoor ik echter een grote bel luidden en als een gehypnotiseerde dorpeling begeef ik mij richting de kerktoren. Want jawel, vanaf nu predikt ook ondergetekende het geloof genaamd Resident Evil 4.

Man, wat een spel.