Regalia: Of Men and Monarchs Royal Edition

Regalia: Of Men and Monarchs wordt neergezet als een eerbetoon aan klassieke JRPGS, met een rijk verhaal en sterke tactische RPG gameplay in een magische, fantasierijke wereld, waarbij je ook nog eens onderlinge verhoudingen tussen personages moet onderhouden, een stad mag uitbouwen en relaties met andere staten aangaat. Dit geheel klinkt mij als muziek in de oren, maar alles valt of staat bij de uitvoering en ik verklap nu alvast dat het daaraan schort in dit spel.

Je staat in de schoenen van de jonge Kay van Huis Loren, die onverwachts het koninkrijk van zijn voorouders erft. Hij is hier niet bepaald op voorbereid, maar gelukkig waart het spook van Kay’s grootvader nog rond in het kasteel om hem van advies te voorzien. Het duurt echter niet lang voordat de situatie een grimmige twist kent: de heren van Huis Loren hebben er met wanbeleid voor gezorgd dat de familie een schuld van jewelste heeft opgebouwd en uiteraard zijn schuldeisers bijzonder willig om Kay hiervoor aansprakelijk te stellen. Na een bezoekje van een vastbesloten pief en twee trollen wordt een ultimatum gesteld voor de eerste te betalen termijn. Voor jou als speler betekent dit dat je in zo’n vijftig dagen vijf Kingdom Quests moet voltooien. Tijdens het spelen van Regalia: Of Men and Monarchs kon ik het gevoel niet van me afschudden dat dit verhaal vooral allesbehalve interessant is. En dan heb ik het nog niet gehad over de manier waarop het spel dit alles presenteert: personages met houterige animaties, vaak langdradige stukken tekst, eeuwig durende laadschermen en zozo voice acting.

Kingdom Quests

Het verschuldigde kapitaal dat Kay boven het hoofd hangt vertaalt zich direct naar de gameplay in Regalia. Het spel bevat een hoop zogenoemde “Kingdom Quests” die, naar verluid, samenhangen met het opnieuw opbouwen van je vervallen koninkrijk, om zo uiteindelijk je schulden af te betalen. Telkens krijg je de opdracht om een aantal van zulke opdrachten te voltooien binnen een bepaalde tijdsspanne. Elke actie die je doet kost je een aantal dagen, dus de klok tikt voortdurend. Je acties moeten dan ook altijd gericht zijn op de Kingdom Quests, omdat je anders in tijdnood komt.

Kingdom Quests nemen verschillende vormen aan. Zo krijg je de opdracht om een bepaald aantal gebouwen te bouwen, of juist al bestaande gebouwen de upgraden. Die gebouwen stellen je tegelijkertijd in staat om nieuwe acties uit te voeren, zoals het kopen van wapens in de smederij. Andere opdrachten laten je affiniteit opbouwen met stadsbewoners en andere personages. De gevolgen hiervan verschillen enorm per personage. Sommige geven je nieuwe vaardigheden tijdens gevechten, andere keren heeft het opbouwen van een relatie een uitbreiding van het winkelassortiment tot gevolg. Hoewel het op papier wellicht uitgebreid lijkt, weten de verschillende bezigheden uit Regalia niet te boeien. De belichaming van deze non-interesse is toch wel het vissen aan de pier. Het spel vraagt je om deze saaie activiteit, waarbij je herhaaldelijk steeds op dezelfde knop moet drukken, meermaals te doen. En hier kijk je tegenop, zeker als je je realiseert dat je dit direct vijf keer achter elkaar moet doen, omdat de activiteit nou eenmaal één dag in beslag neemt en je geen tijd wil verspillen door minder vissen op te hengelen.

Gevechten nemen een prominente rol aan in de game. Met tot vier personages vorm je een team en voor elk gevecht geef je ieder een plaatsje op het veld. Regalia hanteert een eenvoudig gevechtssysteem gebaseerd op een grid. Dezelfde volgorde aan zetten herhaalt zich steeds en tijdens een beurt verplaats je je personage en voer je aanvallen of ondersteunende acties uit. Hoewel het spel ook hier wordt geplaagd door logge animaties zijn de problemen groter dan dat. Het meest jammere aan de gevechten is de “Line of sight”, die je ervan weerhoudt iemand of iets te raken die buiten je gezichtsveld valt. Dit klinkt wellicht logisch, maar als je je bedenkt dat ook personages (inclusief je eigen personages!) je zicht belemmeren, wordt dit al snel problematisch. Positioneer je bijvoorbeeld een afstandsaanvaller achter één van je meer weerbare personages, dan kan je simpelweg geen aanval uitvoeren. Het helpt ook niet mee dat je personages elkaar ook niet kunnen passeren. Dit wekt niet alleen irritatie op, het ondermijnt ook het hele tactische-aspect van de gevechten.

Tekortschietende menu’s

Een ander punt dat ik graag even aanhaal betreft de vele menu’s en overzichten die je in dit spel tegenkomt. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van games (RPGs) die veel gebruikmaken van menu’s, statistiekjes en allerlei overzichten. Regalia pakt dit echter slecht aan: menu’s geven niet de duidelijkheid die ze moeten geven en zijn ook nog eens bijzonder traag, waaraan je je al snel ergert tijdens het navigeren. Ze zijn onduidelijk in de zin dat ze je niet tonen wat je zou willen zien of zelfs wat je verwacht te zien gebaseerd op andere spellen. Om een simpel voorbeeld te noemen: het is niet meer dan normaal dat RPGs je bij het veranderen van wapens of andere uitrusting duidelijk laten zien hoe de nieuwe statistieken zich verhouden tot de oude. Gaat je aanvalskracht omhoog? Met hoeveel? En wat gebeurt er met je verdediging? Dit wil je direct in één oogopslag zien. Hetzelfde geldt voor je voortgang binnen quests, dit hoor je te kunnen vinden. Regalia’s menu’s zijn hier helaas te beperkend en tonen te weinig informatie. Natuurlijk is dit geen onoverkoombaar probleem, maar ook hier heb je te maken met een jammerlijke misser.

Conclusie

Regalia of Men and Monarchs is bovenal een ambitieus spel dat helaas de verkeerde uitvoering heeft. Door verschillende keuzes missen gevechten enige vorm van tactiek en op dezelfde wijze zijn andere activiteiten in het spel niet boeiend. Je kunt vrienden worden met bewoners, of vis gaan vangen aan de pier, maar deze acties zijn simpelweg niet leuk. Ook wordt de game geplaagd door een slechte technische kant, met trage en houterige animaties. Aan het eind van de rit weet Regalia of Men and Monarchs haar ambities in de verste verte niet waar te maken en is het vooral een spel van gemiste kansen.