Rad

Roguelike Rad is een ode aan die jaren van glam metal en wilde haren. De naam van de game alleen al is een stoere afkorting van radical, een woord dat in de jaren ’80 veelvuldig gebruikt werd als synoniem voor cool of tof. Op de fenomenale muziek van bands als U2 en Bon Jovi na, ben ik helaas niet zo bekend met dit decennium (iets dat vooral te maken heeft met ’t feit dat ik in de jaren ’90 opgegroeid ben). Van mij ga je in deze recensie helaas weinig gekke referenties naar de jaren ‘80 tegenkomen, maar ik kan je wel vertellen dat Rad niet echt zijn naam eer aandoet.

Paniek op aarde! De wereld is niet één, maar twee keer getroffen door een grote apocalyps! Door deze grootse teloorgang is nog maar weinig van onze zo geliefde aardbol over. Nog erger: alles om je heen is lekker radioactief. Gelukkig gaat men in Rad niet bij de pakken neerzetten. Een aantal stoere tienerjongens en –meisjes zijn opgestaan met het nobele doel om de wereld weer in ere te herstellen. Wat volgt is een reis door een aantal willekeurig gegenereerde gebieden, netjes verdeeld in levels, waarbij jij á la Enter the Gungeon met elke ‘run’ een stukje verder probeert te komen.

Blauwdruk

Ik vind het concept achter roguelikes, zoals dit type games in de volksmond heet, echt geweldig. Het feit dat omgevingen, wapens en uitdagingen telkens volledig willekeurig zijn, zorgt ervoor dat elke nieuwe poging daadwerkelijk als fris aanvoelt. Helemaal als het spel allerlei foefjes erin heeft verweven, zoals permanente power-ups, zodat je voor elke ‘run’ ook daadwerkelijk ietsjes sterker voor de dag komt. Dead Cells wist dit concept nagenoeg tot perfectie te verweven en een titel als Slay the Spire gaf er door spelkaarten een interessante (en geslaagde) draai aan. Rad… is echter behoorlijk generiek.

Willekeurige werelden? Check. Gekke power-ups? Jeppes. Een abnormaal hoge moeilijkheidsgraad? Uhu. Een onderliggend gevoel van progressie? Ja (na elke run verzamel je ervaring en speel je perks vrij – alleen dit is niet van direct invloed op je personage, helaas). Een eindbaas na elke wereld? Dubbelcheck! Het is alsof je de blauwdruk van dit type game aan het spelen bent. In essentie hoeft dit niet erg te zijn: je hoeft niet te innoveren, als de uitwerking van de elementen maar interessant is. Hier schort het echter: behalve dan een gniffel hier en daar en wat olijke jaren ’80-referenties, bouwt Rad geen prikkelende gameplay van deze blauwdruk. Het prikkelt te weinig om verder te spelen: de gebieden die je doorploegt zijn weinig interessant, er is nauwelijks variatie, de graphics zijn teleurstellend en leuke verrassingen tijdens je reis (zoals gekke personages die je ontmoet) blijven voor het grootste deel uit.

Conclusie

Tja, al met al ben ik niet zo enthousiast over Rad. Het is een dertien in een dozijn titel geworden, die degelijk is uitgewerkt, maar nergens weet te verrassen. En oh, wat had ik graag dat ene prikkelende element gezien. Maar nu vroeg ik me constant af: waarom zou je Rad kiezen boven een topper als Enter the Gungeon of Dead Cells? Ik heb lang nagedacht, maar ben je het antwoord nog steeds schuldig. Misschien moet je ook gewoon wel uit de jaren ’80 komen om al deze gekkigheid te kunnen waarderen.