PROJECT ZERO: Mask of the Lunar Eclipse – Niet te filmen

Een eiland met een kruiperig verleden, dodelijke paranormale activiteiten en… de traagste ren-animatie ooit. Bewapend met een fotocamera probeert PROJECT ZERO: Mask of the Lunar Eclipse (of Fatal Frame voor de Amerikanen) je mee te nemen door een griezelig complex waar schimmen je maar al te graag een kopje kleiner maken. Kortom, de geneugten van horrorgames. Helaas verbuigen vervelende besturingen en een algemene traagheid deze tot een geestdodend spel – op precies de verkeerde manier. 

Oorspronkelijk verscheen PROJECT ZERO: Mask of the Lunar Eclipse in 2008 enkel in Japan voor de Nintendo Wii. Deze heeft nu een oppoetsbeurtje gekregen voor de Nintendo Switch, met verbeterde graphics, een fotomodus (wat een camera-ception) en nieuwe kostuums. Enkele jaren geleden verscheen trouwens ook een andere remaster uit de zeskoppige survival-horror serie. PROJECT ZERO: Maiden of the Black werd toen vrij goed ontvangen [linkje naar Dreons review]. Dus nu is ook dit vierde deel aan de beurt voor een tweede kans.

Ondanks de opgefriste release toont Mask of the Lunar Eclipse net iets te veel van haar grijze Wii-haartjes. De net ietwat scherpere graphics blazen niet bepaald een nieuw leven in het stoffige Wii-jasje en nieuwe kostuums voegen verder niet veel toe. Wat ik nog wel het meest mis, zijn quality of life-updates. Dit zijn de soort eigenschappen die we tegenwoordig voor lief nemen. Zo slaat het spel alleen op wanneer je bijvoorbeeld bij een van de schaarse save points bent. Neemt een spook je te grazen? Dan moet je dus opnieuw beginnen vanaf je laatste save point. Verder is het heel makkelijk om niet door te hebben waar het spel je wilt hebben. De game doet er niks aan om de speler te leiden wanneer je een aanwijzing mist, wat vrij frustrerend kan zijn. Niet heel fraai voor een tweede kans.

Spaghetti-verhaal

Helaas steekt het spel niet altijd even goed in elkaar. In een wirwar aan flashbacks en roulerende hoofdpersonages die net iets te veel op elkaar lijken, probeert de game haar spannende verhaal te vertellen. Dat is op papier nog best innemend. De hoofdpersonages verdwenen als kinderen op een tienjaarlijks festival op het Japanse Rougetsu-eiland. Tien jaar later herinneren de meisjes zich niks meer van het ongeval. Wanneer twee van deze tieners dood gevonden worden, reizen de overgebleven drie ook weer terug naar het akelige eiland. Helaas wordt het verhaal te ingewikkeld en onduidelijk overgebracht, waardoor slechts een handjevol specifieke flashback-scenes het enige echt enge is aan het verhaal.

Klop-klopgeesten

En nee, zelfs de akelige geesten weten de spanning niet op te wekken. De spoken uit Mask of the Lunar Eclipse zijn namelijk de meest goedgemanierde geesten die ik in recente geschiedenis tegen ben gekomen. Bloederig en met vertrokken gezichten, ja, maar het zijn ook spoken die eerst netjes hun aanwezigheid verklappen voordat ze je komen halen. Mask of the Lunar Eclipse valt gemakkelijk in een voorspelbaar ritme waarin geesten via een cutscene onthuld worden. Dat haalt de vaart gelijk uit het spel én het maakt de game soms grappiger dan dat het eng is.

Mask of the Lunar Eclipse probeert wel duidelijk een bepaalde, drukkende spanning op te bouwen door flink haar tijd te nemen. Dat lukt niet helemaal. Sterker nog, het werkt averechts: in plaats van een onheilspellende sfeer, voelt de game namelijk vooral traag aan. De onhandige besturingen en een slome gameplay verwerpen zo de spanning en terreur. Oh, ik hoef dit spel eigenlijk niet heel serieus te nemen, besefte ik daarom al toen ik door het tutorial-stukje liep. Toch is het niet allemaal verschrikkelijk en valt er wel wat griezelvermaak te halen uit deze game. Er hangt oprecht een grimmige sfeer en de soundtrack en beelden voegen hier op zijn tijd ook iets aan toe. Het is eerder dat ik het horror-vermaak eerder kon halen uit de absurditeit van het spel, dan uit spanning en engheid.

GameBoy Horror 

Het is jammer dat de kern van Mask of the Lunar Eclipse zo oninteressant is. De combat van deze game is namelijk reuze origineel. In plaats van een gewelddadig wapen, bestrijd jij de schimmen met de zogenaamde Camera Obscura. Dit is in principe de GameBoy Horror van Luigi’s Mansions, maar dan een stuk (on)dodelijker. Project Zero’s vele geesten zijn uit te schakelen wanneer je herhaaldelijk foto’s van ze schiet met het mysterieuze voorwerp. Time je zo’n foto net wanneer een griezel aanvalt, activeer je de titulaire ”fatal frame”-aanval, waarbij je meerdere foto’s snel elkaar kunt nemen. Het vormt een unieke insteek in het survival-horrorgenre waar de speler geen griezel schiet, maar een foto schiet. Dit zorgt voor een leuke combat insteek waarbij je als speler ervoor moet zorgen dat je steeds lang genoeg blijft focussen op het spook om sterker aan te vallen.  

Wat dan wel weer tegenvalt, is dat ook de besturing van de Camera Obscura erg onhandig is. Het gebruiken voelt simpelweg niet goed of intuïtief en dat eist zijn tol tijdens geestgevechten. De effectiviteit van je aanvallen hangt af van hoe goed je je foto’s timet en hoe je camera ge-equipped is. Helaas maakt dit geestgevechten trouwens ook vrij eentonig. 

Conclusie 

Ik vind het zo jammer dat ik niet van PROJECT ZERO: Mask of the Lunar Eclipse kan houden. Hoewel het survival-horrorspel op papier prima klinkt en de combat heerlijk origineel is, schiet de game zichzelf te vaak in de voet. Wat me daarom uiteindelijk echt het stuipen op het lijf jaagt, zijn niet de enge griezels. Het zijn de fataal frustrerende besturingen en de voorgekauwde traagheid. Er valt vast genoeg om van te houden voor de horrorfanaten onder ons, maar ikzelf vond het niet te filmen.