Pokémon Sword & Shield - Sfeervol, spannend en gewoonweg ongelofelijk leuk

Pokémon Sword en Pokémon Shield markeren de allereerste keer dat er een volwaardige RPG met de zakmonsters naar een thuisconsole komt. Een uiterst bijzondere gebeurtenis. Je zou verwachten dat de verwachtingen daarom hooggespannen waren. Niets is echter minder waar: de spellen en ontwikkelaar Game Freak zijn al maandenlang mikpunt van kritiek door fans. Erik kijkt door alle controverse heen en velt zijn oordeel.

Ergens begrijp ik wel waar die controverse wegkomt. Pokémon is de allergrootste franchise die er bestaat en veel, heel veel mensen zijn ermee opgegroeid. Zij hebben Pikachu en consorten langzaam maar zeker volwassen zien worden sinds 1999. Van de Game Boy tot de Nintendo 3DS. Van Red & Blue tot Sun & Moon. Elke titel in de franchise zijn eigen hoogtepunten, zwaktes en natuurlijk herinneringen. Toch hadden ze sinds Pokémon Ruby en Sapphire uit 2003 allemaal iets gemeen: al die mooie herinneringen kon je meenemen en op het gevechtsveld zien schitteren in het heden. Een prachtig gegeven, dat alleen maar de faam van de franchise versterkte. Met Pokémon Sword & Shield heeft Game Freak ons dit allemaal ontnomen, en natuurlijk doet dit pijn.

Het is een gedurfde beslissing. Wij mensen zijn niet gemaakt op verandering, helemaal niet als het gaat om een franchise die ons zo dicht bij het hart ligt. Al die frustratie, al die boze reacties die op het internet verschenen, zijn dan ook (voornamelijk) niet uit haat gemaakt – maar uit angst. Angst dat Pokémon nooit meer hetzelfde zal zijn. Angst dat het de torenhoge verwachtingen niet gaat waarmaken. Of beter gezegd: het is gebaseerd op vooroordelen. Foei. Toch ben ik het ermee eens dat het weglaten van de National Dex een foutieve is. Game Freak had moeten weten dat vrijwel elke Pokémon wel een speciaal plekje in iemands hart heeft.

Dat gezegd hebbende: het is maar een kleine kniesoor aan de prachtige ervaring die Pokémon Sword en Pokémon Shield heet.

In Engelse sferen

Pokémon Sword & Shield spelen zich af in de Galar-regio, een fictieve variant op het Verenigd Koninkrijk. Fictief omdat de kaart omgekeerd is en je op een gegeven moment ook door een woestijnachtig gebied rondbanjert. Oh, en omdat er natuurlijk allemaal mysterieuze zakmonsters rondhuppelen. Het is aan jou om zoveel mogelijk van deze wezens in de wacht te slepen en met hen aan je zijde de Champion Cup te voltooien. Dit is Galar’s equivalent van de traditionele Gyms (of minder traditionele Alolan Island Trials) en laat je in gigantische voetbalstadions ten strijde trekken. Briljante toevoeging: niet langer wacht de Elite Four op je aan het eind van de rit, maar werk je á la de Pokémon Animé een heus toernooi af.

De wereld van Pokémon heeft er daarnaast nog nooit zo sfeervol uitgezien. Koddige schaapjes genaamd Woolloo rollen over de schilderachtige heuvels in startdorpje Postwick, terwijl Butterfree over de boerenvelden vliegen. Het markeert een oh zo heerlijk stereotype beginpunt voor een grootse reis, waarin je tal van bijzondere ervaringen tegenkomt. Veel later beland je in een stad gehuld in een deken van sneeuw, waar de steenkool-Pokémon Carkol warmte biedt en diverse ijsbeestjes heerlijk hun thuis maken. Op een gegeven moment lopen de rillingen je over het lijf in een in grauwe, met graffiti beklede achterbuurt, waar Dark Pokémon hoogtij vieren. Grafisch zal het geen prijzen winnen, maar qua levendigheid, presentatie en vooral ambiance is Galar een absoluut hoogtepunt.

Dit wordt versterkt door de excellente marketingstrategie van Game Freak en The Pokémon Company. In tegenstelling tot Sun & Moon ga je feitelijk met nul informatie de games in, waardoor vrijwel alles als fris en spannend aanvoelt. Op elke route richting (en zelfs tijdens) de Champion Cup is wel een nieuw beestje te vinden, de een nog toffer dan de ander. Sommige schattig, andere stoer en weer andere dolkomisch. Van Yamper, die zo uit Kingdom Hearts lijkt weggelopen, tot de koene raaf Corviknight. Mijn absolute favoriet is echter Falinks, een marcherend beestje dat gebaseerd is op het Britse leger. En als klap op de vuurpijl hebben veel zakmonsters uit vorige generaties ook een vers jasje gekregen. Deze zijn vaak even sterk als onverwacht: ik ben nog steeds zwaar onder de indruk van de Galarian Form van Corsola.

Gigantamaxen

Al jarenlang is Pokémon gebaseerd op hetzelfde steen-papier-schaar-concept. Water verslaat vuur, vuur maakt gehakt van gras en gras laat op zijn beurt geen spaan heel van water. Zo werk je allerlei turn-based gevechten af. In Sword & Shield houdt dit ijzersterke systeem natuurlijk gewoon in stand. Het zorgt er op een laagdrempelige manier voor dat elk beestje wel zijn voor- en nadelen heeft. Nieuwkomers zullen blij zijn dat Super Effective-aanvallen netjes worden gemarkeerd en fans hebben een aantal frisse type-combinaties om naar uit te kijken (Bug/Ice!).

Nog een meevallertje voor fans? Nou, de moeilijkheidsgraad is eigenlijk best oké. Het achtste gymgevecht liet me tandenknarsen van de spanning en die Champion Cup doet zijn naam daadwerkelijk eer aan. Een tipje: niet teveel grinden.

Volledig nieuw binnen dit systeem is een fenomeen genaamd Dynamax. Dit is de reden dat de Gym-gevechten in zulke stadia worden gehouden. Met een Dynamax zwelt je kleine Scorbunny namelijk op tot een konijn van gigantische proporties met super krachtige aanvallen. Hoewel de E3-demo heel hard zijn best deed om dit als een flauwe grimmick te bestempelen, is dit oprecht een leuke toevoeging. Allereerst geeft het een extra laag aan spanning en epiek aan zo’n Gym-gevecht, zeker met het bijkomende gejoel en gejuich van het publiek. Twee Pokémonreuzen geven je pas écht het gevoel dat er een heuse strijd gaande is. Daarnaast geeft dit potentieel best wat strategische mogelijkheden: ieder zakmonster kan namelijk (zonder voorwerp!) Dynamaxen. Al is het maar één keer per gevecht én voor drie beurten.

Oef, en dan heb ik ’t nog niet eens over Gigantamax gehad! Dit is feitelijk hetzelfde als Dynamax, maar dan nog een tandje indrukwekkender. Bepaalde Pokémon krijgen namelijk een extra vervaarlijk jasje wanneer ze deze transformatie ondergaan. Alcremie verandert bijvoorbeeld in een gigantische taart. Deze komen ook nog eens met een unieke aanval, die miezerige Dyna-beestjes niet hebben. Maar om aan zo’n speciaal beestje te komen, moet je toch echt even een Pokémon Raid voltooien.

Breath of the Wild

Jawel, het is tijd om het over de Wild Area te hebben. Onder alle kritiek was dit toch een van de weinige lichtpuntjes onder fans. De (Breath of the) Wild Area is namelijk een heuse open wereld. Voor het eerst in de geschiedenis van Pokémon kun je zelfs je camera bewegen! Ongekend! Je komt hier al vrij vroeg in je avontuur terecht. En je eerste stappen daar zijn eigenlijk best bijzonder. Even kun je proeven van hoe een daadwerkelijk non-lineair gebied eruit ziet. Gyarados zwemt vervaarlijk in het water, een grootse Onix rolt voor je langs, andere Trainers snellen voorbij en in het gras om je heen hoor je allerlei Pokémon-geluidjes. Is dat nou een Corviknight daar in de lucht? Pas echter wel op: een verkeerde beweging en al die sterke beestjes maken gehakt van je team. Het is een ander wapenfeit van hoe inventief de wereld van Galar in elkaar steekt.

Binnen de Wild Area is een hoop te doen. Zo kun je bijvoorbeeld op kamperen gaan met je Pokémon, aan gekke fietsraces meedoen (handig voor tijdens het eitjes broeden!) of je kunt het natuurlijk met drie andere spelers in Raid Battles opnemen tegen Dynamax Pokémon. Dit zijn heuse eindbaasgevechten waar jij drie vrienden, willekeurige online spelers of NPC’s hard nodig hebt om de klus te klaren. Dit is dé manier om Gigantamax-varianten te krijgen, alsmede een hoop handige voorwerpen. Deze gevechten steken bijzonder leuk in elkaar: vooral als je met vrienden op de bank zit, kun je heerlijk strategieën uitwisselen. Online is het helaas nog steeds een beetje of je in je eentje speelt. Helemaal doordat de online verbinding verschrikkelijk is; ik heb het meerdere keren geprobeerd, maar ik kwam telkens niemand tegen die met mij een grote Toxicroak wilde verslaan. Bizar, want er liepen telkens genoeg mensen in de Wild Area rond om dit mogelijk te maken. De vijf sterren-eindbazen maken het je helaas ook nét iets te moeilijk om enkel met NPC’s het gevecht aan te gaan.

Epiek

Pokémon Sword & Shield doen veel zaken goed. Wat mij betreft steekt het bijvoorbeeld met kop en schouders boven het lineaire en trage Sun & Moon uit. Toch ontbreekt net die grandeur en epiek die je van een grootse console RPG zou verwachten. Het mist het gevoel van vrijheid van een Breath of the Wild, de veelzijdigheid van een Dragon Quest XI en de verhaalvertelling van Xenoblade Chronicles 2. Met name dat laatste puntje is naar mijn mening een domper, zo niet de grootste. Niet zozeer vanwege het (ontbreken van) een verhaal, maar meer de manier waarop het gebracht wordt. Voice acting ontbreekt namelijk volledig. Scenes als het moment waarop je je eerste Pokémon krijgt, het toffe rockconcert in die duistere achterstandswijk én de opening nota bene missen hierdoor hun impact. En dat terwijl ze gebracht worden alsof ze het er wel in zou zitten.

Hierbij vind ik het flauwe verhaal dat op de achtergrond loopt niet eens zo’n probleem (iets dat Daan wel een beetje tegenzat). Ditmaal is er geen groots team aan slechteriken om te verslaan, maar draait alles om het worden van de allerbeste trainer in Galar. Sterker nog: meerdere keren wijzen de grote volwassen mensen je erop dat zij die wereldschokkende problemen wel voor je aanpakken. En stiekem, stiekem is dat helemaal niet erg. De wonderlijke wereld van Galar zelf nodigt al genoeg uit om op zijn gemak verkend te worden. Niet elk beestje mag er misschien inzitten, maar dit is misschien wel de meest pure Pokémon-game ooit gemaakt.

Conclusie

Het missen van de National Dex is jammer, maar Pokémon Sword & Shield laten zien dat de kracht van Pokémon niet alleen op nostalgie gebaseerd hoeft te zijn. Galar is de meest levendige regio tot dusver en Dynamax geven gevechten een broodnodige spanningsboost. Oh, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de piekfijne designs van al die Pokémon. Een geweldige zet van Game Freak om vooraf niet alles te onthullen! Het is alleen jammer, zo jammer dat dit in essentie nog steeds als een handheldtitel aanvoelt. Toch mag Game Freak zich op de borst kloppen: ze borduren al twintig jaar voort op hetzelfde concept, en nog altijd verveelt het niet. Pokémon Sword en Pokémon Shield zijn zelfs leuker dan ooit.