Pocket Rumble

Het heeft even geduurd voordat Pocket Rumble van de grond kwam. Oorspronkelijk zou het in maart 2017 verschijnen, maar dat bleek onmogelijk. Blijkbaar gaf de online infrastructuur de nodige problemen, dus een oplossing was nodig. Na vele maanden wachten ziet de fighting game dan toch het levenslicht. Met een NeoGeo Pocket-achtige stijl, een gemakkelijk gevechtssysteem en verscheidene vechters probeert het spel nu hoge ogen te gooien. We besloten een blik op de fighter te werpen en te zien wat het te bieden heeft.

Begrijpbaar in zijn soort

Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen: Pocket Rumble brengt een lach op mijn gezicht. Het is een 2D-vechtspel met een mooi streven. De developer, Cardboard Robot Games, wilde een fighter maken die iedereen kan oppakken. Je hoeft geen massa’s aan technieken te leren, waardoor je kunt focussen op de besturing. De speler beweegt rond en krijgt twee knoppen om de verscheidene bewegingen uit te voeren. Daar mag je het mee doen.

Nou, begrijp me niet verkeerd. Het is niet alsof Pocket Rumble geen diepgang kent. Zodra je weet wat er van je verwacht wordt, kun je knoppen combineren om nieuwe mogelijkheden aan je arsenaal toe te voegen. Daarnaast zijn er meters om speciale aanvallen op te laden en het vechten simpelweg meer glans geven. De opties ‘Lessons’ en ‘Training’ helpen je om je wegwijs te maken, mocht je daar de behoefte aan hebben. Ze helpen je om je personages te leren kennen en om te leren met welke moves je het beste kan starten.

Voldoende modi

Naast deze opties valt er veel plezier te halen uit de lokale en online multiplayer modi. Gezien de fighter maar een paar knoppen benut, valt het uitstekend te spelen met een enkele Joy-Con. Hoewel de lokale multiplayer alle functies van de Nintendo Switch benut, zijn de aanwezige opties een beetje karig. Buiten het standaard ‘Best of Five’ format, kun je hier niet bepaald veel doen. Daar is niks mis mee, maar het is opmerkelijk.

De meeste tijd heb ik gespendeerd op de online servers. Deze lopen als een trein. Er is geen lag te bespeuren, iets wat mij oprecht verbaasde. Gezien je personages vrij kunt wisselen tussen rondes, blijf je hier aardig lang hangen. Je kunt ranked of vriendelijk met elkaar spelen, wat de meeste publieken op hun wenken bedient. Het enige probleem dat zich voor heeft gedaan, is dat ik spontaan gedropt werd. Het was nooit tijdens de daadwerkelijke gameplay, maar tussen de rondes door. Het was licht teleurstellend, maar bovenal verrassend.

Pocket Rumble heeft Single-Player modi, maar deze zijn een stuk minder uitnodigend. Arcade bestaat uit vechten tegen een eindeloze massa aan CPUs, terwijl Career hetzelfde is maar je er punten voor geeft. Je moet echter niet verwachten dat je verder nog beloond wordt als je dit speelt. Er is ook geen Adventure Mode die de wereld en verscheidene personages meer context geeft. Dat had het geheel een stuk leuker gemaakt. De meeste tijd heb ik dan ook gespendeerd met VS CPU, wat de moeite meer waard is.

Van nooit weggeweest

Zoals eerder aangegeven is Pocket Rumble gebaseerd op Neo Geo Pocket Color-spellen. De makers hebben dit uitstekend weten te vertolken naar een widescreen formaat. De pixel art ziet eruit zoals toen. De strakke kleuren, effecten en hoe alles voortbeweegt klopt compleet. Uiteraard zijn er concessies gedaan om het op een modern systeem te laten draaien, maar de mix werkt prima. Voeg daar een lekkere soundtrack aan toe en er is genoeg om van te genieten.

Conclusie

Pocket Rumble is een uniek vechtspel in een wereld waar alles op elkaar lijkt. De NeoGeo Pocket-achtige presentatie is een lust voor het oog en mooi vormgegeven voor 2018. Daarnaast krijg je uitermate plezierige gameplay voorgeschoteld die op elke manier een indruk achterlaat. Is dan alles zo fraai? Natuurlijk niet. Ik had graag een modus gezien die de wereld uitdiept, of meer opties voor lokaal spelen gehad. Dat gezegd hebbende, het doet niet af aan wat de ervaring brengt. Pocket Rumble weet gewoon te vermaken.